Υπάρχει λόγος που κανείς δεν μιλάει για τη δεύτερη σεζόν του Squid Game

Τρία ολόκληρα χρόνια περιμέναμε με ανυπομονησία για τη δεύτερη σεζόν της σειράς, που εθιστήκαμε να βλέπουμε όλοι την περίοδο που ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας και μας σόκαρε όσο καμία άλλη.

Η νέα σεζόν του Squid Game κυκλοφόρησε τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων και παρά το γεγονός ότι είναι η σειρά που πλέον όλοι έχουν στο μυαλό τους όταν γίνεται λόγος για την πλατφόρμα του Netflix, μιας και αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία του όλων των εποχών, λίγοι είναι αυτοί που όπως φαίνεται, τελικά την παρακολούθησαν και την σχολίασαν (τουλάχιστον θετικά).

Φταίει το γεγονός ότι πέρασαν 3 χρόνια – που μοιάζουν σαν μία αιωνιότητα στον τηλεοπτικό χρόνο – και ο κόσμος έχασε το ενδιαφέρον του;

Ή μήπως η δεύτερη σεζόν της κορεάτικης σειράς – φαινομένου, δεν κατάφερε να καταγράψει τη viral μαγεία της προηγούμενης, κυρίως γιατί ο σοκαριστικός παράγοντας έχει αφαιρεθεί, σε μεγάλο βαθμό, από την εξίσωση;

Για μένα, αυτή η σεζόν, μοιάζει, σε πολλά επίπεδα να είναι ανολοκλήρωτη και θα εξηγήσω παρακάτω ακριβώς το γιατί.

Προσοχή: Ακολουθούν spoilers!  

Αναμφισβήτητα, η σειρά καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τον τηλεθεατή και να του υπενθυμίσει τη βαρβαρότητα των παιχνιδιών, που τόσο πολύ επιθυμούσαμε να ξαναδούμε στις οθόνες με κάποιον διεστραμμένο τρόπο, κάνοντάς μας μάλιστα να νιώθουμε ότι στον δικό μας, αληθινό κόσμο, ίσως εμείς, οι τηλεθεατές, να έχουμε τον ρόλο των χορηγών που με τόσο πάθος παρακολουθούν τα αιματηρά παιχνίδια.

Για να φτάσουμε όμως στα παιχνίδια, χρειάζονται 3 ολόκληρα επεισόδια, με την πλοκή του έργου να κινείται αρκετά αργά στα δύο πρώτα, κάνοντάς την για πολλούς αρκετά βαρετή, παρά το γεγονός ότι προετοιμάζει το έδαφος για ό,τι θα ακολουθήσει και δίνει τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειαζόμασταν για το διάστημα που έχει μεσολαβήσει από το τέλος της 1ης σεζόν, στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, δύο χρόνια μετά.

Βλέπουμε τον πρωταγωνιστή, Gi Hun, κατά τη διάρκεια της περιόδου αφού κέρδισε τα χρήματα, να έχει αφιερώσει τη ζωή του και τα κέρδη του, για να καταρρίψει τα παιχνίδια και τον Front Man, που πλέον γνωρίζουμε ότι είναι ο αδερφός του Hwang Jun Ho, του ντετέκτιβ που πυροβολήθηκε στο στήθος την περασμένη σεζόν, ο οποίος, όπως αποδεικνύεται, δεν είναι νεκρός και τελικά, συνεργάζεται με τον Gi Hun.

Με αυτόν τον τρόπο, η δεύτερη σεζόν κάνει μία εξαιρετική δουλειά στο να χτίσει καλύτερα την πλοκή της και να δημιουργήσει ένα μεγάλο καστ χαρακτήρων, ο καθένας με τα δικά του κίνητρα και τις δικές του προσωπικότητες, όπως ανακαλύπτουμε για παράδειγμα τη νέα προσθήκη της φρουρού 011.

Ακόμα και για τους νέους χαρακτήρες που συναντάμε στο τρίτο επεισόδιο, οι οποίοι παίζουν το παιχνίδι του καλαμαριού, παίρνουμε ένα πιο ολοκληρωμένο back story. Αξιομνημόνευτοι χαρακτήρες που δενόμαστε, είναι η ηλικιωμένη γυναίκα με τον τζογαδόρο -αποτυχημένο γιο της, ο ράπερ που είναι εθισμένος στα ναρκωτικά και διασκεδάζει (με τη βοήθεια κρυμμένων ουσιών) τη βαρβαρότητα των παιχνιδιών, η τρανσέξουαλ γυναίκα που χρειάζεται χρήματα για να ολοκληρώσει τη μετάβασή της αλλά και το χωρισμένο ζευγάρι, με την κοπέλα να είναι έτοιμη να γεννήσει, ενώ ο πρώην σύντροφός της νόμιζε ότι είχε κάνει έκτρωση.

Όμως, η δεύτερη σεζόν του Squid Game δυστυχώς, μοιάζει περισσότερο σαν να θέλει να καλύψει κενά για την τρίτη και τελευταία σεζόν της σειράς, παρά να θέλει όντως να επενδύσει και να συνεχίσει την σοκαριστική ιστορία της.

Πολλά σημεία των επεισοδίων μοιάζουν απλά να είναι «filler»*, αφού δεν συνεισφέρουν σε κανέναν τελικό σκοπό της πλοκής και κάτι τέτοιο, δυστυχώς, δεν το «σηκώνει» μία σειρά με μονάχα 7 επεισόδια. Το πιο μελανό σημείο του σεναρίου κατά τη γνώμη μου, που έπαιξε αυτόν ακριβώς τον ρόλο, είναι η ιστορία του ντετέκτιβ Hwang Jun Ho, η οποία εξελίσσεται παράλληλα με τα παιχνίδια. Ο ντετέκτιβ και η ομάδα του, ψάχνουν το μυστικό νησί όπου βρίσκεται ο Gi Hun και εκτυλίσσονται τα Squid Games, αλλά όπως βλέπουμε στο τέλος, αποτελεί τελικά… μία τρύπα στο νερό, μιας και ο καπετάνιος του πλοίου, ο οποίος νόμιζαν ότι είναι σύμμαχός τους, καταλήγει να είναι ένας από τους κακούς, χωρίς όμως να ξέρουμε, μέχρι και το τέλος της σεζόν, τι ρόλο «βαράει».

Χαρακτήρες για τους οποίους αφιερώνεται πολύτιμος χρόνος στο να γνωρίσουμε, όπως η φρουρός 011, την οποία μαθαίνουμε με περιττές λεπτομέρειες στα πρώτα επεισόδια, αλλά ακόμα και ο Frontman, μέχρι το τέλος της σεζόν, παραμένουν ανολοκλήρωτοι, γνωρίζοντας ένα κομμάτι της ιστορίας τους, αλλά όχι ολόκληρο, σε σημείο που να μπορούμε να καταλάβουμε πλήρως το τι συμβαίνει. Ειδικότερα, ολόκληρη η ιστορία της φρουρού 011, η οποία βρίσκεται σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους φρουρούς, καθώς στέκεται εμπόδιο στη συλλογή οργάνων των νεκρών παιχτών, είναι σίγουρα προγραμματισμένη για κάτι μεγαλύτερο στην τρίτη σεζόν. Όμως στη δεύτερη σεζόν, δεν μας προσφέρει απολύτως τίποτα. Αντιθέτως, είναι παράξενο να βλέπεις την τελική μάχη του φινάλε «παίκτες εναντίον φρουρών» να ξετυλίγεται και η 011, να μην έχει απολύτως κανένα ρόλο σε αυτή, κάνοντας αδιάφορο το συγκεκριμένο σημείο της πλοκής, για ακόμα μία φορά.

Σε όλα τα παραπάνω, παίζει τεράστιο ρόλο το γεγονός ότι το τέλος της δεύτερης σεζόν είναι τόσο ανοιχτό, κάτι που επίσης δυσαρέστησε πολλούς τηλεθεατές, μαζί και μένα, μιας και νιώθεις ότι περίμενες τρία χρόνια για το τίποτα.

Δεν λύθηκε καμία απολύτως απορία, δεν απαντήθηκε κανένα ερώτημα, δεν υπήρχε κανένα κλείσιμο στην πλοκή και ο λόγος είναι φανερός: η 3η και τελευταία σεζόν που θα ακολουθήσει. Όλο αυτό δημιουργεί λοιπόν την εντύπωση ότι η δεύτερη σεζόν αποτελεί ένα τεράστιo, χρονοβόρο και αχρείαστο filler episode.

Στα θετικά όμως, οφείλω να σημειώσω την προσθήκη καινούργιων παιχνιδιών, καθώς και τους νέους παράγοντες που κάνουν τα Squid Games να διαφέρουν ολοκληρωτικά από όσα είδαμε στην πρώτη σεζόν. Ειδικά, η νέα δυνατότητα των παικτών να ψηφίζουν για το αν θέλουν να συνεχίσουν τα παιχνίδια σε κάθε γύρο, διαμοιράζοντας το χρηματικό ποσό που έχει συγκεντρωθεί, μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι η αλυσίδα του κακού, ξεκινά και τελειώνει με την επιλογή του ανθρώπου.

Τα καινούργια παιχνίδια έρχονται για να θυμίσουν και πάλι στον τηλεθεατή την ωμότητά τους και προσφέρουν το ίδιο αίσθημα αδρεναλίνης. Η νέα δυναμική, με τον ήδη νικητή Gi Hun να παίρνει μέρος σε αυτά και να καθοδηγεί τους νέους παίχτες, αλλά και τον Frontman, ο οποίος αλλάζει πρόσωπο από τον γεράκο που ξέραμε στην πρώτη σεζόν, αλλά και πάλι βρίσκεται στο παιχνίδι ως 001, καταφέρνουν να σε καθηλώσουν.

Εκεί βέβαια, είναι που τα βάζεις για ακόμα μία φορά με το σενάριο και απορείς πώς ο Gi Hun δεν έχει υποψιαστεί τον 001 ως Frontman, μετά από ήδη ύποπτες κινήσεις του (όπως το να τον αποκαλέσει με το όνομά του), αλλά και από το γεγονός ότι πίσω από το ίδιο νούμερο κρυβόταν ο προηγούμενος διαχειριστής των παιχνιδιών, την πρώτη φορά που ο Gi Hun έπαιξε τα παιχνίδια καλαμαριού.

Κλείνοντας, θα πω ότι είναι φανερό πως ο δημιουργός της σειράς δεν είχε σκοπό να συνεχίσει το Squid Game, μετά το πέρας της πρώτης σεζόν και ίσως θα ήταν καλύτερο να μην το είχε κάνει, αφήνοντας την αρχική επιτυχία της να την καθορίσει ολοκληρωτικά.

Αν και κατάφερε μέσα από την βαθύτερη ανάλυση των χαρακτήρων να αναδείξει ότι αυτά τα παιχνίδια κρύβουν τον άνθρωπο ως την κύρια πηγή του κακού, δυστυχώς, ταυτόχρονα πήρε το ρίσκο της απομάκρυνσης του σοκ και του μυστηρίου, το οποίο ίσως να μη βγήκε σε καλό για το τελικό αποτέλεσμα της σειράς.

Θα κλείσω το άρθρο με την ελπίδα ότι η τρίτη σεζόν, θα καταφέρει να αναγεννήσει τα ενθουσιώδη συναισθήματα που μας δημιούργησε η πρώτη, με ένα τέλος που της αρμόζει, στέλνοντας παράλληλα τα ηχηρά αντικαπιταλιστικά μηνύματα που τόσο πολύ θέλει να περάσει.

*filler episode: Τα επεισόδια που δεν σχετίζονται με την κύρια πλοκή, δεν αλλάζουν σημαντικά τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων και γενικά χρησιμεύουν μόνο για να καταλαμβάνουν χώρο.