Σταύρος Τσιώλης, 5 χρόνια απουσίας
Το σινεμά του Τσιώλη, του Κιαρόσταμι, του Τορνέ θα είναι πάντα πιο συγκλονιστικό από οποιαδήποτε συνάντηση εκατομμυρίων του Χόλυγουντ - Γράφει ο Σπ. Θεοδωρόπουλος
Λέξεις: Σπύρος Θεοδωρόπουλος
Λέει ο ίδιος:
“Στους Ακατανίκητους εραστές, είπα ας γυρίσω πια τελείως χωρίς σενάριο, διότι το ζητούσε και η ίδια η τανία. Είναι ένας μικρός χωριατάκος που το σκάει από το ορφανοτροφείο για να βρει τη γιαγιά του στο χωριό. Τί σενάριο μπορούσα να γράψω σε αυτό; Ήθελα να αφήσω τη ζωή την ίδια να μου αποκαλυφθεί.”
Η παραπάνω ταινία γυρίστηκε στη Τρίπολη και σε τρία μικρά χωρία του Μαινάλου: Το Χρυσοβίτσι, τις Δαβιές και τη Πιάνα. Σήμερα τα χωριά αυτά, έχουν αθροιστικά λιγότερους από 100 κατοίκους. Ωστόσο, η επίλογη του Τσιώλη να γυρίσει εκεί, να αφήσει τον “χωριατάκο” να χαθεί μες τα βουνά μαζί με την Όλια Λαζαρίδου, γέννησε ένα ανυπολόγιστο λαογραφικό κειμήλιο, καταγράφοντας για πάντα ένα σύμπλεγμα χωριών λίγες δεκαετίες πριν το μαράζωμα τους.
Είναι μια σκηνή που ο μικρός “χωριατάκος” των Ακατανίκητων Εραστών σταματά σε ένα καφενείο στην είσοδο της Πιάνας για να ξαποστάσει και η γυναίκα του μαγαζιού τον φιλεύει φασολάκια κι ένα ποτήρι νερό.
Το περασμένο δεκαπενταύγουστο πήγα μετά από χρόνια στο καφενείο της Τούλας στη Πιάνα που γυρίστηκε η σκηνή. Αφού χαιρετηθήκαμε της είπα: “Εδώ είχε γίνει παλιά μια ταινία, έτσι δεν είναι;”
Θυμόταν τα πάντα με λεπτομέρειες, αλλά πίστευε πως η ταινία δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Την επόμενη μέρα πήγα και της έδειξα το απόσπασμα. Συγκινήθηκε, βούρκωσε και είπε: “Δες πόσο νέα ήμουν! ούτε 50 χρονών”.
Ήταν μια στιγμή στο πυρήνα της κινηματογραφική.
Διότι, αν κάτι κάνει το σινεμά μαγικό, διαφοροποιώντας το από άλλες τέχνες, είναι ακριβώς αυτή η αθόρυβη, ανύποπτη διαπλοκή του, με βιώματα, παραστάσεις, συναισθήματα απλών καθημερινών ανθρώπων που κανείς ποτέ -ούτε οι ίδιοι – δεν τους αντίκρυσε ως πρωταγωνιστές, παρ’ολα αυτά, η διαδρομή τους, οι διαψεύσεις, τα όνειρα, οι ντοπιολαλιές τους, συνθέτουν πολλές φορές ένα μωσαϊκό πολύ πιο συναρπαστικό από τα κόκκινα χαλιά και τους διάττοντες αστέρες των μεγάλων στούντιο.
Γι΄αυτό και στα δικά μου μάτια το σινεμά του Τσιώλη, του Κιαρόσταμι, του Τορνέ ή του Edward Yang θα είναι πάντα πιο συγκλονιστικό από οποιαδήποτε συνάντηση εκατομμυρίων του Χόλυγουντ.
