ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ: Κάτι αλλάζει στην αγορά εργασίας με τα δικαιώματα των τρανς

Από την εποχή της αναγκαστικής επιλογής της σεξεργασίας, στην εποχή της κρίσης και της επαγγελματικής επισφάλειας, η εργασία για τις τρανς γυναίκες αποτελούσε μια καθημερινή πρόκληση.

Σήμερα, παρά τις δυσκολίες συναντάμε ολοένα και περισσότερες σε κάθε είδους επαγγέλματα.

Για το θέμα της εργασίας και της ορατότητας των τρανς γυναικών μιλήσαμε με την Ηλέκτρα, την Katherine, την Αναστασία και τη Θάλεια.

Τις προηγούμενες δεκαετίες, τα τρανς κορίτσια ήταν περιθωριοποιημένα, κοινωνικά στιγματισμένα, βίωναν πολλαπλές διακρίσεις και επιβίωναν – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων – μέσω της σεξεργασίας.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 όταν δημιουργείται η πρώτη ΛΟΑΤΚΙ συλλογικότητα στην Ελλάδα, το ΑΚΟΕ, με την Μπέτυ Βακαλίδου να εκφωνεί την κεντρική ομιλία στην πρώτη εκδήλωση του νέου κινήματος.

Αργότερα θα γράψει δύο βιωματικά βιβλία που γνώρισαν επιτυχία, με το ομώνυμο «Μπέτυ» να γίνεται ταινία από τον Δημήτρη Σταύρακα κερδίζοντας το Βραβεία Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ της Δράμας.

Η Πάολα Ρεβενιώτη εκδίδει το Κράξιμο και το ΑΚΟΕ το «Αμφί».

Η Αλόμα δημιουργεί το Π.Α.Κ.Ι με στόχο να θέσει υποψηφιότητα στις εθνικές εκλογές, διοργανώνεται η πρώτη πορεία διαμαρτυρίας των τρανς στα Προπύλαια. Μια δεκαετία αργότερα, περιοδικά όπως το ΚΛΙΚ και το Nitro φιλοξενούν θέματα που αφορούν τους ΛΟΑΤΚΙ και φιλοξενούν στο εξώφυλλό τους την Τζένη Χειλουδάκη.

Τα κορίτσια της Συγγρού εμφανίζονται στην τηλεόραση, ειδικά σε μεταμεσονύχτιες εκπομπές, η τρανς ταυτότητα φετιχοποιείται, ταυτίζεται με το σεξ, με το θέαμα, αποτελεί μια διαφορετική σεξουαλική εμπειρία, μια φαντασίωση. Περιθωριοποιημένο ακόμα και από την ίδια την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, το τρανς κίνημα πέρασε από χίλια κύματα μέχρι να αναγνωριστεί η συμβολή και η σπουδαιότητα του.

Το 2010 η Μαρίνα Γαλανού δημιουργεί το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ).

Το 2017 ψηφίζεται η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου (4491/2017). Παρά την ψήφιση και του αντιρατσιστικού νόμου που άνοιξε τον δρόμο για καταδίκες λόγο διάκρισης ταυτότητας φύλου, η εργασία αποτελεί πρόκληση για τους τρανς ανθρώπους.

Ακόμα και έτσι σήμερα μπορεί να συναντήσει κανείς τρανς κορίτσια σε επαγγέλματα που κάποτε υπήρχε μηδενική εκπροσώπηση.

Προγραμματίστριες, πωλήτριες, πολιτικοί, νομικοί, δασκάλες, χορεύτριες, μοντέλα, ηθοποιοί, υπάλληλοι γραφείου, αεροσυνοδοί, συγγραφείς, σερβιτόρες, σεφ, πωλήτριες ρούχων, καθαρίστριες, φαρμακοποιοί, υπάλληλοι σε εργοστάσιο, υποδοχή σε νυχτερινό κέντρο, μάνατζερ ξενοδοχείων κ.α..

Σ’ αυτή την εξέλιξη βοήθησαν τα προγράμματα της Δ.ΥΠ.Α για την Ενίσχυση της Εργασίας των τρανς προσώπων, με στόχο την πρόσληψη τους σε επιχορηγούμενες θέσεις εργασίας. Ένα επιπλέον κίνητρο για εργοδότες που δεν έχουν προκαταλήψεις, να επιλέξουν ένα τρανς άτομο ως υπάλληλο μιας και θα επιχορηγηθεί το 80% της θέσης του και η επιχείρηση θα επιβαρυνθεί μόνο με το 20- 25% του μισθού και των εισφορών.

Θετικό είναι και το γεγονός πως αρκετές πολυεθνικές που η στρατηγική τους καθορίζεται από το εξωτερικό, ακολουθούν πολιτικές ισότητας και συμπερίληψης που περιλαμβάνουν τρανς ανθρώπους. Αυτό δεν εξασφαλίζει την ύπαρξη μη τρανσφοβικών συναδέλφων αποθαρρύνει όμως τον ανοιχτά ρατσιστικό λόγο και την κακοποιητική συμπεριφορά.

Katherine Reilly

Συγγραφέας, Εκπαιδεύτρια Καθηγητών, Εισηγήτρια Πανεπιστημίου

 Γεννήθηκε στο Σικάγο, είναι η πρώτη ανοιχτά τρανς δασκάλα στην Ελλάδα.

Έχει σπουδάσει Αγγλική φιλολογία, είναι ακαδημαϊκή εκπαιδεύτρια σε συνέδρια, σχολεία, πανεπιστήμια έχει γράψει πάνω από 46 βιβλία. Μόλις κυκλοφόρησε το «Breaking Barriers» (https://brightales.gr/product/breaking-barriers-by-katherine-reilly/) που αφορά την συμπεριληπτική εκπαίδευση. Επέστρεψε με την οικογένειά της από την Αμερική στην Ελλάδα σε ηλικία 29 ετών.

«Παρ’ ότι πάντα ήξερα ποια ήμουν και τι θέλω, τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα ζούσα με διπλή ταυτότητα. Έπρεπε να πηγαίνω με διαφορετικό κοινωνικό φύλο και εμφάνιση στην δουλειά, ενώ το απόγευμα έλυνα τα μαλλιά, έβαφα τα νύχια και ήμουν ο εαυτός μου. Ήμουν η Κάθριν. Ζούσα για 5 ολόκληρα χρόνια διπλή ζωή κάτι που ήταν τρομερά ψυχοφθόρο. Ο λόγος που άργησα να κάνω το βήμα ήταν ότι έβλεπα πως συμπεριφέρονται στα τρανς άτομα και φοβόμουν πως δεν θα μπορέσω να έχω επαγγελματικές προοπτικές και να εκπληρώσω τους στόχους μου.

Δούλευα στην Ελληνοαμερικάνικη ένωση διδάσκοντας σε μαθητές και καθηγητές, ήμουν εξετάστρια προφορικών, δούλευα και σε φροντιστήριο. Όταν έμαθαν για εμένα κάποιες ξαδέλφες μου έκαναν outing, το έμαθε το σόι, στο τέλος και οι γονείς μου.

Οι συγγενείς σταμάτησαν να μου μιλάνε και η σχέση μας δεν αποκαταστάθηκε ποτέ, σε αντίθεση με τους γονείς μου που με στήριξαν. Πολύ σημαντικό στις μέρες μας οι γονείς να στέκονται στα παιδιά τους, να τα αγαπάνε και να τα υποστηρίζουν. Χωρίς αυτό θα μπορούσα το ίδιο εύκολα να συνεχίσω να είμαι καθηγήτρια, ακαδημαϊκός ή θα «αναγκαζόμουν» χωρίς να έχω άλλη επιλογή να γίνω σεξεργάτρια γιατί σε τίποτα άλλο δεν θα ήμουν αποδεκτή κοινωνικά;».

Τα τρανς κορίτσια πρέπει να αντιμετωπίσουν τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις εργοδοτών, συναδέλφων και πελατών. Επιπλέον όσες διακόπτουν βίαια τη φοίτηση για λόγους διακρίσεων και σχολικού εκφοβισμού στερούνται μιας εξειδίκευσης που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα εργασία με μικρότερες απολαβές και μεγαλύτερο ρίσκο μελλοντικής ανεργίας.

«Στο φροντιστήριο η εργοδότρια με στήριζε, υπήρχαν όμως γονείς που επέλεξαν να φύγουν, αισθάνθηκα άσχημα, είχα τύψεις ότι καταστρέφω την επιχείρηση και αποφάσισα να μην επιστρέψω μετά το καλοκαίρι που θα ξεκινούσαν εκ νέου τα μαθήματα. Βρήκα μέχρι τον Αύγουστο καινούργια δουλειά.

Κατά την διάρκεια του έτους δυο οικογένειες παραπονέθηκαν ήθελαν άλλη καθηγήτρια, ήταν και ένας συνάδελφος που δεν μου μιλούσε και μάλιστα υποστήριζε πως η δική μου παρουσία θα κάνει κακό στην επιχείρηση με αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα να χάσουν και αυτοί την δουλειά τους.

Τους μαθητές τους κερδίζεις αλλά υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις κάποιον ενήλικων που δεν αποδέχονται τις τρανς. Για το λόγο αυτό εγκατέλειψα την διδασκαλία και ξεκίνησα να δουλεύω σε εκδοτικό οίκο. Πίστευα πως έτσι θα έχω λιγότερα προβλήματα. Δεν πέρασαν ούτε πέντε μήνες και άρχισε να μου λείπει η διδασκαλία, γιατί μου αρέσει ο ρόλος της δασκάλας και αποφάσισα να επιστρέψω πάλι στα μαθήματα.

Παράλληλα ξεκίνησα να εκπαιδεύω καθηγητές. Με τον καιρό συνειδητοποίησα πως υπήρχε τεράστια έλλειψη σε συμπεριληπτικό υλικό διδασκαλίας και αποφάσισα πως έπρεπε να παράγω το υλικό αυτό για να μπορώ να διδάσκω. Όλα τα παραδείγματα και τα κείμενα στα βιβλία είναι στερεοτυπικά. Αναφέρονται στη λευκή οικογένεια, με το πατέρα να εργάζεται την μητέρα στην κουζίνα.

Καμία αναφορά σε ΑΜΕΑ, μη λευκούς, ΛΟΑΤΚΙ. Θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική η εκπαίδευση προσωπικού από το υπουργείο εργασίας πάνω σε πρακτικές σεβασμού των συναδέλφων για να είναι ο χώρος εργασίας παραγωγικός για όλους».

Κάποτε που η μόνη εργασία ήταν η σεξεργασία οι τρανς γυναίκες έπρεπε να είναι πάντα περιποιημένες φτιαγμένες, ποθητές, σύμφωνα με τα ετεροφυλοφιλικά πρότυπα. Αυτή η εξαναγκαστική συνθήκη έχει αλλάξει αν και ακόμα η ταυτότητα φύλου είναι ταυτισμένη με την σεξεργασία.

«Η κοινωνία ταυτίζει τις τρανς με την σεξεργασία ενώ υπάρχουν δεκάδες σε διαφορετικούς εργασιακούς τομείς. Έχω φίλη ηλεκτρολόγο, προγραμματίστρια, αισθητικό. Όχι πως η σεξεργασία δεν είναι αποδεκτή ως εργασία, απλά θα πρέπει να μην είναι η μόνη επιλογή που μπορεί να έχει μια τρανς γυναίκα».

Αναστασία Κοττάκη

Ταμίας, ταξιθέτρια στον κινηματογράφο Τριανόν

Η Αναστασία έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα της Δ.ΥΠ.Α που προσφέρει την δυνατότητα στον εργοδότη της να επιχορηγηθεί για την θέση εργασίας. Είναι 27 ετών, έχει μεγαλώσει στην Αθήνα, σπούδαζε στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Οικιακής Οικονομίας και Οικολογίας, σταμάτησε χωρίς να την ολοκληρώσει για να εργαστεί.

«Όταν ξεκίνησα το Gender Τransition γνώριζα πως δεν θα έχω στήριξη από πουθενά και θα πρέπει να αφοσιωθώ στην δουλειά, επιλέγοντας χώρους που η τρανς ταυτότητα είναι περισσότερο αποδεκτή. Υπάρχει πρόβλημα στην εύρεση εργασίας και αυτό το βλέπω καθημερινά γύρω μου.

Οι τρανς θα πρέπει όχι απλά να έχουν τα προαπαιτούμενα προσόντα για μια θέση αλλά να καταφέρουν να πείσουν πως δεν αποτελούν απειλή, ότι θα εξασφαλιστεί η ομαλή σχέση με τους συναδέλφους και τους πελάτες. Θα πρέπει να μην νιώσει ο προϊστάμενος πως το τρανς άτομο είναι εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη του».

Οι πολλαπλές ευαλωτότητες τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις οδηγούν πολλές κοινωνικές ομάδες όπως πρόσφυγες, μετανάστες, τρανς, queer να συμβιβάζονται σε χαμηλόμισθες θέσεις, με μη ευνοϊκούς όρους εργασίας, κακή συμπεριφορά από εργοδότες και συναδέλφους, προκειμένου να διατηρήσουν την θέση τους, να μην μείνουν άνεργοι και να μπορέσουν να επιβιώσουν.

«Ένας κακός πελάτης μπορεί να πει κάτι που θα σε προσβάλει αλλά ξέρεις ότι θα φύγει. Κάποιος συνάδελφός όμως μπορεί να πει κάτι που πρέπει να το αγνοήσεις για να μην γίνει τοξικό το περιβάλλον. Έχω υπάρξει θύμα κακοποιητικής συμπεριφοράς όχι από τους εργοδότες αλλά από πελάτες, συναδέλφους και τον κύκλο τους.

Συνήθως πρόκειται για ανθρώπους με βαθιά πατριαρχικό τρόπο σκέψης. Έναν τέτοιο άνθρωπο θεωρώ πως δεν έχει νόημα να τον πλησιάσω.

Γνωρίζω πως δεν θέλει να με ακούσει, θέλει να προβάλει και να επιβάλλει την δική του άποψη. Υπάρχει λόγος να εξηγήσω την ύπαρξη μου σε έναν άνθρωπο που δεν θέλει να καταλάβει; Θα πρέπει δηλαδή να είμαι παραγωγική να έχω και το επιπλέον «καθήκον» να εξηγήσω την ύπαρξη μου;».

Παρά τις κοινωνικές κατακτήσεις υπάρχει μια υπαναχώρηση προς τον συντηρητισμό και μια ακύρωση κατεκτημένων δικαιωμάτων κυρίως για τις τρανς και το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα.

Ένας ολόκληρος μηχανισμός εργάζεται σε μια προσπάθεια να πείσει πως η μάχη για ίσα δικαιώματα μεταφράζεται ως απειλή για την κοινωνία. Από την άλλη υπάρχουν νόμοι και αποφάσεις που διασφαλίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα αν και πολλές φορές φαίνεται να καταπατούνται.

«Με βοήθησε το πρόγραμμα της ΔΥΠΑ για τα τρανς άτομα, αν δεν υπήρχε δεν θα είχα δουλειά. Είναι μια σταθερότητα που με απαλλάσσει από την επισφάλεια και τον κίνδυνο φτώχειας. Επιπρόσθετα είμαι τυχερή διότι εργάζομαι σε έναν καλλιτεχνικό χώρο που είναι ανοιχτός στην διαφορετικότητα».

Οι δυσκολίες για τις τρανς είναι μεγαλύτερες κυρίως όταν προστίθενται σε αυτές στερεότυπα, προκαταλήψεις και η απουσία στήριξης από την οικογένεια και τον κοινωνικό κύκλο ειδικά στα πρώτα βήματα.

«Ακόμα και η οικογένειά μου όταν τους ανακοίνωσα το gender transition το πρώτο που μου είπαν είναι ότι θα καταντήσω σεξεργάτρια στην Συγγρού. Παρ’ όλο που το επάγγελμα της σεξεργασίας ταυτίστηκε με τις τράνς στην εποχή μας έχει αλλάξει ριζικά.

Δεν υπάρχουν οι παραδοσιακές πιάτσες και η σεξεργασία ακολουθεί τους κανόνες της διαδικτυακής εποχής. Όλα τα υπόλοιπα κορίτσια ρίχνονται στην αγορά εργασίας και προσπαθούν να βρουν εργασία για την επιβίωση. Η αγορά εργασίας στις μέρες μας είναι λιγότερο τρανσφοβική, χρειάζονται όμως μεταρρυθμίσεις για να γίνει ευκολότερη η ζωή των τρανς ανθρώπων.

Δωρεάν ιατρική παρακολούθηση, συνταγογράφηση και χορήγηση ορμονών, δωρεάν απαιτούμενα χειρουργεία έτσι ώστε να μην αναγκάζονται οι τρανς να απευθύνονται στην μαύρη αγορά ορμονών και να πέφτουν θύματα αισχροκέρδειας ζώντας κάτω από το όριο της φτώχειας».

Θάλεια Σκλήκα

Προγραμματίστρια

Η Θάλεια μεγάλωσε στην Καλαμάτα ήρθε στην Αθήνα για σπουδές στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο όπου έκτοτε ζει και εργάζεται.

«Ξεκίνησα να εργάζομαι στον προγραμματισμό γιατί ήταν κάτι που εξαρχής μου άρεσε. Στην αρχή με πήραν δοκιμαστικά για να ελέγξουν τις γνώσεις μου. Πλέον συνεχίζω στην ίδια εταιρία τα τελευταία πέντε χρόνια. Το αφεντικό μου είναι πολύ καλός άνθρωπος, όταν του είπα για την αλλαγή της ταυτότητάς μου δεν τον ένοιαξε καθόλου, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά.

Δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερο πρόβλημα ίσως γιατί είναι και η φύση της δουλειάς τέτοια που είμαστε στο γραφείο μας, μπροστά από έναν υπολογιστή, χωρίς συχνή επαφή με πελάτες. Προσωπικά με έχουν στείλει κάποιες φορές σε πελάτες, δεν είχαν πρόβλημα να είμαι εγώ αυτή που θα τους εκπροσωπήσω.

Ευτυχώς δεν βίωσα κακοποίηση και κακή συμπεριφορά από συνεργάτες. Γνωρίζω όμως φίλες μου που τις απέρριψαν, χωρίς να πούνε πως ο λόγος ήταν η τρανς ταυτότητα αλλά αυτό φαινόταν από τον τρόπο συμπεριφοράς τους.

Το να δηλώνεις τρανς στην εργασία δεν είναι κάτι εύκολο ειδικά σε θέσεις που προϋποθέτουν αλληλεπίδραση με κοινό. Το να φαινόμαστε να έχουμε ορατότητα στην εργασία βοηθάει να γίνει κατανοητό πως υπάρχουμε και δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Τα τρανς άτομα δεν είναι κάτι περίπλοκο είναι πιο απλό από αυτό που θέλουμε να παρουσιάζουμε».

«Είναι σημαντικό να έχεις ένα υποστηρικτικό περιβάλλον. Είχα την στήριξη των γονέων μου και αυτό με έχει βοηθήσει σε σχέση με άτομα που ακούω πως δεν κάνουν το transition γιατί φοβούνται την απόρριψη, να μην τους πετάξουν οι γονείς στο δρόμο, να μην φάνε ξύλο, να μην πάρει ο πατέρας τους την καραμπίνα και τους σκοτώσει.

Υπάρχουν γονείς που έχουν ακραίες αντιλήψεις και δεν μπορούν να καταλάβουν τα θέλω και τις ανάγκες του παιδιού τους. Ως άνθρωπος είμαι αισιόδοξη, πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων και στην δυνατότητα να βελτιωθούν, να μορφωθούν και να γίνουν καλύτεροι».

Ηλέκτρα Ρώμη Δόχτση

Συμπρόεδρος του Volt Ελλάδος

Η Ηλέκτρα μεγάλωσε στην Κατερίνη, είναι σύμβουλος management με σπουδές στην Πληροφορική, το Διεθνές Επιχειρείν και την Πολιτική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και το Oulu της Φινλανδίας, ενώ αυτή τη στιγμή ακολουθεί ενεργά σπουδές στο Copenhagen Business School.

Παίζει τέσσερα μουσικά όργανα, δραστηριοποιείται ακτιβιστικά για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, με ιδιαίτερη έμφαση στα διεμφυλικά άτομα.

«Μπήκα στην αγορά εργασίας μετά την επιστροφή από Φιλανδία. Αρχικά σε τηλεφωνικό κέντρο, αργότερα στο τμήμα HR της Goldair Handling καθώς επίσης και σε e shop καταστήματος για αξεσουάρ. Δεν είχα αλλάξει ακόμα τα έγγραφα μου, εμφανιζόμουν τους έλεγα αυτά είναι τα χαρτιά μου αλλά εγώ είμαι η Ηλέκτρα.

Επειδή έχω το προνόμιο του passing (μην εύκολα αντιληπτή ως τρανς γυναίκα) δεν αντιμετώπισα δυσκολία στην αναζήτηση εργασίας και αποδοχής μου από το εργασιακό περιβάλλον κάτι όμως που δεν συμβαίνει συχνά, υπάρχουν δυσκολίες για τα τρανς κορίτσια να εργαστούν.

Στο e-shop η εργοδότρια μου είπε πως θέλει να ρωτήσει τους υπόλοιπους συνεργάτες αν έχουν πρόβλημα που είμαι τρανς, κάτι που με έκανε να αισθανθώ άσχημα. Δεν καταλάβαινα γιατί θα πρέπει να ρωτηθούν αυτοί με τους οποίους θα συνεργαστώ αν έχουν πρόβλημα που είμαι τρανς γυναίκα, κάτι που δεν τους αφορά και δεν επηρεάζει την εργασιακή απόδοση και τις μεταξύ μας σχέσεις. Δεν με εμπόδισαν να εργαστώ αλλά αν είχε γίνει θα είχα κινηθεί νομικά ως θύμα διάκρισης λόγο ταυτότητας φύλου».

Η Ηλέκτρα βρέθηκε στο επίκεντρο και έγινε γνωστή πανελλαδικά μετά την εκλογή της ως συμπρόεδρος στο Volt κάτι που την καθιστά την πρώτη ανοιχτά τρανς γυναίκα πολιτικό στην Ελλάδα.

«Ο ακτιβισμός για εμένα δεν ήταν θεσμικός, δεν δραστηριοποιήθηκα σε κάποια οργάνωση, ήταν η καθημερινή φροντίδα και στήριξη που μπορούσα να δώσω σε όσους με είχαν ανάγκη.

Η θεσμική ακτιβιστική μου δράση ξεκινάει μέσα από το Volt. Το 2021 ενημερώθηκα για τις θέσεις του Volt στην Ευρώπη, ήταν κάτι που με άγγιξε, έψαξα για περαιτέρω πληροφορίες, έμαθα πως υπάρχει μια ομάδα και στην Ελλάδα, βρέθηκα σε μια συνάντηση που αναφέρθηκαν και στην τρανς ταυτότητα, ένιωσα ότι με αφορά, έγινα μέλος τον Νοέμβριο του 2021, γραμματέας από το 2022 μέχρι το πρώτο συνέδριο μας τον Μάρτιο του 2023 και στο πλέον συμπρόεδρος μαζί με τον Βαγγέλη Λιάρα».

Η παρουσία της Ηλέκτρας έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ορατότητα στο τρανς κίνημα. Δεκάδες χιλιάδες Έλληνες και Ευρωπαίοι ήρθαν σε επαφή με το Volt, διάβασαν τις συνεντεύξεις της, δήλωσαν την στήριξη τους.

Τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την υποδέχτηκαν θετικά χωρίς να λείπουν βέβαια επιθέσεις τρανσφοβίας και αρνητικά σχόλια από πολιτικούς, δημοσιογράφους και χρήστες των social media. Σήμερα εργάζεται σχεδόν καθημερινά και σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Λιάρα χτίζουν την στρατηγική του Volt στην Ελλάδα.

«Πολιτικά με ενδιαφέρει να εντάξω στο Volt Ελλάδος το θέμα της υποβάθμισης των θεσμών, της διαφθοράς, της έλλειψη δημοκρατικότητας. Χρειάζεται τεράστια θεσμική αλλαγή στην Ελλάδα, στις ανεξάρτητες αρχές, στην τοπική αυτοδιοίκηση, έτσι ώστε να επιτευχθεί σταδιακά και η αλλαγή κουλτούρας.

Είναι σημαντικό που στο Volt oι πρόεδροι προέρχονται από τον ΛΟΑΤΚΙ χώρο. Οι διεκδικήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι σημαντικές για εμάς και μέσα σε αυτές είναι και των τρανς ανθρώπων και ειδικά όσες αφορούν την ισότητα, την πρόσβαση στην εργασία την υγεία την εκπαίδευση».