The Green Knight: Ένα εικαστικό παραλήρημα γεμάτο μεταφυσικά μυστήρια και οπτικά θαύματα

Η ταινία του David Lowery, που βασίζεται σε ένα ανώνυμο επικό ποίημα του 14ου αιώνα.

29 Σεπτεμβρίου 2021, 6:04 μμ

29 Σεπτεμβρίου 2021, 6:04 μμ

Διασκευάζοντας κινηματογραφικά έναν θρύλο του 14ου αιώνα ο σκηνοθέτης του «A ghost story» και «O κύριος και το όπλο» παραδίδει ένα εικαστικό παραλήρημα γεμάτο μεταφυσικά μυστήρια και οπτικά θαύματα, αναζητώντας παράλληλα την σύνδεση ανάμεσα στην χριστιανική θυσία και την επίγεια λαμπρότητα.

Βασισμένο σε ένα ανώνυμο επικό ποίημα του 14ου αιώνα, το υποβλητικό φιλμ του οραματιστή σκηνοθέτη Ντέιβ Λόουερι αποτίει έναν συγκλονιστικό φόρο τιμής σε όλες εκείνες τις (αναχρονιστικές και ελαφρώς ξεπεσμένες) κινηματογραφικές δημιουργίας ιπποτών, μάγων και μεγαλειωδών αναζητήσεων. Των αστραφτερών πανοπλιών, των υπερκορεσμένων χρωμάτων, των πράσινων υγρών λιβαδιών που καταλήγουν σε απόκρημνους γκρεμούς και των δερματόδετων αρχαίων βιβλίων ξεχασμένων ανοιχτά πάνω σε πέτρινους βωμούς στη μέση ενός γέρικου και «γεμάτου μνήμες» δάσους. Ταυτόχρονα, όμως, διαποτίζει με το δικό του μοναδικό χρώμα και άρωμα το όραμα ενός νεαρού και ίσως μοιραία εξαπατημένου αγοριού να γίνει ένας μεγάλος και σπουδαίος ιππότης (σαν τον θείο του, τον σημαντικότερο και «Αγιότερο» των ιπποτών), αναλαμβάνοντας μια αποστολή που θα τον οδηγήσει να αντικρίσει κατάματα, τόσο την αναπόφευκτη θνητότητα όσο και τις συνέπειες των πράξεών του, είτε αυτές ορίζονται ως παιχνίδι, είτε ως ζοφερή πραγματικότητα.

Πάνω σε έναν ανυπέρβλητο οπτικό καμβά (που αποδεικνύει περίτρανα την τεράστια αγάπη του για το σινεμά), κάνοντας τολμηρή αλλά και ακριβέστατη χρήση αυθεντικής αλλά και διασκευασμένης μεσαιωνικής μουσικής ο Λόουρι αφήνει την έμπνευση και τη φαντασία του, τα προσωπικά του βιώματα αλλά και την έμφυτη μελαγχολία ολόκληρης της αξιοπρόσεκτης φιλμογραφίας του να θεριέψουν σαν κισσός, σαν αναρριχώμενο φυτό και να σκεπάσουν – ή να πνίξουν, όπως θέλει να το δει κανείς – σταδιακά τον πέτρινο τοίχο μιας ξεχασμένης εκκλησίας ή ενός παγανιστικού ναού (ή μπορεί και των δύο παράλληλα) ακολουθώντας ένα κλασικό επικό ταξίδι ενός μοιραίου ήρωα προς την ενηλικίωση, τη θέωση, την αυτοανακάλυψη αλλά και τον χαμό, την καταβύθιση στον άγνωστο της ανθρώπινης κατάστασης, την αναμέτρηση με τους δαίμονες, τα προαιώνια συναισθήματα και τις αρχέγονες επιθυμίες.

Σπουδαίο σινεμά, πέρα από κάθε άποψη, ο «Πράσινος ιππότης» (όπως εξάλλου και το υπέροχο αλλά άδικα υποτιμημένο «A ghost story») εισβάλλει σιγά σιγά στην καρδιά και το μυαλό και χωρίς να το καταλάβεις φτάνει να σε πονά τόσο πολύ, τόσο παράξενα και αναίτια, που στο τέλος το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα σταθερό, ακαριαίο και λυτρωτικό ξερίζωμα όλων αυτών που σε κρατούν εγκλωβισμένο στη Γη. Που σε επαναφέρουν στο εδώ και το τώρα, που περιμένουν στη γωνία για να χλευάσουν τις παλιές ιστορίες ή να ανατρέψουν με εκλογικευμένα επιχειρήματα τον ποιητικό διαλογισμό και παράλληλα την καλλιτεχνική προσπάθεια ενός δημιουργού να αποτυπώσει με εσωτερικότητα και διαχρονικούς συμβολισμούς μια εποχή γοητευτικής δεισιδαιμονίας, πρώιμης θρησκευτικής απολυτότητας, άγουρης εσωτερικής εξερεύνησης και καταστροφικής προσκόλλησης σε δυσθεώρητες αξίες και προτάγματα.

Το σκηνοθετικό και γλωσσολογικά ακριβέστατο κλείσιμο το ματιού με το αναπάντεχο «what if…» στο φινάλε, ο συγκλονιστικός οικολογικό-φεμινιστικός μονόλογος της «διπλής» Αλίσια Βικάντερ, η διακριτική ψηφιακή αλλαγή του προσώπου του τρομακτικά πανέμορφου γίγαντα και η νοσηρή υποκειμενικότητα του βλέμματος του Ντεβ Πατέλ, συγκεντρώνουν αναλύσεις που είναι αδύνατον να ολοκληρωθούν σε ένα βράδυ, σε μια θέαση ή σε ένα κείμενο. Ταυτόχρονα, όμως, και χωρίς ιδιαίτερη αμφιβολία, τοποθετούν την βαθιά μελαγχολική και αισθητικά ανεπιτήδευτη ταινία του Ντέιβ Λόουερι ως μια από τις πιο καθαρτικές, πιο φιλόδοξες και πιο παράξενα συγκινησιακά φορτισμένες αισθητικές προτάσεις που έχουμε δει φέτος.