Το νησάκι μου διαμελίζεται και διασκορπίζεται η στάχτη του στο Αιγαίο

Λέξεις: Γιάννης Μακριδάκης 

Αυτό το δύσμοιρο άλογο το φωτογράφισα μόλις ξημέρωσε, μετά από την προχθεσινή ολονυχτία προσπάθειά μου στα μέτωπα της Βολισσού.

Η φωτιά πέρασε από πάνω του. Κανένας δεν φρόντισε να το σώσει. Χτες, στο χωριό άκουσα την ιστορία του και την μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη: ότι δεν άφηνε η αστυνομία τους ανθρώπους του να περάσουν και δεν μπόρεσαν να το προσεγγίσουν εγκαίρως. Έτσι το άλογο έπαθε πολύ σοβαρά εγκαύματα, έβγαζε αίμα από το στόμα και την επομένη του έκαναν ευθανασία. Αυτά έμαθα.

Ξημέρωσε άλλη μια μέρα χωρίς ρεύμα σήμερα. Η οσμή του καμένου είναι έντονη με την υγρασία της νύχτας.

Τα αντανακλαστικά της αλληλεγγύης είναι σε πλήρη εγρήγορση. Χίλια ευχαριστώ. Ο Θοδωρής από τα Φιλιατρά μου έγραψε ότι θα μου στείλει δύο ντενεκεδες λάδι το φθινόπωρο επειδή κάηκαν οι ελιές μου. Η Εύα από την Κρήτη, με συγκίνησε διότι μου γράφει “έχω έναν μικρό ελαιώνα και με την ξηρασία δεν έχω παραγωγή αλλά μπορώ να σου στείλω λίγο λαδακι”. Οι άνθρωποι προστρέχουν να βοηθήσουν.

Δεν προστρέχει μόνον το ΥΠΕΝ και οι λαγοί του να εξυπηρετήσουν τους επενδυτές και να μιλήσουν πάλι για εξορύξεις αντιμονίου, να κάνουν την ανατροπή στην καθολική κοινωνική εναντίωση πριν ακόμα σβήσουν οι φλόγες, όπως σας έγραψα στις πρόσφατες αναρτήσεις.

Ξυπνώντας το πρωί βρήκα πολλά μηνύματα. Ξεχωρίζω δύο.

Το πρώτο από τον Μαρκέλλο, που ήταν συμμαθητής μου από το νηπιαγωγείο ως την τρίτη γυμνασίου και έχει το ελαιοτριβείο που πήγαινα κάθε χρόνο και του έκανα ποδαρικό. Έκοβα την πρώτη δόση των ελιών μου πάντα τη μέρα που άνοιγε ο Μαρκέλλος. Κανονίζαμε τηλεφωνικώς από μέρες πριν, ήξερα πότε θα ανοίξει και ήμουν έτοιμος, με την πρώτη δόση στην καρότσα, για να τις ρίξει ο Μαρκέλλος στα καζάνια του. Έκανε κάθε χρόνο τεστ λειτουργίας των μηχανημάτων του με τις ελιές μου.

Φίλε Γιάννη, μου γράφει σήμερα στο μήνυμα, δεν έμεινε τίποτα και μου στέλνει φωτογραφίες του καμένου ελαιοτριβείου μας. Μου ήρθαν στα μάτια δάκρυα. Δεν θα μείνει κανένας εδώ πάνω. Δεν θα μπορέσουν οι άνθρωποι να ξαναφτιάξουν τη ζήση τους. Οι επενδυτές τρίβουν τα χέρια τους, οι πολιτικάντηδες επίσης.

Το άλλο μήνυμα μου ήρθε από τον Νίκο, που βρίσκεται διακοπές στην Τήνο:

“Αποκαΐδια της φωτιάς της Αμανής σε μια παραλία της Βόρειας Τήνου (ακριβώς στην ευθεία από τη Βολισσό)! Κατάμαυρες πευκοβελόνες μπλεγμένες με μικρά κομματάκια ξύλου έχουν βγεί στην ακτή της παραλίας με το κύμα να ξεβράζει συνεχώς και άλλα απομεινάρια της φωτιάς.”

Αυτό ήτανε. Το νησάκι μου διαμελίζεται και διασκορπίζεται η στάχτη του στο Αιγαίο.

Έτσι θα ταξιδεύει σε λίγο στο Αιγαίο και η καρκινογόνος τοξική σκόνη του αντιμονίου, των πολυεθνικών ορυχείων που μια ανάλγητη κυβέρνηση σχεδιάζει με κάθε τρόπο και κάθε κόστος.