Της Μένης

Χθες βράδυ έφαγα έξω στο πόδι με έναν καλό μου φίλο, που δεν συναντιόμαστε συχνά, μετά από πολύ καιρό. Δεν μιλησαμε για τα τρέχοντα, καταλαβαμε κι οι δυο την θεραπευτική ιδιότητα της φιλίας, δυο ανθρώπων με κοινή πορεία αλλα διαφορετικές επιλογές ζωής, πολιτικής, ερωτικής, κοινωνικής, επαγγελματικής. Ηταν μια τονωτική στιγμή που προφανώς είχα ανάγκη.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι είδα στην πόρτα μου αφημένο ενα σημάδι φιλίας και αγάπης ανέλπιστο που με συγκίνησε βαθιά…

Σήμερα το μεσημέρι θα κηδευτεί ένας άλλος φίλος, συνομήλικος και γείτονας, ο πρώτος που μου ομολόγησε ότι θα ψηφίσει “Χρυσή Αυγή” αφήνοντάς με σύξυλο θυμάμαι στη μεση της Αλ.Σβώλου, πριν 5 χρόνια. Πέθανε -ελπίζω κι εύχομαι – την ώρα που έκανε σεξ με την κατα πολύ νεαρότερη σύντροφο του. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που η ακραία πολιτική του μεταστροφή με έβαλε σε ένα πολύ σκληρό δίλημμα. Απομακρυνθήκαμε. Κάποια πρωινά συναντιόμασταν και δεν λέγαμε ούτε καλημέρα. Σήμερα από το πρωί νιώθω πως μετάνιωσα γι΄ αυτή μου τη σκληρότητα.

Καθώς η μέρα προχωρούσε έμαθα τα υπόλοιπα… Ενα κορίτσι άγγελος ήσυχα μας άφησε και πέταξε. Δεν είμαι καθόλου έτοιμος να γράψω ούτε λέξη γι’ αυτό.

Κατά τα άλλα ναι είναι ένα Σάββατο. Κάποιοι απο μας πενθούν. Κάποιοι ίσως επιμένουν να ερωτεύονται. Κάποιοι γκρινιάζουν κι οι πολύ μοναχικοί των social media νιώθουν πως λιγοστεύουν οι λέξεις, οι φίλοι η κάποια ελπίδα…

Όλο αυτό που ζούμε, όταν κάποτε τελειώσει, για ένα είμαι σίγουρος, τίποτε πια δεν θα ‘ναι ίδιο ξανά… κι εμείς όπως πάντα θα ‘μαστε και πάλι απροετοίμαστοι …