Τέμπη: Ένας χρόνος μετά…
Στείλε όταν φτάσεις… δεν έφτασαν ποτέ.
Σβήνω, γράφω, ξανασβήνω. Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που συνειδητοποίησα πιο πολύ από ποτέ πόσο μετρά η ζωή. Ήταν 28 Φεβρουαρίου το 2023, μία πολύ ζόρικη ημέρα στην δουλειά, από εκείνες που γυρνάς σπίτι και θες απλά να κοιτάς το ταβάνι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Ξάπλωσα από τις 22:00, γύρω στις 12 παρά πετάχτηκα από έναν εφιάλτη. Έστειλα στον τότε φίλο μου να δω αν είναι καλά “καλά είμαι, έχει εκτροχιασμό τρένων στα Τέμπη”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Με την δουλειά που κάνουμε δεν έχεις επιλογές. Σηκώθηκα και άνοιξα laptop και τηλεόραση, τα leader κάτω από τα πρώτα έκτακτα ακόμη έγραφαν “πληροφορίες για τραυματίες”. Στο τρένο που δεν έφτασε ποτέ θα ήμουν κι εγώ, στο βαγόνι τρία στην θέση 7 πάντα αυτήν έκλεινα, ένας καυγάς με εμπόδισε να κατέβω στην Αθήνα. Ιστορίες σαν την δική μου που γλίτωσαμε από τύχη θα ακούσεις πολλές.
Με έπιασε ταχυκαρδία και ξεκίνησα να περνώ ειδήσεις, ένας συνάδελφος μου έστειλε φωτογραφία από δελτίο ειδήσεων άλλου καναλιού στο leader έγραφε “πληροφορίες για δύο νεκρούς”. Μέχρι τότε όμως γνωρίζαμε για εκτροχιασμό βαγονιών, κανείς δεν φανταζόταν την μετωπική σύγκρουσή, δεν έπαιζε καν σαν πιθανό σενάριο στο μυαλό μας.
Η απόφαση του να φύγουμε τα μεσάνυκτα ήταν μονόδρομος, εκείνο το βράδυ στην πόλη η υγρασία σε τσάκιζε και ενώ ξημέρωνε η άνοιξη ένιωθες την παγωνιά του χειμώνα βαθιά μέσα σου. Η πρώτη μας στάση ήταν στον τερματικό σταθμό του ΟΣΕ, λίγο πριν φτάσει το τελευταίο λεωφορείο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, εκείνο το αγόρι που έπαιρνε συνέχεια την κοπέλα του κι εκείνη το είχε κλειστό, το βλέμμα του ήταν κενό, περίμενε μονάχα να φτάσει το λεωφορείο, ενώ διάβαζε για τους νεκρούς που αυξανόντουσαν δραματικά, λεπτό προς λεπτό. Όταν το λεωφορείο έφτασε στον σταθμό, οι επιζώντες ήταν όλοι νεαρά παιδιά, σε κατάσταση αμόκ, μέσα στις λάσπες, αναμαλλιασμένα σαν να σώθηκαν από την κόλαση, κραυγές ανακούφισης από την μία και από την άλλη κλάματα για εκείνους που δεν έφτασαν ποτέ. Μία μάνα κατευθύνθηκε στους αστυνομικούς, “που μπορώ να μάθω αν το παιδί μου έχει πεθάνει; Γιατί δεν μας ενημερώνετε;” Αυτή η φωνή σταμάτησε τα πάντα γύρω μου. Μέχρι σήμερα, την ακούω, μέχρι σήμερα με στοιχειώνει.
Μπήκαμε στο αμάξι βουβοί, σε όλη την διαδρομή έπαιζαν ειδήσεις, νεκροί, αγνοούμενοι και ξάφνου…ο εκτροχιασμός έγινε μετωπική σύγκρουση. Κοιταχτήμε με γουρλωμένα μάτια, ανατριχιάσαμε. Μέχρι σήμερα, δεν θυμάμαι πως φτάσαμε στο σημείο εκείνο το βράδυ, μέχρι σήμερα δυσκολεύομαι να θυμηθώ που στρίψαμε. Προσεγγίσαμε το σημείο γύρω στις 4 το ξημέρωμα, οι σειρήνες των ασθενοφόρων και των περιπολικών σκέπαζαν τους δρόμους, οι καπνοί είχαν σκεπάσει όλη την κυλάδα. Αφήσαμε το αμάξι και κατεβήκαμε από έναν χωματόδρομο με φακούς στα κινητά μας.
Η μυρωδιά της καμένης σάρκας και του καυτού αίματος μας μπούκωνε, στην διαδρομή, δεξιά και αριστερά, διαλυμένα μέρη του βαγονιού. Με το πρώτο φως του ήλιου η ομάδα της ΕΜΑΚ ανέσυρε μπουφάν, τσάντες, νεσεσέρ, κάτω από τα μωβ καθίσματα του τρένου. Προσωπικά αντικείμενα ζώων που ξέραμε όλοι πως κάηκαν ζωντανά εκείνο το βράδυ. Όσο η ώρα περνούσε το πορτοκαλί φορείο πλησίαζε τα συντρίμμια. Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που είδα διαμελισμένα σώματα μπροστά μου, σώματα παιδιών που οι γονείς τους τα λάβανε μέσα σε ένα κουτί, με φόντο δύο βαγόνια που αποτύπωσαν την ιστορία μιας χώρας που συνήθισε να ζει σε εφησυχασμούς.
Με αυτές τις εικόνες στα μάτια μου, περίμενα τον τέως Υπουργό Μεταφορών Κωνσταντίνο Καραμανλή να κάνει δηλώσεις. Πλησίασε τις κάμερες και θυμάμαι πως η οργή μου ήταν τόσο δυνατή, ήθελα τόσο να φωνάξω εκείνη την στιγμή. Γυρίσαμε στην Θεσσαλονίκη και διαβάζαμε στον δρόμο για τους νεκρούς. Στα νοσοκομεία της Λάρισας, οι γονείς κατέρρεαν. Στην πόλη την δική μας οι φοιτητές μαθαίνανε για τους φίλους τους. Ένα κύμα πόνου, ένα μεγάλο ΑΝ, εκείνες τις μέρες σε σήκωνε από τον καναπέ, σε ξαγρυπνούσε τις νύχτες, σε κατασπάραζε τις ώρες που έμενες μόνος σου.
Οι πιο μεγάλες πορείες που έζησε η γενιά μου, η πιο μεγάλη πληγή που θα μείνει ανοιχτή για πάντα. Το βράδυ που η ζωή όλων βούλιαξε στην ανασφάλεια, στον θυμό, στην θλίψη. Σε μία μάχη που επιζώντες και γονείς θυμάτων τα βάζουν με την εξουσία κι αντί η εξουσία για μία φορά να σκύψει το κεφάλι και να σωπάσει, να τιμωρηθεί, να γίνει ένα με την κοινωνία, δυναμώνει και κρύβει στοιχεία για ένα έγκλημα που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Για ένα έγκλημα που στην πλάτη του κουβαλά ανευθυνότητα χρόνων, παραμέληση και απανωτά ανθρώπινα λάθη.
Ένας χρόνος μετά και αισθάνομαι το ίδιο κενό κάθε φορά που περνώ από τα Τέμπη, ένας χρόνος μετά και σκέφτομαι ακόμη πως θα μπορούσα να μαι στην θέση των 57, ένας χρόνος μετά και ο σταθμός του ΟΣΕ μου προκαλεί μίσος κάθε φορά που τον βλέπω, ένας χρόνος μετά και το μάτι μου κολλά στα συνθήματα στους τοίχους και φέρνει τις εικόνες από εκείνη τη νύχτα. Ένας χρόνος μετά και δεν θέλω να ξεχάσω, θέλω να θυμάμαι όλα όσα είδα και έζησα εκείνο το βράδυ, να με πληγώνουν με τον ίδιο τρόπο, να με τσακίζουν όπως τσάκισαν τους γονείς εκείνων των παιδιών που δεν έφτασαν σπίτι ποτέ.
Ένας χρόνος μετά και όσοι βρεθήκαμε στο σημείο στέλνουμε μηνύματα που γράφουν “ξέρω πως είναι δύσκολες αυτές οι μέρες για σένα”, δεν είναι για εμάς δύσκολες, εμείς είναι η πρώτη φορά που οφείλουμε να κάνουμε σωστά την δουλειά μας, δύσκολες μέρες είναι για εκείνους που επέζησαν και πάλεψαν και για όλους τους άλλους που δεν αντάμωσαν ποτέ με τους δικούς τους.
*Λέμε η ζωή συνεχίζεται, όμως ποτέ δεν ξεχνάμε.
Στείλε όταν φτάσεις… δεν έφτασαν ποτέ.
Πέρσι τέτοια μέρα, η άνοιξη δεν ξημέρωσε. Η κοιλάδα των Τεμπών άχνιζε καπνούς η χώρα βυθίστηκε σε μία μυρωδιά καμένης σάρκας και αίματος που πότισε με πόνο 57 οικογένειες.
Συνηθίσαμε στην θλίψη.
Ήταν 28 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 23:22 στην Κοιλάδα των Τεμπών, λίγο πριν το χωριό του Ευαγγελισμού, η επιβατική αμαξοστοιχία του Intercity 62 της εταιρείας Hellenic Train συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία της ίδιας εταιρείας.
Ο επιβατικός συρμός Intercity 62, μετέφερε περισσότερους από 350 επιβάτες και εκτελούσε τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, ενώ ο εμπορικός συρμός εκτελούσε την διαδρομή Θεσσαλονίκη – Λάρισα.
Η σφοδρή σύγκρουση, ο εκτροχιασμός και η ανάφλεξη των συρμών, προκάλεσε τον θάνατο 57 ανθρώπων, οι περισσότεροι εξ αυτών νέα παιδιά. Οι τραυματίες ήταν τουλάχιστον 85.
Οι επιζώντες μέχρι σήμερα αναφέρουνμετατραυματικό στρες, ενώ οι οικογένειες των θυμάτων ζητούν δικαίωση για ένα έγκλημα που όλοι γνωρίζουμε πως έχει ονοματεπώνυμα.
Αναπάντητα ερωτήματα, πόνος, οργή, ένα τεράστιο κενό. Μας ζητούν να πενθούμε βουβά, ενώ λίγα χιλιόμετρα μακριά μας, στήθηκε ένα νεκροταφείο με αυτοσχέδιους τάφους. Θάφτηκαν με στάχτη νέα παιδιά.
Πολλοί δεν ξαναπήραμε το τρένο, άλλοι κατεβήκαμε για μέρες στις πορείες, κλάψαμε σαν να χάσαμε κάποιον δικό μας, σηκώσαμε πανό που έγραφε «εγκληματίες» έσπασε κάτι μέσα μας και δεν ξανακόλλησε ποτέ.
Μερικοί συνέχισαν τις ζωές τους γιατί τους βόλευε και ο χρόνος πέρασε.
Σήμερα οι κραυγές εκείνων που δολοφονήθηκαν τρυπάνε τα αυτιά μας με τον ίδιο τρόπο που το ρήμα «καιγόμαστε» σκέπαζε εκείνο το βράδυ τον ήχο της φωτιάς.
Ξημερώνει μία μέρα που θα μας θυμίζει πάντα πως το έγκλημα αυτό στην χώρα που ζεις από τύχη, δεν θα ξεχαστεί, γιατί όλοι εκείνο το βράδυ είπαμε ένα μεγάλο ΑΝ.
*Τον Ιούνιο του 2023, πολυσέλιδη έκθεση δικαστικών πραγματογνωμόνων – που παραδόθηκε στον εφέτη ανακριτή Λάρισας – γνωμοδότησε ότι η απουσία συστημάτων ασφαλείας και τα ανθρώπινα λάθη ήταν τα κύρια αίτια που οδήγησαν στο εν λόγω σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Η Εξεταστική της Βουλής συνεχίζεται, όμως πολλοί εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους για το αποτέλεσμα που θα προκύψει από αυτή…
