Ζωή Λάσκαρη: Όταν η Καρόλου Ντηλ έχασε το πιο όμορφο κορίτσι της
Ηταν Σαλονικιά του κέντρου κι αυτό δεν το ξέχασε ποτέ
Ζωή Λάσκαρη (12 Δεκεμβρίου 1944 – 18 Αυγούστου 2017)
In memoriam
“Και τώρα πως να σταματήσω τα ρολόγια και πως να κάνω τον ήλιο να μη βγει;” άργησα πολύ να το πιστέψω και ακόμη πιο πολύ να το συνειδητοποιήσω υπήρξε το πρώτο ερωτικό φετίχ της γενιάς μου κι ένα σύμβολο της γυναικείας απελευθέρωσης σε μια συντηρητική και υποκριτική χώρα.
Υπήρξε πάντα τολμηρή, αντιστάρ και επιρρεπής στα καλέσματα των συναισθημάτων της.
Είναι η μόνη Ελληνίδα ηθοποιός που έχω δει όλες τις ταινίες της, πάνω από 3 ή και 4 φορές.
Υπήρξε ειλικρινής σε δύσκολες προσωπικές της στιγμές και δεν δίστασε να τις δημοσιοποιήσει.
Ηταν εκείνη που στην πράξη μου έμαθε να χαμογελώ στις δυσκολίες, αν όχι να ξεκαρδίζομαι, όπως μόνο εκείνη μπορούσε, με κείνο το γάργαρο γέλιο μεταξύ παιδικής αθωότητας και ειρωνείας, απέναντι στις αναποδιές της ζωής.
Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν στην Πλατεία Αριστοτέλους. Φορούσε ένα κόκκινο φουστάνι κι άσπρες μπότες βγαλμένη λες από ταινία του Ροζέ Βαντίμ. Αγέρωχη και προσιτή ταυτόχρονα.
Πριν αποχαιρετιστούμε μου έπιασε το χέρι και μου είπε “εμείς οι δυό εχουμε πολλά που πρέπει να συζητήσουμε” . Δεν θα τα συζητήσουμε ποτέ πια…
Ηταν Σαλονικιά του κέντρου κι αυτό δεν το ξέχασε ποτέ.
Η Καρόλου Ντηλ έχασε το πιο όμορφο κορίτσι της.
“…και πως να μη τελειώσει ετούτη η νύχτα…”
