To δικό μας ξεχωριστό Πάσχα – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν
Αναμνήσεις που έμειναν ακμαίες
ΖΗΣΤΕ ΤΟ!
Τα μάτια μπορεί να βουρκώνουν για αυτά που δεν θα ξαναζήσεις, για πρόσωπα που δεν θα ξαναδείς, αλλά το μυαλό σου έχει καταφέρει να κρατήσει μερικά στιγμιότυπα στον σκληρό του δίσκο, να τα αναπαριστά νοητά μέσα στο κεφάλι σου και να χαμογελάς. Να χαμογελάς επειδή τα έζησες. Και θα τα θυμάσαι. Γι’ αυτό όσο διαφορετικό αν είναι και το φετινό Πάσχα, ΖΗΣΤΕ ΤΟ! Αυτό είναι που έχει σημασία. Υγεία και χαμόγελα σε όλους!
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
Δυο πράγματα μένουν πάντα στο μυαλό, το τραπέζι και το ”Γλυκύ μου Έαρ”.
Πάσχα δεν έχω κάνει ποτέ στην πόλη, πάντα οικογενειακώς κάπου λείπουμε, προτιμάμε την Χαλκιδική. Την αγαπούμε και είναι ιδανική τέτοια εποχή πριν γεμίσει ασφυκτικά τον Ιούνιο. Έτσι λοιπόν φέτος θα είναι το πρώτο Πάσχα που θα μείνω στην πόλη και γι αυτό λέω να σε πάρω μαζί μου σε ένα σύντομο παρελθοντικό ταξίδι μου. 2017, η χρονιά που έδωσα πανελλήνιες, φτάνουμε στον παράδεισο του δεύτερου ποδιού Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι, ετοιμαζόμαστε για την κλασική μας περατζάδα στην θάλασσα, η μητέρα μου μας λέει κάθε χρόνο πως όσο πιο νωρίς την επισκεφθείς τόσο πιο γρήγορα θα σου ρουφήξει τον δύσκολο χειμώνα, μετέπειτα κάνουμε μία στάση στο αγαπημένο μας ουζερί για μικρά και αγαθά μεζεδάκια και το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής είναι κανονισμένο πια να βρεθούμε με οικογενειακούς μας φίλους να επισκεφθούμε την παλιά εκκλησία της Νικήτης η οποία πια παραμένει κλειστή.
Δεν είμαι βαθιά θρησκευόμενη, έως και καθόλου μα ένα πρέπει να παραδεχτώ πως ο ύμνος ” Ω, γλυκύ μου έαρ” είναι άκρως συγκινητικό, ένα μοναδικό αριστούργημα και ο μόνος λόγος που προσωπικά επισκέπτομαι την εκκλησία τέτοιες μέρες. Φτάνουμε λοιπόν στην εκκλησία, και κρατούμε κεριά σε μορφή σαλιγκαριού. Ξεκινάνε να ψέλνουν οι κυρίες του χωριού και ακολουθούμε μαζί τους σιγανά, μιαν εικόνα που θα την θυμάμαι και θα την συγκρίνω κάθε Μεγάλη Παρασκευή. Μετά ακολουθεί η καθιερωμένη περιφορά και φυσικά το καθιερωμένο τσίπουρο στην αμμουδιά. Φτάνουμε πια στο Μεγάλο Σάββατο η ώρα 12. Ανάσταση και μετά ακολουθεί το πελώριο τραπέζι. Να σημειώσω πως τότε ήμουν χορτοφάγος για προσωπικούς λόγους οπότε δεν είχα και πολλές επιλογές, είχα λοιπόν παρακολουθήσει τόσα video για το πώς σκοτώνουν τα αρνιά και τα κατσίκια που ήμουν αποφασισμένη να τους πείσω να μην φάνε, μέχρι που μπαίνει μία γειτόνισσα στο σπίτι με μία πελώρια κατσαρόλα και λέει ” Η Νόρα την έσφαξα σήμερα το μεσημέρι, ήταν καλό ζωάκι και νοστιμότατο.” Μην σας τα πολυλογώ η αδερφή μου μου έσφιγγε το χέρι για να μην μιλήσω και γίνουμε Τέξας τέτοια γιορτινή μέρα.
Αυτή η προσωπική μου ανάμνηση, μοναδική. Θα ήθελα λοιπόν τώρα που μιλάμε να ήμουν μάλλον στην εξοχή με αγαπητά πρόσωπα που θα με ρωτούσαν κάθε φορά τι τάξη πάω τι κι αν έχω τελειώσει ακόμα και τις σπουδές μου, που θα πεταγόταν ο παππούς να πει στα εγγόνια πως πάχυναν, που θα ερχόταν ο θείος να κάτσει στην πλευρά του τραπεζιού που συνήθως κάθονται τα ξαδέρφια ηλικίας 12-22 (αυτό είναι νόμος). Θα ήθελα να δω την γιαγιά μου επί δέκα λεπτά να βγάζει πιάτα γεμίζοντας όλα τα τραπέζια που υπάρχουν στο σπίτι και να λέει ”αχ δεν θα χορτάσετε,” ενώ κάθε χρόνο τρώμε το φαγητό της Κυριακής του Πάσχα 1 ολόκληρη εβδομάδα, θα ήθελα να τσουγγρίσω αυγά και να κοροϊδέψω τους μικρούς. Και αν κάποιος από εσάς ισχυριστεί πως όλα αυτά που μόλις περιέγραψα δεν ισχύουν στην δική του οικογένεια να ξέρετε πως είναι ψεύτης! Καλό Πάσχα, και του χρόνου λεύτεροι στις αυλές μας!
*Μυρτώ Τούλα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Πάσχα και Χωριό : Μια Εκλεκτή Συγγένεια
Ανέκαθεν ταύτιζα το Πάσχα με την πολυήμερη αποκόλληση από την ρουτίνα και την ξεγνοιασιά του Χωριού. Ζήτημα εδώ και 22 χρόνια να πέρασα 3 φορές το Πάσχα κάπου αλλού. Δεν είναι μόνο το οικογενειακό κλίμα το οποίο κορυφώνεται το Μεγάλο Σάββατο. Είναι ο,τι προηγείται. Το Πάσχα είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στους παππούδες και τις γιαγιάδες, καθώς και στην ευκαιρία για ατελείωτο ποδόσφαιρο με τα ξαδέρφια.
Ευτυχώς εμείς είμαστε 7 πρώτα ξαδέρφια (όλα αγόρια). Όταν ήμουν μικρότερος, εκεί στο δημοτικό και το γυμνάσιο, παίζαμε ποδόσφαιρο μέχρι αργά το βράδυ. Τώρα που είμαι μεγαλύτερος, στο πανεπιστήμιο, παίζουμε ποδόσφαιρο μέχρι αργά το βράδυ! Για όλους (και) το φετινό Πάσχα θα είναι αρκετά διαφορετικό.
Μακάρι να είναι και το τελευταίο Πάσχα περιορισμών. Το υπέρτατο αγαθό της υγείας και της αγάπης για τους δικούς μας ανθρώπους πρέπει να ενισχυθεί και να αντέξει. Μακάρι όλοι να ευχαριστηθούμε το Πάσχα, όπως και όσο μπορούμε, με όσους μπορούμε και αρκετή υπομονή.
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Ο πασχαλινός (μας) κινηματογραφικός μαραθώνιος
Αρκετά γεγονότα της ζωής μου ομολογώ πως έχουν διαγραφεί ως δια μαγείας από τη μνήμη μου, όχι όμως αυτά που αφορούν στην περίοδο του Πάσχα. Ο λόγος δεν είναι, σκέπτομαι, οι μυρωδιές και τα αρώματα της Πασχαλιάς ή η κατάνυξη, που όσο να πεις κυριαρχούν και εύκολα σε παρασέρνουν. Λίγη παραπάνω σκέψη με οδηγεί τώρα στην τραγική διαπίστωση πως κάθε χρόνο το Πάσχα μου είναι σχεδόν το ίδιο. Μολαταύτα, πάντα με δόσεις νοσταλγίας. Αν κάτι ξεχωρίζει μέσα στα τόσα που συμβαίνουν είναι ίσως οι μικρές στιγμές που επαναλαμβάνονται με τον πιο γλυκό τρόπο.
Από δαύτες έχω καμάρι να διηγούμαι μία, με κύριο πρωταγωνιστή την αδερφή μου. Εγώ, εκείνη, μια οθόνη υπολογιστή να παίζει ασταμάτητα ταινίες και γύρω μας γιγαντιαία πασχαλινά αυγά γνωστής μάρκας με δωράκια έκπληξη. Πρέπει πάντοτε να είχαμε φάει ό, τι υπήρχε προτού να καταλήξουμε τα βράδια της Μεγάλης Εβδομάδας στο βερικοκί δωμάτιο, να μιλάμε για ώρες για άσχετα θέματα, να διαλέγουμε κοινή συναινέσει ταινίες και να εξαφανίζουμε κάθε πασχαλινό σοκολατένιο αυγουλάκι που βρισκόταν γύρω μας. Πρέπει ακόμη αυτό να συνέβαινε από όταν ήμασταν τόσο δα μικρούλες ως τα χρόνια που μόνες έπρεπε πια να αντιμετωπίζουμε κατάματα τη ζωή.
Ναι, μπορώ να πω με πλήρη βεβαιότητα πως αυτή είναι η πιο ξεχωριστή στιγμή μου το Πάσχα και κάθε Πάσχα. Κι αν κάτι πρέπει να ευχηθώ για φέτος στις σημερινές «γραμμές», είναι όλοι αυτοί που αγαπήσαμε και αγαπάμε (ή και όχι) να ‘ναι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς καλά. Είναι κι αυτό, βλέπετε, ένα υπέροχο κίνητρο για να συνεχίσουμε ανενόχλητες και χωρίς λύπη τους πιο συναρπαστικούς κινηματογραφικούς (μας) μαραθώνιους.
*Στέλλα Παϊσανίδη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αυτή η αγκαλιά της γιαγιάς θα μας λείψει!
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, το Πάσχα θα είναι διαφορετικό, αυτή την φορά το τραπέζι δεν θα αποτελείται από διάφορα ενωμένα, από καρέκλες που έχουν φέρει μαζί τους συγγενείς για να είμαστε όλοι μαζί. Δεν θα ζήσουμε αυτή την αγκαλιά της γιαγιάς και του παππού που όταν βλέπουν το αυτοκίνητο να πλησιάζει το σπίτι τους τρέχουν και μόλις σηκώσεις χειρόφρενο σε αγκαλιάζουν με τέτοια δύναμη.
Ούτε φέτος θα αφεθούμε για μία εβδομάδα στην φύση, στις ρίζες των δικών μας, στα μέρη που μεγάλωσαν που πάντα μας προκαλούν εμάς τα παιδιά της πόλης τόση νοσταλγία. Αυτό το συναίσθημα που σε όποιο δρόμο και να προχωρήσεις ξέρουν που κρατάει η σκούφια σου, τίνος είσαι, που θα έχεις από όλους ένα γλυκό χαμόγελο γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι του χωριού.
Μέχρι και τα πρωινά ξυπνήματα από τις 7 την Κυριακή του Πάσχα με Άντζελα και κλαρίνα στη διαπασών θα μας λείψουν, τους κουλ θείους που θα κάτσουν με την νεολαία, που ας γελάμε μαζί τους αλλά όντως τους αξίζει να κάτσουν μαζί μας γιατί είναι όντως κουλ. Η φροντίδα της γιαγιάς, που εκείνες τις ημέρες, θα της πεις όλα όσα έγιναν στην ζωή σου, τις συμβουλές που θα σου δώσει, τις βόλτες με τα ξαδέρφια.
Ένα ακόμα Πάσχα άκρως διαφορετικό από όλα όσα έχουμε συνηθίσει, απ’ όσα έχουμε μάθει… Ένα Πάσχα που ας ελπίσουμε θα είναι το τελευταίο που δεν θα είμαστε με τις οικογένειες μας.
*Εύα Καβάζη
Το Πάσχα που θέλω να ξανά ζήσω!
Ευτυχώς είμαι τυχερός και μπορώ να θυμηθώ πολλά οικογενειακά τραπέζια με συγγενείς και φίλους το Πάσχα. Είμαι παιδί της πόλης και τις περισσότερες γιορτές τις έχω περάσει στη Θεσσαλονίκη. Μετά το περσινό πιο παράξενο Πάσχα της ζωής μου και νομίζω των περισσότερων, άρχισα να σκέφτομαι πως τελικά τα πιο απλά πράγματα είναι και τα πιο ξεχωριστά στη ζωή μας. Οπότε αν θα έπρεπε να σκεφτώ ποιο είναι το πιο ξεχωριστό Πάσχα που έχω ζήσει μέχρι σήμερα, τότε θα επέλεγα τις γιορτές που πέρασα στη Λήμνο.
Ο λόγος; Δεν έγινε κάτι σπουδαίο, όμως αυτή την ηρεμία και την χαλάρωση που ένιωσα στο συγκεκριμένο μέρος με τους αγαπημένους μου (και αναζητώ στο σήμερα), δεν μπορεί να μου την προσφέρει τίποτα. Λίγοι συγγενείς και φίλοι νομίζω μπορούν να σε κάνουν να περάσεις ιδανικά τις διακοπές σου.
Το ξέρω πως φέτος λόγω των συνθηκών θα αναγκαστούμε να περάσουμε ένα ακόμα Πάσχα στο σπίτι. Όμως η δική μου ευχή είναι να σκεφτούμε με ποιους επιθυμούμε να περνάμε αυτές τις σπουδαίες μέρες και με ποιους όχι, έτσι ώστε όταν η ζωή μας θα επανέλθει σε μία σχετική κανονικότητα, να αφιερώνουμε τον χρόνο μας εκεί που πρέπει!
*Νίκος Γκάγιας
