Ζούμε τον Μεσαίωνα στη Θεσσαλονίκη

Πολλοί αποκαλούν την Θεσσαλονίκη ένα μεγάλο χωριό. Ντόπιοι και μη. Και όσο περνάει ο καιρός σε αυτή την πόλη έχεις την αίσθηση ότι επιβεβαιώνονται.

Την περασμένη νύχτα, κόπηκε για ώρες το ρεύμα κατά μήκος ενός ολόκληρου δρόμου στη Νέα Πολιτεία Ευόσμου, στα δυτικά της Θεσσαλονίκης. Ή τουλάχιστον έτσι έγινε αντιληπτό από το πίσσα σκοτάδι που έβλεπε κανείς βγαίνοντας στο μπαλκόνι του, κοιτώντας μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι κατά μήκος της οδού. Παίρνοντας στα τηλέφωνα που έχει δηλωμένα για βλάβες η ΔΕΗ, δεν το σηκώνει κανείς.

Κάπου εκεί, με τη βοήθεια του φακού του κινητού, βρίσκεις ένα δύο ξεχασμένα κεριά, ανάβεις το γκαζάκι με τον αναπτήρα και ζεσταίνεις νερό στο μπρίκι για ένα τσάι στο ατμοσφαιρικό κλίμα ενός ολοσκότεινου οικοδομικού τετραγώνου. Κι αρχίζεις και σκέφτεσαι πόσο τελικά βασίζεται ο σύγχρονος κόσμος στις σύγχρονες ανέσεις, με αποτέλεσμα με μια διακοπή ρεύματος να μην έχεις φως, ζεστό νερό ή ίντερνετ για να ενημερωθείς. Αν είναι χειμώνας και βασίζεσαι στο φυσικό αέριο, δεν έχεις θέρμανση. Αν θέλεις να μαγειρέψεις, δεν έχεις κουζίνα. Αν η διακοπή αποβεί πολύωρη, αποχαιρέτα το περιεχόμενο του ψυγείου σου. Αν ανήκεις σε πιο επίφοβη κατηγορία που χρειάζεται ρεύμα για ιατρικούς λόγους, είτε πρόκειται για μηχανήματα υποστήριξης ή για φύλαξη φαρμάκων σε χαμηλές θερμοκρασίες, αρχίζεις τις πατέντες.

Όλα αυτά περνάνε από το μυαλό σου κατά τη διάρκεια της διακοπής καθώς αναρωτιέσαι πόση ώρα θα κρατήσει και τι μέτρα ίσως χρειαστεί να πάρεις, κι εκεί συνειδητοποιείς ότι ακούς τον εαυτό σου να λέει: πάλι καλά, τουλάχιστον έχουμε νερό.

Νωρίτερα το απόγευμα, περιμένοντας στο τέρμα του ΟΑΣΘ στην Αριστοτέλους για την γραμμή 34 προς τα δυτικά, η αναμονή έφτασε τα 40 λεπτά. Για το 32Α έδειχνε περισσότερα. Περιστατικό όχι μεμονωμένο της ώρας, καθώς κόσμος, που προφανώς ήξερε κάτι παραπάνω και περνούσε την ώρα που επιτέλους έφτασε το λεωφορείο ή κατέβαινε από αυτό, φώναζε “Ανεβείτε γρήγορα όσο προλαβαίνετε, δεν έχει λεωφορεία”.

Αν αναλογιστεί κανείς την όλο και περισσότερο προβληματική κατάσταση στις βασικές υποδομές μιας πόλης ενός εκατομμυρίου κατοίκων, δεν σου φαίνεται πια περίεργο με μια ολιγόωρη διακοπή ρεύματος να κάνεις αμέσως σενάρια με το μυαλό σου για το χειρότερο δυνατό ενδεχόμενο. Ή να εκτιμάς τα αυτονόητα που έχεις.

Τουλάχιστον το ζούμε ρομαντικά στην “ερωτική πόλη”. Υπό το φως των κεριών.

Διαβάστε ακόμη: