Σώματα που δε θα βρεθούν ποτέ, χαμένα στα νερά
Στο κενό εκείνο που ψάχνει κανείς τις λέξεις, μπαίνει η απάθεια, η υποκρισία και το μίσος. Τι συνέβη στον δημόσιο λόγο από χθες;
Με πόσες λέξεις να περιγράψεις τον αποτροπιασμό και τη θλίψη όταν φαίνεται πως εκατοντάδες άνθρωποι έχουν χαθεί στα νερά της Μεσογείου, έξω από τη Πελοπόννησο; Στο κενό εκείνο που ψάχνει κανείς τις λέξεις, μπαίνει η απάθεια, η υποκρισία και το μίσος.
Τι συνέβη στον δημόσιο λόγο από χθές;
Τηλεοπτικές περσόνες, όπως η Τατιάνα Στεφανίδου, είπαν περίπου οτι δε φτάνουν τα ασθενοφόρα γιατί έχουν πάει στους πνιγμένους και τι θα γίνει εάν κάποιος Έλληνας πάθει κάτι στον “νομό Πελοποννήσου”.
Βέβαια, φαντάζομαι πως δεν θα είχε τέτοια ανησυχία αν οι αλλοδαποί ήταν τουρίστες έξω από την Πύλο ή τουρίστες από το Costa Navarino.
Ίσως εκεί η κινητοποίηση να μη φαινόταν τεράστια και να δικαιολογούταν ακόμα κι αν μιλούσαμε για το 10% των πνιγμένων μεταναστών.
Περιθωριακές πολιτικές φιγούρες όπως ο Μπογδάνος, που πολιτικά εκφράζουν περισσότερους από ο,τι εκλογικά, είπαν ότι το ναυάγιο έγινε εκτός της ελληνικής επικράτειας. Για πρώτη ίσως φορά, πολιτικοί και ψηφοφόροι εθνικιστικών και ακροδεξιών κομμάτων φαίνονται έτοιμοι να περιοριστούν στα εθνικά χωρικά ύδατα και να ξεχάσουν την περιοχή έρευνας και διάσωσης που τα υπερβαίνει και ανέκαθεν τη θεωρούσαμε ως κράτος σημαντική. Αν βέβαια το πλοίο είχε τουρκικά χρώματα θα μας απασχολούσε, ιδιαίτερα αν το βλέπαμε από κάποιο νησί, ακόμα κι αν έπλεε στα διεθνή χωρικά ύδατα.
Είδαμε χρήστες των μέσων κοινωνικών δικτύωσης να εξαπολύουν επιθέσεις σε δημοσιογράφους όπως η Ξένια Κουναλάκη και να την καλούν να δείξει επιτέλους λίγη αγάπη στην πατρίδα της γιατί έγραψε πως “η κυβερνητική στρατηγική επετεύχθη”. Την ίδια ώρα, βέβαια, όλοι αυτοί υπερασπίζονται ακριβώς την κυβερνητική στρατηγική της αποτροπής είτε με τις επαναπροωθήσεις στη θάλασσα είτε με την τακτική των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης ώστε η χώρα να μην είναι “ελκυστική”. Στη χώρα συμβαίνει αυτό το παράδοξο όπου ορισμένοι πολίτες κατηγορούν κάποιον ότι κάνει ανθελληνική προπαγάνδα όταν λέει ότι γίνονται επαναπροωθήσεις και ταυτόχρονα πανηγυρίζουν για αυτές.
Και, φυσικά, ποτέ η όποια στάση κάποιου προς την πατρίδα του δεν μπορεί να εξισωθεί με τη στάση του απέναντι σε οποιαδήποτε κυβερνητική επιλογή.
Η Μεσόγειος έχει γίνει ένα μεγάλο νεκροταφείο. Κάθε τέτοιο ναυάγιο μας το θυμίζει, ειδικά όταν πρόκειται -όπως φαίνεται- για ένα από τα μεγαλύτερα που έχουν συμβεί.
Δε θα γίνει ποτέ γνωστός ο ακριβής αριθμός των νεκρών. Δε θα μάθουμε ποτέ ονόματα και στοιχεία.
Σώματα που δε θα βρεθούν ποτέ, χαμένα στα νερά.
Η θάλασσα μπορεί να βγάζει σώματα στις ακτές της Μεσογείου σε άγνωστο χρόνο, σε τυχαία σημεία. Ακριβώς γιατί η θάλασσά μας έγινε το νεκροταφείο των άλλων, όπως έγραψε η Liberation.
