Τελικά οι πόλεις ανήκουν στους κατοίκους τους πια;

Κυριακή βράδυ στην Πλαστήρα στην Καλαμαριά που πεζοδρομήθηκε για δυο μέρες από το δήμο παίζει η εξαιρετική Salonique Brass Band. Ο κόσμος δεν είναι πολύς όμως όταν η βαλκανική φλόγα ανάψει για τα καλά αρχίζει να χορεύει στο οδόστρωμα Ράικο και Ζάραμο. Μια εικόνα ωραία, ανακατάληψη του δημόσιου χώρου με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο: Ένα κυκλωτικό χορό που φέρνει δημότες πιο κοντά.

Λίγες μέρες πριν, Πέμπτη βράδυ, στην Ερνέστου Εμπράρ. Αυτό το παράξενο αστικό τοπίο των Άνω Λαδάδικων που του έδωσαν το όνομα του ανθρώπου που του χρωστάμε την εικόνα της σύγχρονης πόλης. Μια μουσική διαμαρτυρία για την έξωση των ανθρώπων της μουσικής κοινότητας της πόλης.

Αυτό το δρόμο τον ξέρω καλά. Πριν δεκαπέντε χρόνια τον φωτίσαμε στο Θεσσαλονίκη Αλλιώς, ήταν παντέρημος τότε, με άδεια τα κτίρια και τα μαγαζιά του. Έκτοτε γνώρισε δόξες και με μαγαζιά και με ομάδες μουσικές, προβάδικα, που τον απογείωσαν.

Και τώρα μια νέα μετάλλαξη έρχεται να εξορίσει κάθε δημιουργικό είδος ζωής για να μετατρέψει την περιοχή σε τουριστικό σκηνικό, τους χώρους των προβών σε airbnb, τα στούντιο σε διαμερίσματα βραχυχρόνιας μίσθωσης για τουρίστες που δεν θα αντιληφθούν καν τι έχει προκληθεί εκεί. Στις συναυλίες διαμαρτυρίας της Πέμπτης ο κόσμος δεν ήταν πάλι πολύς.

Τι συμβαίνει σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη χώρα. Πριν δυο βδομάδες στην Τουλούζη μαγεύτηκα από τον τρόπο που οι κάτοικοι της απολάμβαναν τη δημοσιά, το έξω, όλοι μαζί. Χωρίς καν κινητά στα χέρια και σε παρέες που με εντυπωσίασαν.

Στη δική μου πόλη η έννοια του έξω μαζί λιγοστεύει. Κατάφεραν να επιφέρουν ένα μεγάλο πλήγμα οι αλλεπάλληλες κρίσεις, η αδιανόητη ακρίβεια και η μετατροπή του κοινού τόπου μας σε τουριστικό σκηνικό, στην νομή του δημόσιου χώρου ως τόπου συνάντησης. Οι άνθρωποι συναντιούνται μόνο σε μαγαζιά ή στα σόσιαλ, δεν διεκδικούν το αυτονόητο: την επανοικειοποίηση τόπου τους. 

Κοίταζα τα χαμόγελα ευτυχίας όσων χόρευαν χθες βράδυ στην Πλαστήρα, όσων χόρευαν πριν λίγες μέρες στο οδόστρωμα στην Εμπράρ. Για μένα αυτή η εικόνα είναι η ελπίδα ότι μπορεί να μη χάθηκαν τα πάντα. Αυτή η συνάντηση. Και αναρωτιόμουν τι έκανε τους υπόλοιπους να μην κατεβαίνουν να κάνουν το ίδιο από τις γειτονικές πολυκατοικίες; Να μη βγαίνουν καν στα μπαλκόνια να δουν το γλέντι;

Η δουλειά των δημάρχων είναι πια να φροντίσουν να περιορίσουν τις λαίλαπες της αποξένωσης και της απώλειας της φυσιογνωμίας της πόλης. Να δώσουν μαζί με τους πολίτες τη μάχη της επιστροφής