Το ότι δεν κρίνεται τίποτα στις Πανελλήνιες το ξέρουμε, το διακύβευμα είναι άλλο

Ας μην επαναλάβουμε το κλισέ ότι δεν κρίνεται τίποτα στις πανελλήνιες εξετάσεις που αρχίζουν σήμερα και στις οποίες δοκιμάζονται χιλιάδες 17χρονοι και 17χρονες της χώρας.

Έχουμε εμπεδώσει κι άλλες κλισέ ατάκες. «Είναι άδικο στα 17 σου να αποφασίζεις για το μέλλον σου», «όλα γίνονται για έναν λόγο», «η ζωή συνεχίζεται» κλπ.. Προφανώς και είναι όλες σωστές. Κατά τη γνώμη μου θα ήταν εντελώς παράλογο σήμερα… κύριοι γονείς αν πιστεύαμε κάτι διαφορετικό, μιας και οι απαντήσεις έρχονται από την ίδια τη ζωή.

Πόσοι μα πόσοι ακολούθησαν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που σπούδασαν; Πόσοι παράτησαν τις σπουδές τους στη μέση; Πόσοι εξέλιξαν τις σπουδές τους και εν τέλει εργάστηκαν σε έναν χώρο που είτε συνόρευε είτε όχι με αυτό που είχαν σπουδάσει αρχικά; Πόσοι δεν ήξεραν καν τη σχολή τους όταν πέρασαν ή επηρεάστηκαν να τη δηλώσουν από το περιβάλλον τους; Πόσοι κάνουν ένα μεταπτυχιακό στα 40 τους και αλλάζουν τα εργασιακά τους δεδομένα;

Πραγματικά τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά από το περιβάλλον μου, που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει ώριμος άνθρωπος σήμερα που να πιστεύει ότι από τις Πανελλήνιες κρίνεται κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή ενός ανθρώπου.\

Αυτό που ίσως αξίζει να κρατήσουμε από αυτή τη διαδικασία είναι ότι πραγματικά αυτό στο οποίο «εξετάζονται» οι υποψήφιοι είναι η στοχοπροσήλωσή τους πλησιάζοντας στην τυπική ενηλικίωσή τους, οι αντοχές τους, ο βαθμός προσπάθειας την οποία μπορούν να καταβάλουν. Δεν ξέρω αν αξίζει το αποτέλεσμα, αλλά η προσπάθεια σίγουρα.

Είναι βέβαια και η ικανότητα στην «παπαγαλία», που δυστυχώς με βάση το εκπαιδευτικό μας σύστημα πριμοδοτείται, έναντι της κριτικής σκέψης.

Σκέψη για εύκολο χρήμα, αλλά και… προσγείωση

Οι νέοι, βέβαια, από την άλλη,  μέσα από διάφορες πλατφόρμες μαθαίνουν πλέον ότι υπάρχουν κι άλλοι πιο εύκολοι τρόποι για να βγάλεις πια λεφτά, δεν χρειάζονται απαραίτητα τα πτυχία και πολλοί θέλουν να γίνουν επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες ή ορισμένοι μέσω  διαδικτύου, νομίμων ή και όχι απόλυτα τρόπων, ονειρεύονται πως δε θα είναι υπάλληλοι και ο τραπεζικός τους λογαριασμός με μια μαγική κίνηση θα φουσκώνει κάθε μήνα.

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου βέβαια έρχεται πολλές φορές η σκληρή πραγματικότητα, που λέει ότι ή πρέπει να σπουδάζουν για να τα βγάλουν πέρα, ή το πιθανότερο, αν έχουν κάποιες οικονομίες και πάνε να τις ξοδέψουν σε κάτι αμφίβολο, το πιθανότερο είναι να τις χάσουν και μετά να ψάχνονται. Αν τσοντάρουν οι γονείς, είναι μία άλλη υπόθεση…

Όλα αυτά σε μια χρονική περίοδο που το ενδεχόμενο κατάργησης των πανελληνίων στα επόμενα χρόνια μοιάζει αρκετά πιθανό, λόγω της ίδρυσης των μη κρατικών πανεπιστημίων, γεγονός που μπορεί να ισοδυναμεί με την απαξίωση των κρατικών πτυχίων.

Οδεύουμε, δηλαδή, στη στιγμή που οι επιλογές πια κρίνονται περισσότερο από το «πορτοφόλι» των γονέων.

Από τη μία η δυνατότητα της εγγραφής σε μη κρατικό πανεπιστήμιο από τις οικογένειες που μπορούν να στηρίξουν την επιλογή οικονομικά, από την άλλη, για όσους δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, η σχεδόν αναγκαστική επιλογή στο μηχανογραφικό σχολών και τμημάτων εντός της πόλης διαμονής τους. Εκπτώσεις δηλαδή μόνο και μόνο επειδή οι γονείς δεν μπορούν να συντηρήσουν την παραμονή μίας τετραετίας (στην καλύτερη) σε μια άλλη πόλη όπου τα έξοδα (ενοίκιο, λογαριασμοί, επιβίωση) φτάνουν και τα 1000 ευρώ το μήνα.

Βάζοντας στην εξίσωση την ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων στην επόμενη διετία, αμέσως γίνεται αντιληπτό ότι το διακύβευμα δεν είναι τι θα κάνουν σήμερα τα παιδιά. Αλλά τι πτυχίο θα πάρουν, τι αξία θα έχει αυτό και με ποιους τρόπους θα ανταγωνιστούν υποψηφίους ποιυ ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και έχουν άλλες «πλάτες».

Την αίσθηση δηλαδή ή και τη βεβαιότητα ότι το παιχνίδι δεν παίζεται στα ίσια, ότι κάποιοι πρέπει να ιδρώσουν περισσότερο από άλλους που θα τα βρουν ευκολότερα μπροστά τους, Όχι πως δεν υπήρχε και παλαιότερα αυτό το χάσμα, όμως όσο περνούν τα χρόνια, μεγαλώνει τόσο που κάνει τα παιδιά να μαθαίνουν να ζουν σε έναν ακόμη πιο κυνικό κόσμο.

Αφού λοιπόν όλα είναι έτσι, γιατί να κάτσουν να σκάσουν;