Θεσσαλονίκη: «Δάσους VS Γης» – Γιατί το άλλοτε αγαπημένο θέατρο μοιάζει ταλαιπωρία για τους θεατές

Το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη έχει ταυτιστεί με τις παραστάσεις στο Θέατρο Δάσους. Όμως τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι θεατές στρέφονται προς το Θέατρο Γης. Όχι (μόνο) για τις καλλιτεχνικές επιλογές βέβαια, αλλά όπως λένε, γιατί απλούστατα… μπορούν να φτάσουν.

Η πρόσβαση στο Θέατρο Δάσους έχει μετατραπεί πια σε κανονική περιπέτεια όπως αναφέρουν και αναγνώστες μας πολύ συχνά φέτος το καλοκαίρι, όταν ήθελαν να δουν μία καλή παράσταση εκεί: τα έργα στον Περιφερειακό, η ασφυκτική έλλειψη οργανωμένου πάρκινγκ, τα παρκαρισμένα οχήματα που φτάνουν μέχρι τον αυτοκινητόδρομο, αλλά και η απουσία επαρκούς δημόσιας συγκοινωνίας καθιστούν τη διαδρομή αποτρεπτική. Ειδικά για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ή για όσους δεν έχουν δικό τους μεταφορικό μέσο, η επίσκεψη μετατρέπεται σε αποστολή και όχι από τις ευχάριστες.

Προσθέστε και την ηχορύπανση που φτάνει από τον Περιφερειακό σχεδόν μέχρι τα καθίσματα του θεάτρου και καταλαβαίνει κανείς γιατί μια αναγνώστρια μάς έγραψε αγανακτισμένη σε πρόσφατη επικοινωνία μας: «Η πρόσβαση στο Θέατρο Δάσους είναι πια επικίνδυνη. Χωρίς Ι.Χ. δεν πας. Και με Ι.Χ., απλά ελπίζεις να μη μείνεις παγιδευμένος στο δρόμο».

Αντίθετα, το Θέατρο Γης κερδίζει έδαφος ακριβώς γιατί… είναι κάτω στην πόλη. Εξυπηρετείται από γραμμές αστικής συγκοινωνίας (Νο 16, 17, 37, 14), μπορεί κανείς να φτάσει με ταξί ή και με τα πόδια, αν βρίσκεται στο κέντρο ή κοντά στην Καμάρα. Η πρόσβαση είναι απλή, ασφαλής και κυρίως δημοκρατική: δεν προϋποθέτει αυτοκίνητο ή σωματική αντοχή για να ανέβεις σε ανηφόρες και σκαλοπάτια. Μέχρι και με το μετρό αν κατέβεις στον Σταθμό Παπάφη, είσαι μόλις ένα δεκάλεπτο μακριά με τα πόδια. Υπάρχει βέβαια κι εκεί ένας κίνδυνος, στις sold out παραστάσεις και συναυλίες, κυρίως με το πάρκινγκ και τον τρόπο με τον οποίο θα φτάσεις στο θέατρο, ειδικά αν έχεις παρκάρει πριν από τον Περιφερειακό, καθώς δεν υπάρχουν πεζοδρόμια και καλό είναι να τα λέμε κι αυτά.

Ίσως τελικά θα έπρεπε και οι ίδιοι οι διοργανωτές να αρχίσουν να σκέφτονται περισσότερο τους θεατές τους: να βλέπουμε δηλαδή πιο συχνά θεατρικές παραστάσεις και στο Θέατρο Γης, που μπορεί να είναι λιγότερο «ρομαντικό», αλλά είναι πιο φιλικό προς το κοινό. Και ταυτόχρονα, ίσως να είναι αυτοί που θα πιέσουν ανθρώπους, φορείς και καταστάσεις ώστε να διορθωθούν τα πράγματα για το Θέατρο Δάσους, που όλο συνεχίζουμε να αγαπάμε, αλλά μας ταλαιπωρεί.

Ίσως εδώ να μην ταιριάζει πια το γνωστό λαϊκό ρητό «όποιος αγαπάει, παιδεύει», αλλά μάλλον το σοφότερο «έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια».

Φυσικά, το Θέατρο Δάσους παραμένει ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία πολιτισμού της πόλης. Όμως όσο η Πολιτεία (και οι διοργανωτές) αδιαφορούν για την καλλιτεχνική εμπειρία των θεατών, τόσο τα πράγματα θα γέρνουν προς το αντίπαλο δέος του καλοκαιριού.

Ίσως ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε: θέλουμε πολιτισμό μόνο για λίγους, ή πολιτισμό με πρόσβαση για όλους;