Τα άταφα παιδιά περιμένουν το βαρκάρη του κάτω κόσμου στον Έβρο
Το κορίτσι, που το μόνο που είχε να θυμάται είναι πόνος, διωγμός, στεναχώρια, σε μια σύντομη ζωή, από κείνες που δεν εύχεσαι σε άνθρωπο.
Πάνε πια 4 μέρες που ένα κορίτσι πέντε χρόνων παραμένει νεκρό, άψυχο και άταφο σε μια λωρίδα γης στον ποταμό Έβρο. Η ατυχία του είναι ότι γεννήθηκε σε μια χώρα που δεν εύπορη, που δεν έχει ειρήνη, που δεν απολαμβάνει όσα εσύ και γω.
Ένα μήνα τώρα η οικογένεια του παιδιού βρίσκεται εγκλωβισμένη πάνω στο βράχο. Ανάμεσα σε ερπετά, σκορπιούς και αράχνες. Δεν μπορεί να πάει ούτε μπρος, ούτε πίσω.
Το κορίτσι, που το μόνο που είχε να θυμάται είναι πόνος, διωγμός, στεναχώρια, σε μια σύντομη ζωή, από κείνες που δεν εύχεσαι σε άνθρωπο.
Πέθανε σε ένα μη τόπο, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, από τσίμπημα σκορπιού, μπροστά στα μάτια των ανήμπορων να τη βοηθήσουν γονιών της.
Εμείς σωπαίνουμε μπροστά στο θέαμα. Ανεβάζουμε θάλασσες, cocktails, ηλιοβασιλέματα, την πανσέληνο. Βάζουμε θλιμμένη φατσούλα αν το γράψει κανείς. Προχωράμε. Ζούμε στα σύνορα της πολιτισμένης Ευρώπης. Οφείλουμε να είμαστε ψυχροί μπροστά στο τραύμα. Λογικοί και αποστασιοποιημένοι.
Η μάνα του παιδιού περιμένει το Βαρκάρη του Αχέροντα να περάσει το παιδί στον κάτω κόσμο. Κρατά το άψυχο σώμα μέσα στο ποτάμι για να το συντηρήσει μέχρι να θαφτεί με κάποιο τρόπο.
Από τις μεγαλύτερες ύβρεις της αρχαιότητας, H Ύβρις. Ένα άταφο σώμα είναι από τις μεγαλύτερες.
Το κορίτσι το έλεγαν Μαρία. Μεθαύριο γιορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου.
