Αν ο Πάνος Δημάκης έγραφε ένα βιβλίο για τη Θεσσαλονίκη, ποια εποχή της θα επέλεγε;

Μπορεί οι περισσότεροι να τον γνωρίζουν από τη συμμετοχή του τα τελευταία χρόνια στο τηλεπαιχνίδι γνώσεων «The Chase», ωστόσο ο Πάνος Δημάκης έχει γράψει ήδη πολλά βιβλία, με πιο γνωστό του το «17 κλωστές» που μετέφερε στην τηλεόραση ο Σωτήρης Τσαφούλιας και τον έφερε γρήγορα στο επίκεντρο των συζητήσεων του αναγνωστικού κοινού, αλλά κα τα πιο πρόσφατα «Το ποτάμι των χίλιων τυφλών» και «Ποσειδών» που μόλις κυκλοφόρησε.

Το «Ποσειδών» (Εκδόσεις Διόπτρα), ένα μυθιστόρημα με φιλοσοφικό βάθος, αγωνία και δράση, ασχολείται με έναν σεισμό 7,5 ρίχτερ που χτυπά την Ιθάκη στις 4 Οκτωβρίου 2024 και αλλάζει εντελώς τις ζωές των ανθρώπων, σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται σε μόλις 21 ώρες, τη μέρα του σεισμού.

Το νέο μυθιστόρημα του Πάνου Δημάκη, ανακινεί ερωτήματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο: «Γιατί σε εμένα;», «Έχω την ελευθερία να ζήσω όπως θέλω;», «Μήπως πήρα τη ζωή μου λάθος;», «Γιατί να υπάρχει τόσο κακό στον κόσμο;». Είναι ένα μυθιστόρημα που, τελικά, μας καλεί να βρούμε τον εαυτό μας.

Με αφορμή την προβολή της σειράς «17 κλωστές» στο Mega, το καινούριο βιβλίο «Ποσειδών» αλλά και την παρουσίαση του στη Θεσσαλονίκη την Τετάρτη 6 Νοεμβρίου στον Παιδικό Ιανό (Γρ. Παλαμά 3, Θεσσαλονίκη) στις 19:00, ο Πάνος Δημάκης μιλάει στην Parallaxi

Πώς νιώθετε που πλέον δεν είστε απλά το «γεράκι» του τηλεπαιχνιδιού γνώσεων «The Chase» στη συνείδηση του κοινού, αλλά είστε ο Δημάκης των «17 κλωστών», του «Ποταμιού των  χίλιων τυφλών» κα τώρα, του «Ποσειδών»; – Ήταν στόχος σας να μάθουμε αυτή την πλευρά σας;

Αυτό που ίσως δεν ξέρει αρκετός κόσμος είναι ότι είχα γράψει ήδη τρία βιβλία πριν με μάθει ο κόσμος στo «The Chase», με τις «17 Κλωστές» να είναι ένα από αυτά. Σίγουρα, η συμμετοχή μου στο παιχνίδι και η μεταφορά του βιβλίου στην τηλεόραση ανέδειξαν σαφώς περισσότερο αυτή την πτυχή μου, την οποία θεωρώ και τη σημαντικότερη για μένα.

Πώς γεννήθηκε το «Ποσειδών»;

Γεννήθηκε σε διακοπές στη Ζάκυνθο, όπου οι απόκρημνοι βράχοι μού γέννησαν την εικόνα ενός μοναστηριού κουρνιασμένου στην άκρη του γκρεμού. Τα θέματα και η πλοκή ήταν αποτέλεσμα των σκέψεών μου εδώ και πολλά χρόνια για τα υπαρξιακά θέματα που απασχολούν όλους μας. Ταυτόχρονα, ήθελα να δημιουργήσω μια συναρπαστική και καταιγιστική δράση.

Ήταν δύσκολο να φτιαχτεί ένα βιβλίο για ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα, αυτό των 21 μόλις ωρών;

Ήταν δύσκολο επειδή πρέπει να συμπυκνωθεί αρκετή πληροφορία, αν και κάποια flashback βοηθούν τον αναγνώστη να καταλάβει την προϊστορία των ηρώων μου. Σίγουρα, όμως, η μικρή διάρκεια εντείνει την αγωνία, κι αυτό ήταν πρωταρχικό μου μέλημα.

Στα βιβλία σας νιώθω να σας απασχολούν πολύ οι συμπεριφορές των ανθρώπων και αυτά που κάνουν ή δεν κάνουν. Είναι μία συνήθεια που έχετε και στη ζωή σας προσπαθώντας να αναλύσετε τους ανθρώπους γύρω σας;

Είμαι από πολύ μικρός ένας παρατηρητής των πάντων γύρω μου. Πολλές φορές, δεν εκφράζω την άποψή μου στους άλλους αλλά την καταγράφω μέσα μου. Παραδόξως, αν και στα βιβλία μου προσπαθώ να κάνω ψυχογράφημα των ανθρώπων και της κοινωνίας, στην αλληλεπίδρασή μου με τους ανθρώπους δεν τους περνάω από κόσκινο. Εννοώ ότι δεν τους ψυχαναλύω, ούτε προσπαθώ να βγάλω συμπεράσματα, κι έτσι να χάνω τη στιγμή. Μάλλον, όταν γράφω η ανάλυση γίνεται ασυναίσθητα μέσα από μια δεξαμενή άπειρων ανώνυμων προσώπων.

Πώς ήταν η περίοδος που γράφατε το «Ποσειδών»; – Σας απορροφά πλήρως η ιστορία ενός βιβλίου όταν το φτιάχνετε;

Θα ήθελα πολύ να χαθώ κάποτε ολοκληρωτικά σε ένα βιβλίο ενόσω το γράφω αλλά οι υπόλοιπες δραστηριότητές μου δεν μου το επιτρέπουν. Εντούτοις, απόλαυσα πλήρως τη διαδικασία και οι πρώτες λέξεις γράφτηκαν στο πλοίο από Ιθάκη για Στερεά Ελλάδα, μετά το ταξίδι που έκανα εκεί για να δω ξανά τα τοπία και τα κτίρια του νησιού.

Είναι ένα βιβλίο που παρακινεί τον αναγνώστη να αναζητήσει και να βρει αυτό που θέλει μέσα του, να ανακαλύψει τον πραγματικό εαυτό του. Νιώθετε να είμαστε σε μία εποχή που χάνουμε πιο εύκολα τα θέλω μας;

Η εποχή αυτή έχει πολύ περισσότερες Σειρήνες από εκείνες που ο Οδυσσέας αντιμετώπισε στο έπος. Όσο κι αν κλείνουμε τα αυτιά μας, είναι ένας κόσμος τόσο αβέβαιος, που δεν μας αφήνει να τραβήξουμε τον δρόμο μας χωρίς περισπασμούς και τεχνητούς παραδείσους. Αλλά δεν είμαι απαισιόδοξος. Αρκεί να ακούσουμε τον εαυτό μας. Τις λέξεις βαθιά μέσα μας. Ο Ουγκό έλεγε ότι «οι λέξεις είναι οι μυστηριώδεις περαστικοί της ψυχής». Όταν το είδα αυτό το ρητό στο σπίτι του στο Παρίσι, σκέφτηκα ότι πρέπει να ακούμε τον εσώτερο εαυτό μας και να εκφράζουμε αυτό που ακούσαμε.

Ποια από τις τρεις ιστορίες των βιβλίων σας, σας δυσκόλεψε περισσότερο – τεχνικά ή συναισθηματικά – για να την ολοκληρώσετε και γιατί;

Τεχνικά ήταν όλες δύσκολες, γιατί σε κάθε βιβλίο προσπαθώ να αλλάξω τη γραφή μου. Πόσο μάλλον στις «17 Κλωστές», μιας και δεν είχα ξαναδοκιμαστεί στη λογοτεχνία. Συναισθηματικά, οι «17 Κλωστές» γιατί έγραφα για τη ζωή ενός μαζικού δολοφόνου και οι ισορροπίες είναι λεπτότατες. Έγινα ο δίδυμος αδερφός του Καστελάνη και προσπάθησα να τον καταλάβω. Δεν τον απάλλαξα όμως από τις ευθύνες του. Στον «Ποσειδώνα», από την άλλη, εκεί που το θείο και ανθρώπινο συναντούν το ένα το άλλο, υπήρχε μπόλικη εμβύθιση και ενδοσκόπηση.

Ήταν μία καλή εμπειρία για εσάς η μεταφορά των «17 κλωστών» στην τηλεόραση; – Θα βλέπατε το «Ποσειδών» να γίνεται σειρά ή ταινία; – Πώς θα το φανταζόσασταν ίσως;

Είναι μια υπέροχη εμπειρία, από την αρχή της ως τώρα που επιτέλους έγινε διαθέσιμη στον πολύ κόσμο. Οι συντελεστές είναι ένας κι ένας. Όσο για τον «Ποσειδώνα», θα ήθελα πολύ να γίνει σειρά ή βιβλίο, όπως και το «Ποτάμι των Χιλίων Τυφλών». Τα έχουν ήδη ζητήσει εταιρείες παραγωγής αμφότερα, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα.

Με αφορμή των σεισμό στο βιβλίο σας, οι άνθρωποι αλλάζουν τη ζωή τους. Υπήρξε για εσάς μία στιγμή που νιώσατε να αλλάζετε μέσα σας;

Οι εξωτερικές αλλαγές είναι πιο ραγδαίες και πιο εύκολα παρατηρήσιμες. Οι εσωτερικές πολλές φορές έρχονται σιγά σιγά. Θαρρώ πως η αλλαγή είναι καλό να έρχεται, ακόμα κι όταν δεν κρούει ένα καμπανάκι λόγω μιας συμφοράς. Η αλλαγή είναι εξέλιξη. Τα στάσιμα νερά αρχίζουν και μυρίζουν από ένα σημείο και μετά…

Διαβάζω πως το «Ποσειδών» είναι μια αλληγορία του ταξιδιού που κάνουμε για να ξαναγίνουμε ήρωες, αφού η ζωή είναι μια Οδύσσεια. Ποιοι είναι για εσάς οι ήρωες στην εποχή μας;

Ήρωες είναι οι γιατροί και οι επιστήμονες, αλλά κι εκείνοι που προσπαθούν να αλλάξουν κάτι στον κόσμο, έστω και μικρό. Είναι κι αυτοί που επιχειρούν να αλλάξουν κάτι στη δική τους ζωή, χωρίς να φοβούνται να απαλλαγούν από τα αγκίστρια της συνήθειας και της ψευδοηθικής. Αυτοί που προτιμούν να αγαπούν και που σκάβουν μέσα τους για να βρουν τη δική τους προσωπική Ιθάκη.

Αλήθεια, τι διαβάζετε εσείς συνήθως;

Δεν κρύβω ότι λατρεύω την ιστορία και τη λογοτεχνία. Απολαμβάνω να διαβάζω και για την επικαιρότητα, με μια έμφαση στον πολιτισμό. Ομολογώ ότι τα τελευταία χρόνια ακούω όλο και περισσότερα podcast για αυτά τα θέματα.

Έρχεστε Θεσσαλονίκη και αναρωτιέμαι αν έχετε αναζητήσει κάποια ιστορία ή περίοδο της πόλης που να σας γοήτεψε ώστε να γράψετε στο μέλλον κάτι;

Νομίζω ότι ο κόσμος έχει καταλάβει ότι θέλγομαι από το παρελθόν, κάνοντας πάντοτε αναγωγές στο παρόν με διαχρονικά θέματα. Η Θεσσαλονίκη είναι μια μαγική πόλη με τόσες και τόσες ιστορίες. Αν έγραφα κάτι για εκείνη, θα ήταν ίσως μια ιστορία με φόντο τη μεγάλη φωτιά του 1917.

Τι είναι για εσάς οι ήρωες των βιβλίων σας όταν τα γράφετε;

Οι ήρωες μου είναι οι ζωές που θέλω να ζήσω, οι ζωές που δεν θα ήθελα να ζήσω και οι ζωές που ζω ήδη.