Το πρώτο μου σπίτι στη Θεσσαλονίκη, το φοιτητικό
Πάνε δύο χρόνια από τη μέρα που άφησα την πόλη αυτή. Πλέον τη θυμάμαι από τη Σουηδία.
Λέξεις: Φρόσω Τερζόγλου
Φιλίππου 87, Θεσσαλονίκη. Εκεί λοιπόν βρισκόταν το σπίτι μου, το φοιτητικό, το αγαπημένο. Εκεί στην καρδιά της πόλης, γύρω από τη Ροτόντα, που κάποιοι με προειδοποιούσαν για «σημεία και τέρατα» και εκεί που δεν φοβήθηκα ποτέ, που έμαθα ότι τα πραγματικά τέρατα τα δημιουργούμε εμείς. Εκεί που έγραψα τα πρώτα μου κείμενα και κάπνισα τα πρώτα μου τσιγάρα.
Πάνε δύο χρόνια από τη μέρα που άφησα την πόλη αυτή. Είχα πει πως θα επιστρέψω, σε ένα ρομαντικό σενάριο, από αυτά που κάνουμε Κυριακή μεσημέρι στο μπαλκόνι. Έλα όμως, που σήμερα ο χρόνος με βρίσκει κάπου πολύ μακριά, στη Σουηδία. Η ζωή είναι απρόβλεπτη αλλά το μυαλό μου γυρίζει συνεχώς εκεί.
Γεννήθηκα εκεί κοντά, στις Σέρρες και είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα σπίτι με αρκετή ελευθερία. Μα ακριβώς λόγω αυτής της ελεύθερης και ανεξάρτητης φύσης μου, ζήτησα μια αγκαλιά στη Θεσσαλονίκη, στα ζωηρά βράδια της, στα ήσυχα ξημερώματα της, στη συνεχή ροή της. Και τα βρήκα.
Βρήκα επίσης την βαθιά ιστορία της, δηλαδή το σκοτεινό παρελθόν, την περίοδο της γερμανικής κατοχής, τα εβραϊκά της, για καιρό παρατημένα, ίχνη, τις προσφυγικές της ρίζες που κάποιοι ξέχασαν. Μήπως φταίνε οι ρίζες μου από την ανατολική Θράκη, από όπου έφυγαν οι παππούδες μου άρον άρον; Μα τι πολιτισμό κουβάλησαν!
Ακόμη, μέσα στο χάος και στο απαράδεκτο καυσαέριο της Θεσσαλονίκης, ως λάτρης του περπατήματος, βρέθηκα να διασχίζω ώρες ατελείωτες τους δρόμους της προσπαθώντας να ρουφήξω κάθε στιγμή, κάθε φορά σαν να είναι πρώτη φορά. Περπάτησα στη Νέα Παραλία, ατελείωτα βράδια, όμορφα ανοιξιάτικα και παγωμένα χειμωνιάτικα, ψάχνοντας για απαντήσεις στη θέα του Θερμαϊκού. Εγώ όπως και άλλοι πόσοι πριν από εμένα, και άλλοι πόσοι μετά.
Γιατί είναι αλήθεια πως η πόλη αυτή μοιράζεται ένα κοινό μυστικό, αυτή τη γλυκιά μελαγχολία. Σαφώς με μια ατελείωτη γκρίνια, μια συνεχή αγανάκτηση δίχως αιτία και μια κόντρα σε οποιονδήποτε θέλει να δημιουργήσει κάτι καινούργιο. Με βήματα μικρά αλλά σταθερά όμως κάτι πάει να γίνει. Πόσο αγάπησα τις μικρές γειτονιές, τις εκδηλώσεις στη Σβώλου, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, την παλιά Φιλοσοφική, στην οποία μπαινοέβγαινα για τέσσερα χρόνια. Τα φαγάδικα και τα κρασάδικα και τα ραντεβού στη Καμάρα- όμορφα κλισέ.
Σε μια εποχή που αλλάζει τόσο γρήγορα, που δεν αφήνει καμία ελπίδα στη γενιά μου, τίποτα για να πιαστείς, εγώ θα έχω πάντα αυτό το κομμάτι της ζωής μου μέσα μου. Είχα πει πως θα γυρίσω και ποτέ δεν ξέρεις…
