Τα Χριστούγεννα δεν είναι για όλους το ίδιο: Δεν θα ξεχάσω εκείνα που δούλευα σερβιτόρος

Σε ένα στολισμένο μαγαζί, στέκομαι με το pda στη μία τσέπη και τα λεφτά στην άλλη. Έχω σφίξει την ποδιά στη μέση μου και φοράω το καλύτερό μου χαμόγελο.

Αυτές οι μέρες, για μερικούς κλάδους εργασίας, είναι κάθε χρόνο λίγο περίεργες. Το νόημα παραμένει ίδιο για όλους, αλλά κάποιοι, αισθάνονται πως τα Χριστούγεννα βρίσκονται στην άλλη όχθη του ποταμιού.

Στην μια «όχθη του ποταμού» οι σερβιτόροι, και στην άλλη, οι γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων.

Έχοντας δουλέψει τέσσερα χρόνια στην εστίαση, μπορώ με βεβαιότητα να πω πως αυτές οι μέρες είναι οι πιο δύσκολες. Δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τον κόσμο που γεμίζει το μαγαζί, αλλά κυρίως με το συναισθηματικό κομμάτι και ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Οι προετοιμασίες για τις μέρες των Χριστουγέννων είναι ζόρικες. Ακούς στα τηλέφωνα τις δεκάδες κρατήσεις, βλέπεις τις κάβες να φέρνουν στο μαγαζί εκατοντάδες προϊόντα για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος και νιώθεις πως προετοιμάζεσαι για έναν… αφανή πόλεμο.

Ο πόλεμος, όμως, ξεπερνά την εξυπηρέτηση πελατών και μεταφέρεται στον εσωτερικό σου κόσμο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα Χριστούγεννα που δούλευα σερί 14 μέρες. Δεν θα ξεχάσω τα εξαντλητικά ωράρια, τις υπερωρίες, τα ψεύτικα χαμόγελα στους πελάτες — και αντίστροφα, δεν θα ξεχάσω τη θλίψη που ένιωθα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, επειδή δεν μπορούσα να περνώ τις γιορτινές μέρες με την οικογένειά μου.

Είναι ο θόρυβος των πελατών; Η μουσική στη διαπασών; Οι περαστικοί που κυκλοφορούν με τα δώρα στα χέρια, ενώ εσύ σερβίρεις ασταμάτητα; Οι αγενείς πελάτες που σε κοιτούν λες και τους ανήκεις επειδή πίνουν έναν καφέ; Όλα αυτά, τροφοδοτούν ένα “μπαμ”. 

Και όλα αυτά… «περνάνε» με ένα άγγιγμα στον ώμο από έναν πελάτη που θα σου πει «χρονιάρες μέρες και εσύ δουλεύεις, κρίμα». Περνάνε άραγε;

Όχι. Γίνονται χειρότερα. Φουντώνεις από όσα συμβαίνουν και θυμώνεις για όσα χάνεις — τις εξόδους, την οικογένεια, τη ζωή σου. Όλα μοιάζουν εναντίον σου. Θέλεις να ουρλιάξεις. Να πετάξεις την ποδιά σου. Δεν μπορείς. Κάνεις ένα νεύμα με το κεφάλι και απαντάς, με τα μάτια σχεδόν βουρκωμένα: “Ε μωρέ… σιγά”.

Αυτό το «σιγά» θα μας φάει.

Κλείνεσαι στην τουαλέτα, βγάζεις τα παπούτσια σου για να χαλαρώσεις, ακουμπάς την ποδιά στο πλάι, αναπνέεις βαριά και κοιτάς το κενό. Και όλα αυτά για 30 δευτερόλεπτα. Ετοιμάζεσαι ξανά και πας στην σάλα για το 2ο ημίχρονο.

Οι μέρες περνούν ζόρικα. Νιώθεις τα λεπτά να είναι παγωμένα στο ρολόι σου και το μόνο που αντικρίζεις είναι πρόσωπα και φωνές. Η παραμονή Χριστουγέννων είναι το αποκορύφωμα της πρώτης εβδομάδας. Το μαγαζί μοιάζει έτοιμο να σκάσει από τον κόσμο, και όταν περάσει η μέρα, ξυπνάς την επόμενη με μια σκέψη στο μυαλό σου: “ποιος πάει πάλι εκεί;”.

Σηκώνεσαι, ντύνεσαι, κάνεις, ό,τι προλάβεις, κλέβεις στιγμές για να γεμίσεις το κενό και μετά ξανά, στολή.

Είναι η 4η μέρα γιορτών και ανήμερα Χριστουγέννων. Σκέφτεσαι πως δεν μπορεί να είναι χειρότερα από ‘τι χθες, αλλά είναι. Τσιρίδες από τα παιδιά, φωνές από ηλικιωμένους που έχουν απαιτήσεις και τρεξίματα με έναν δίσκο στο χέρι. Είναι λες και μπαίνεις σε χρονοκάψουλα και κάθε μέρα είναι η ίδια.

Στις 14 μέρες εορτών, το μόνο που σε καθησυχάζει είναι το οικονομικό κομμάτι. Αρκεί αυτό όμως να φθείρεσαι ψυχολογικά και σωματικά; Αρκεί να κλείνεσαι στην τουαλέτα, να βγάζεις τα παπούτσια σου και να κοιτάς το ταβάνι σαν να είναι το κενό;

Η απάντηση είναι πως δεν αρκεί.

Οι μέρες κυλάνε με κόπο και εκατοντάδες “στην υγεία σας” και το πρώτο κύμα – εβδομάδα- έχει περάσει. Λες πως έχουν μείνει άλλες 7 μέρες για την επιστροφή στην κανονικότητα αλλά εκεί αρχίζει ο γολγοθάς.

Φτάνει η μέρα παραμονής πρωτοχρονιάς. Αν είσαι τυχερός εργάζεσαι σε μαγαζί που κλείνει πριν της 12. Αν όχι, αλλάζεις τον χρόνο με γνωστούς-άγνωστους, κλείνεσαι στο μπάνιο σχεδόν στις 12:02 και παίρνεις τηλέφωνο το πρώσοπό σου να του ευχηθείς καλή χρονιά.

Και αφού νιώσεις πως ο χρόνος παγώνει για λίγο και ακούγονται μόνο πυροτεχνήματα και τσιρίδες, σηκώνεις το κεφάλι και βλέπεις τα πάντα να τρέχουν με άλλη ταχύτητα, λες και έχει πατηθεί ένα fast forward στην κονσόλα μέχρι να φτάσεις στο κρεβάτι να κοιμηθείς.

Γυρνάς σπίτι, ξαπλώνεις και μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια, ετοιμάζεις ξανά την τσάντα της δουλειάς. Οι πελάτες μπροστά σου μοιάζουν μαριονέτες που φορούν ψεύτικα χαμόγελα και εσύ, αγανακτισμένος, έχεις χάσει το κουράγιο σου. Πρέπει όμως να είσαι εκεί, να ανταποδώσεις τις ευχές, να εξυπηρετήσεις άριστα μην μείνει κανείς παραπονεμένος και να ξανά περάσεις την μέρα όπως τις υπόλοιπες.

Πλησιάζει το τέλος των γιορτινών ημερών. Η κασέτα δεν έχει άλλο replay και νιώθεις πως σπας τις αλυσίδες που σε κρατούσαν τόσο καιρό. Ο δίσκος φεύγει από το χέρι και αφήνεται στο πάσο των σερβιτόρων και εσύ ξέρεις πως όταν τον ξαναχρησιμοποιήσεις οι μέρες θα είναι πιο ήρεμες.

Οι τσέπες ίσως να έχουν γεμίσει από πουρμπουάρ, αλλά στην τελική, όλα για αυτά γίνονται. Έτσι δεν είναι;

Κλείνομαι πάλι στην τουαλέτα, βγάζω τα παπούτσια, κοιτάω το κενό και βγάζω την κασέτα με το χέρι μου.

Λύνω τις αλυσίδες που τόσο με έσφιγγαν τόσες μέρες και είχα σφίξει μόνος μου, βγάζω τα λεφτά από την τσέπη και τα τοποθετώ στο πορτοφόλι μου και πάω να ξαπλώσω ξέροντας πως αν δεν αλλάξω κάτι ουσιαστικά, θα πέσω ξανά στον φαύλο κύκλο που μόνος μου δημιουργώ κάθε χρόνο.