62ο ΦΚΘ: Ένα ακόμη 24ωρο γεμάτο σινεμά

Σε ένα κατάμεστο Ολύμπιον πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 9 Νοεμβρίου η απονομή του Βραβείου Καλύτερου Προγραμματισμού Europa Cinemas 2020 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για το πρόγραμμα στις τέσσερις αίθουσές του στο Ολύμπιον και στην Αποθήκη 1 στο Λιμάνι. Η απονομή έγινε πριν από την προβολή της ταινίας Vortex του Γκασπάρ Νοέ.

Αρχικά τον λόγο πήρε ο Μισέλ Δημόπουλος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του δικτύου αιθουσών EUROPA CINEMAS, για να κάνει την απονομή του βραβείου. «Είναι σαν μια αναβίωση αυτό, σήμερα το βράδυ, σε μια sold out προβολή. Απλώς ήθελα να αναφέρω ότι απονέμω αυτό το βραβείο ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου στον οργανισμό EUROPA CINEMAS, ένα δίκτυο κινηματογραφικών αιθουσών στην Ευρώπη, που υφίσταται από το 1992 και περιλαμβάνει περίπου 1.200 αίθουσες και 3.000 οθόνες. Ο οργανισμός ενισχύεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση τόσο οικονομικά όσο και επικοινωνιακά, οργανώνει σειρά από δραστηριότητες και απονέμει βραβεία κάθε χρόνο, όπως βραβεία προγραμματισμού και κινηματογράφου, βραβείο διαχείρισης, βραβείο για τις προσπάθειες που απευθύνονται στο νεανικό κοινό και βραβείο καινοτομίας.

Το 2020, το βραβείο απονεμήθηκε στο Φεστιβάλ, για τον προγραμματισμό του 2019, γιατί όπως ξέρετε το 2020 όλα ήταν κλειστά λόγω πανδημίας. Το EUROPA CINEMAS, με τις δραστηριότητές του, προσπάθησε να βοηθήσει τις αίθουσες σε αυτές τις ζοφερές και δύσκολες εποχές. Επειδή το 2020 δεν μπορούσε να γίνει αυτή η απονομή, αποφασίσαμε να την κάνουμε εδώ, σήμερα το βράδυ. Νομίζω είναι μια πολύ καλή ευκαιρία», τόνισε ο Μισέλ Δημόπουλος. Αμέσως μετά πήρε τον λόγο η Γενική Διευθύντρια του Φεστιβάλ, Ελίζ Ζαλαντό, ευχαριστώντας το δίκτυο αιθουσών EUROPA CINEMAS για το βραβείο.

«Καλησπέρα σας, είμαι πολύ χαρούμενη που παραλαμβάνω το βραβείο των EUROPA CINEMAS για λογαριασμό όλης της ομάδας του Φεστιβάλ, εκ μέρους της ομάδας προγραμματισμού, αλλά και όλων των συναδέλφων που εργάζονται καθημερινά για να κάνουν τους κινηματογράφους μας όσο καλύτερους γίνεται. Είναι βέβαια λίγο παράδοξο που λάβαμε αυτό το βραβείο μια χρονιά που οι κινηματογράφοι ήταν το μεγαλύτερο διάστημα κλειστοί, το 2020. Νομίζω, όμως, ότι είναι και μια επιβράβευση των προσπαθειών μας να διατηρήσουμε τον διάλογο με το κοινό αυτή την περίοδο, με κάθε τρόπο, με πλήθος από προγράμματα και πρωτοβουλίες. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, εξαιτίας του lockdown, κρατήσαμε ανοιχτούς τους δρόμους επικοινωνίας με το κοινό, για να βρει ξανά, γρήγορα τον δρόμο του προς τις αίθουσες. Ευχαριστούμε πολύ το δίκτυο αιθουσών EUROPA CINEMAS και τον Μισέλ Δημόπουλο που μας τιμά απόψε με την παρουσία του.

Ξέρετε, ο Μισέλ Δημόπουλος ως διευθυντής του Φεστιβάλ, έκανε το Φεστιβάλ Διεθνές το 1992, ενώ το 1998 το έφερε στο σπίτι του, εδώ στο Ολύμπιον. Καλή προβολή, καλό Φεστιβάλ, και σας περιμένουμε και στην ετήσια δραστηριότητα», δήλωσε, ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή της.

Masterclass Πάνος Βουτσαράς: Παράλληλο μοντάζ vs. Cross Cutting

O μοντέρ Πάνος Βουτσαράς παρέδωσε την Τρίτη 9 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, το πρώτο από τα masterclasses που θα διεξαχθούν στο πλαίσιο του μεγάλου αφιερώματος «Κόψε κάτι: Το μοντάζ και τα μυστικά του», που φιλοξενεί το 62ο ΦΚΘ. Στο masterclass που είχε τίτλο «Παράλληλο μοντάζ vs. Cross Cutting», ο πολύπειρος Πάνος Βουτσαράς επικεντρώθηκε στη δύναμη της μουβιόλας να αλλάζει την αφήγηση της ιστορίας, με στόχο την καθοδήγηση του συναισθήματος.

Την εκδήλωση προλόγισε ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ, ο οποίος απηύθυνε αρχικά χαιρετισμό στο κοινό, και ιδιαίτερα στους φοιτητές του τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ. «Το εγχείρημα αυτό το εμπνευστήκαμε για εσάς, το σχεδιάσαμε για εσάς και ευελπιστώ να το υλοποιήσουμε με τον σωστό τρόπο» δήλωσε χαρακτηριστικά. «Είναι η πρώτη φορά που ένα Φεστιβάλ κάνει το βασικό του αφιέρωμα σε μια ειδικότητα παρεξηγημένη και δυσνόητη, και όχι σε έναν σκηνοθέτη, μια εποχή ή ένα είδος.

Θέλουμε να βοηθήσουμε το κοινό να ξεκλειδώσει τα μυστικά του μοντάζ», δήλωσε πριν δώσει τον λόγο στον καθηγητή της Σχολής Κινηματογράφου του ΑΠΘ, Απόστολο Καρακάση.

Ο κύριος Καρακάσης ευχαρίστησε το Φεστιβάλ που ρίχνει φως σε μια από τις πιο αθέατες πλευρές της δημιουργίας του κινηματογραφικού έργου. «Σπανίως συνειδητοποιούμε την επίδραση που έχει το μοντάζ σε ένα κινηματογραφικό έργο. Ακόμη πιο σπάνια συναντούμε το όνομα του μοντέρ. Ωστόσο, αυτοί είναι οι άνθρωποι που εγκαθιστούν την ατμόσφαιρα, δημιουργούν τον ρυθμό, κλιμακώνουν τη δράση και καθοδηγούν το βλέμμα και την εμπειρία μας. Το Φεστιβάλ επιλέγει να τους βγάλει από την αφάνεια. Πρέπει να ξεπεράσουμε τη θεωρία του δημιουργού, καθώς το σινεμά είναι μια συλλογική τέχνη», υπογράμμισε πριν δώσει τη σκυτάλη στον κεντρικό ομιλητή.

Ο κ. Βουτσαράς μίλησε για τις δύο τεχνικές, το παράλληλο μοντάζ και το cross cutting, ανέλυσε τις διαφορές τους και σημείωσε πως, ακριβώς επειδή είναι παρόμοιες τεχνικές, ο κινηματογραφικός κόσμος συχνά διαφωνεί για τα χαρακτηριστικά τους. «Το παράλληλο μοντάζ δημιουργεί έναν αφηγηματικό παραλληλισμό μέσα στην ταινία, ενώ το cross cutting δημιουργεί σασπένς. Αμφότερα είναι τεχνικές που χρησιμοποιούνται για να διασταυρώσουν δύο ή περισσότερες δράσεις που συμβαίνουν παράλληλα μέσα στην αφήγηση», δήλωσε σχετικά. Στη συνέχεια, υπογράμμισε τη σημασία τους και παρουσίασε παραδείγματα, προβάλλοντας αποσπάσματα γνωστών ταινιών που κάνουν χρήση των τεχνικών αυτών (Ο Νονός, Νάσβιλ, η πόλη των εκπλήξεων, Ο Κονφορμίστας, Η Σιωπή των Αμνών, Πέντε εύκολα κομμάτια κ.α). Για τον Νονό, χρησιμοποίησε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα cross cutting τη σκηνή όπου ο Αλ Πατσίνο αποτάσσεται τον Σατανά, ενώ παράλληλα έχει στείλει άνδρες να σκοτώσουν τους αντιπάλους του. «Από πολύ νωρίς στην κινηματογραφική ιστορία, από τις αρχές ακόμη του 20ού αιώνα, προέκυψε η ανάγκη του μοντάζ, όταν μπήκαν περισσότερα από ένα πλάνα στο σινεμά. Δεν υπάρχει σινεμά χωρίς μοντάζ. Με το παράλληλο μοντάζ πας την ταινία ακριβώς εκεί που θέλεις, ακόμη και αν δεν σε οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα συναισθηματικά. Προσθέτει ρυθμό, αφήγηση και δυναμώνει τους χαρακτήρες», ανέφερε σχετικά. «Το πρώτο πλάνο από τον -γραμμικό κατά τα άλλα- Κονφορμίστα του Μπερτολούτσι ήταν να μπει αργότερα στην ταινία, συγκεκριμένα, στο 80ό λεπτό, στην αρχή της 3ης πράξης. Ωστόσο, το ωραίο μονοπλάνο στην αρχή εισάγει μια παράλληλη αφήγηση που ακολουθεί όλη την ταινία: την πορεία του δολοφόνου προς το θύμα του. Το μονοπλάνο αυτό χτίζει τον χαρακτήρα, ενώ κατόπιν μπαίνουμε αμέσως στη δράση», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Το μοντάζ σού δίνει τη δυνατότητα να αλλάξεις τελείως την αφήγηση και τον χαρακτήρα. «Όπως αναφέρεται και στη συζήτηση με τον σπουδαίο Γουόλτερ Μερτς, στην έκδοση του Φεστιβάλ, η σκηνοθεσία είναι η μετάφραση του σεναρίου, και το μοντάζ είναι μια δεύτερη μετάφραση των εικόνων που έχουν φτιαχτεί στο γύρισμα. Στόχος είναι να συγκινηθεί ο θεατής. Μονάχα η συγκίνηση αντέχει στο χρόνο», προσέθεσε. Συνέχισε λέγοντας πως στη διαδικασία του μοντάζ λαμβάνονται αποφάσεις που επηρεάζουν την ταινία στον πυρήνα της και πως, δυστυχώς, δεν υπάρχει manual για το πώς γίνονται οι ταινίες. «Βλέπουμε παλιές ταινίες και δανειζόμαστε πράγματα, και ελπίζουμε να πετύχει το αποτέλεσμα», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Κατόπιν, σχολίασε πως το μοντάζ είναι μια διαδικασία ζύμωσης. «Πρέπει να υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ σκηνοθέτη και μοντέρ. Και φυσικά, όλα είναι θέμα χρόνου. Ο χρόνος είναι μέρος της παραγωγικής διαδικασίας και οφείλουμε να μη ξεφεύγουμε χρονικά – ωστόσο, εγώ ξεφεύγω ορισμένες φορές», παραδέχτηκε σχετικά. «Ο μοντέρ χρειάζεται χρόνο για να αλλάξει την αφήγηση και για να προκαλέσει αίσθηση», κατέληξε.

Σε ερώτηση του κοινού, για το ποιος έχει τον τελικό λόγο στο μοντάζ, ο Πάνος Βουτσαράς απάντησε πως «ο μοντέρ προτείνει, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι προϊόν διαλόγου και ζύμωσης. Προετοιμάζουμε πάντοτε ένα γραμμικό και ένα παράλληλο μοντάζ, και κατόπιν συζητάμε με τον παραγωγό και τον σκηνοθέτη για το επιθυμητό αποτέλεσμα». Υπογράμμισε επίσης τη σημασία της ιεραρχίας στο σινεμά και σχολίασε πως ειδικά στην Ελλάδα, ο σκηνοθέτης έχει μεγάλο λόγο. «Ωστόσο, είναι δουλειά του μοντέρ να βγει μπροστά και να πει τη γνώμη του, όταν αυτό είναι απαραίτητο, και να δηλώσει αν το αποτέλεσμα λειτουργεί ή όχι» Δήλωσε επίσης πως ο μοντέρ είναι κάπως προστατευμένος, καθώς αυτοί που εκτίθεται περισσότερο είναι ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός.

Σε επόμενη ερώτηση, σχετική με το αν υπάρχει εκ των προτέρων σχεδιασμός του μοντάζ και εάν αυτός επηρεάζει την ερμηνεία των ηθοποιών, ο κ. Βουτσαράς απάντησε τα εξής: «Το σινεμά είναι ακριβό σπορ. Γυρνάμε τις σκηνές με αρκετούς τρόπους για να είμαστε σίγουροι. Υπάρχουν πάντα οδηγίες του σκηνοθέτη προς τον ηθοποιό, και οι καλοί ηθοποιοί γνωρίζουν πάντα τι πρέπει να κάνουν. Αναφορικά με την ερμηνεία, ορισμένες φορές οι ηθοποιοί πρέπει να είναι λιγότερο έντονοι σε γραμμικό μοντάζ», απάντησε. Στο τέλος του masterclass, o κύριος Βουτσαράς έκανε κάποια γενικά σχόλια σχετικά με την εμπειρία του στο μοντάζ. «Αρχικά, αν έχω τον χρόνο, διαβάζω το σενάριο και χρονομετρώ κάθε σκηνή διαβάζοντας τα λόγια. Έτσι, έχω μια εικόνα για τη διάρκεια κάθε σκηνής, πριν αρχίσω την επεξεργασία. Σε περίπτωση που κάποια σκηνή ξεφεύγει πολύ χρονικά, παρεμβαίνω σε συνεννόηση με τον σκηνοθέτη» ανέφερε. «Το σημαντικότερο που προσπαθούμε να πετύχουμε στο μοντάζ είναι η συγκίνηση», υπογράμμισε. «Έχουμε τρεις πυλώνες: ρυθμό, ιστορία και συναίσθημα. Αν δεν μπορείς να δημιουργήσεις συναίσθημα στο μοντάζ, θυσιάζεις λίγη από την ιστορία σου και λίγο απ’ τον ρυθμό σου. Στο μοντάζ, τα πάντα είναι συναίσθημα», κατέληξε.

Carte Blanche στην Κλερ Άθερτον: προβολή της ταινίας Ο Καθρέφτης του Αντρέι Ταρκόφσκι

Την Τρίτη 9 Νοεμβρίου, στον κινηματογράφο Μακεδονικόν, πραγματοποιήθηκε η προβολή της ταινίας Ο καθρέφτης του Αντρέι Ταρκόφσκι, στο πλαίσιο της carte blanche που παραχώρησε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στη διεθνούς φήμης μοντέζ Κλερ Άθερτον, καλεσμένη του αφιερώματος «Κόψε κάτι: Το μοντάζ και τα μυστικά του», που φιλοξενεί το 62ο ΦΚΘ.

Η Κλερ Άθερτον παρευρέθηκε στην κατάμεστη αίθουσα και μοιράστηκε με το κοινό ορισμένες σκέψεις για την ταινία, ακριβώς πριν την έναρξη της προβολής «Αρχικά θέλω να σας ευχαριστήσω που είστε εδώ. Τόσος κόσμος μέσα σε μια αίθουσα. Με τις μάσκες δεν βλέπω ολόκληρα τα πρόσωπά σας, βλέπω όμως τα μάτια σας κι αυτό είναι ακόμα πιο συγκινητικό». Η κ. Άθερτον δήλωσε στη συνέχεια πως δεν ήθελε να διαλέξει μια ταινία στην οποία να έχει κάνει η ίδια το μοντάζ: «Δεν ήμουν τόσο νέα όταν είδα αυτή την ταινία. Είχα ξεκινήσει να εργάζομαι στον χώρο του μοντάζ και ήξερα τι μου άρεσε. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία αυτή η ταινία. Σε πάρα πολλά σημεία της ένιωθα την ανάγκη να προσπαθήσω να καταλάβω τι συμβαίνει. Αναρωτιόμουν ποιος είναι γιος ποιου, σε ποιον μιλάει, τι θέλει να πει η ταινία. Δεν ήξερα αν μιλάει για τη γέννηση ή για τον θάνατο. Προσπαθούσα να συνδέσω τα κομμάτια. Κάθε φορά όμως που το έκανα αυτό αισθανόμουν ότι έχανα το αληθινό νόημα. Η ταινία προσπαθούσε να μου μιλήσει διαφορετικά. Δεν έχει συμβατική αφηγηματική γραμμή. Δεν μου έλεγε απλώς μια ιστορία. Μου μιλούσε σε τόσο πολλά διαφορετικά επίπεδα και για πολλά διαφορετικά πράγματα. Μερικές φορές ένιωθα ότι μου μιλούσε και για τον εαυτό μου», εξήγησε.

«Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να κάνει κανείς ταινίες σήμερα. Για μένα η επιλογή της ταινίας είχε αυτό το νόημα. Η ύπαρξη αυτής της ταινίας, αλλά και η παρουσία σας εδώ, δείχνουν πως η επιθυμία για τέχνη δεν τιθασεύεται. Ο Ταρκόφσκι προσπάθησε να τιθασεύσει όλο το υλικό που είχε. Ήταν μια τεράστια δουλειά, όπως είπε και ο ίδιος. Και ξαφνικά, κάτι συνέβη και ένιωσε διαφορετικά. Μας δείχνει ότι δεν χρειάζεται να ξέρεις πάντα πού θέλεις να πας, πρέπει απλώς να κάνεις το άλμα χωρίς να γνωρίζεις πού θα καταλήξεις. Η επιθυμία για δημιουργία είναι εκείνη που θα σε οδηγήσει. Ο Ταρκόφσκι μάς δείχνει πως η αληθινή τέχνη δεν βρίσκεται σε αυτό που προσπαθείς να πεις, δεν βρίσκεται στον έλεγχο».

Η κ. Άθερτον έκλεισε τον λόγο της με μια συμβουλή προς το κοινό. «Η συμβουλή μου είναι να είστε παρόντες. Να μην προσπαθήσετε να καταλάβετε τις λογικές σχέσεις των πραγμάτων, αλλά απλώς να δεχτείτε αυτό που βλέπετε. Σιγά σιγά όλοι οι συσχετισμοί θα βρουν τη θέση τους. Θα το απολαμβάνετε με όλο το πνεύμα και την ύπαρξή σας. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό πράγμα που έχει να μας δώσει η τέχνη. Αυτή η ταινία σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Στην αρχική σκηνή, κάποιος σχολιάζει την ανάγκη των ανθρώπων να σκέφτονται συνέχεια το μέλλον, αντί να ζουν στο τώρα. Θα ήθελα να θυμάστε αυτή τη φράση», είπε, κλείνοντας την τοποθέτησή της.

Agora Talks online: Κινηματογραφική βιομηχανία και βιωσιμότητα

Με μεγάλο ενδιαφέρον και επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 9 Νοεμβρίου η διαδικτυακή συζήτηση των Agora Talks, με θέμα «πώς μπορούμε να διευκολύνουμε τη μετατροπή της κινηματογραφικής βιομηχανίας σε μια βιωσιμότητα που αξίζει τον κινηματογράφο;». Οι ομιλητές στη συζήτηση ήταν οι Nicole Gerhards, παραγωγός Nico Films και η Anika Kruse, Green Consultant & Transformation Manager, ενώ τον συντονισμό ανέλαβε η Έμμα Δοξιάδη, σκηνοθέτις και ιδρύτρια του filmsos.

Τη συζήτηση άνοιξε με μια σύντομη εισαγωγή η κ. Δοξιαδη: «Σήμερα θα μιλήσουμε για το πώς μοιάζει η περιβαλλοντική βιωσιμότητα στον κινηματογράφο, γιατί έχει σημασία και ελπίζω στο τέλος της συζήτησης να έχουμε περισσότερη γνώση για το συγκεκριμένο ζήτημα και για επιμέρους πρακτικές που βοηθούν αυτό τον σκοπό. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν σκεφτεί τη συσχέτιση μεταξύ των ταινιών και του περιβάλλοντος. Αρχικά, πρέπει να πούμε ότι η κλιματική κρίση μάς αφορά όλους και βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου υπάρχει μεγάλη πίεση να αλλάξει η κοινωνία μας, σε πάρα πολλά επίπεδα. Βλέπουμε ήδη σε πολλές βιομηχανίες που σχετίζονται με την τέχνη να ασχολούνται με την περιβαλλοντική βιωσιμότητα και την κλιματική αλλαγή να εισχωρεί στη συζήτηση. Η βιομηχανία του κινηματογράφου έχει αρχίσει να λειτουργεί με όρους περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και είναι ώρα το ίδιο να κάνει και ο ελληνικός κινηματογράφος».

Η κυρίως συζήτηση ξεκίνησε με την Anika Kruse να παίρνει τον λόγο, για να αναλύσει τις παρούσες συνθήκες όσον αφορά τη σχέση του περιβάλλοντος και του κινηματογράφου. «Οι συνήθεις πρακτικές για τη βιωσιμότητα του περιβάλλοντος είναι η συντήρηση των καυσίμων και της ενέργειας, η αποφυγή τοξινών και ρύπανσης, η αποθήκευση νερού, η μείωση πλαστικών, η αποφυγή παραγωγής αποβλήτων, η συλλογή και ανάλυση δεδομένων, η χρήση υπολογιστικού μετρητή διοξειδίου και η επικοινωνία σωστών μεθόδων στους γύρω μας», εξήγησε η ομιλήτρια.

Η κ. Kruse αμέσως μετά από σύντομη αναφορά στις επικίνδυνες συνέπειες τις κλιματικής αλλαγής στον πλανήτη μας και τη συνεχώς επιβαρυμένη κατάσταση του κλίματος της Γης, αλλά και της Θεσσαλονίκης συγκεκριμένα, προχώρησε στην ανάλυση του ψυχολογικού φαινομένου της «ακούσιας τύφλωσης» που δικαιολογεί την αδυναμία των ανθρώπων να συλλάβουν το μέγεθος του προβλήματος: «Το φαινόμενο της ακούσιας τύφλωσης μπορεί να μας επηρεάσει όλους, ακόμη και αν είμαστε χαλαροί. Βασιζόμαστε πάνω στις εμπειρίες μας, όσον αφορά την πολιτική και φυσικά την κλιματική αλλαγή και τις αλλαγές για το παρόν και το μέλλον μας. Η “αντιληπτική τύφλωση” είναι όταν ένα άτομο δεν καταφέρνει να αντιληφθεί μία αναπάντεχη διέγερση γιατί δεν είναι αρκετά παρατηρητικός. Η ποιότητα της επεξεργασίας βασίζεται στην αντιληπτική ικανότητα του καθενός, από τη στιγμή που η προσοχή δεν είναι ανεξάντλητη και χάνουμε πολλά πράγματα. Η επιστήμη της ψυχολογίας αναλύει αυτά τα φαινόμενα, τα οποία μας αποτρέπουν από το να σκεφτόμαστε προσαρμοστικά. Ας ονομάσουμε αυτό το φαινόμενο “υπερφόρτωση εγκεφάλου”. Ειδικά όταν έχουμε πολλά στο μυαλό μας ή πρέπει να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτοχρόνως», εξήγησε.

Αμέσως μετά πήρε τον λόγο Nicole Gerhards, η οποία εξήγησε ενδελεχώς κάποιες περιβαλλοντικές πρακτικές που εφαρμόζονται στον κινηματογράφο. «Η κλιματική αλλαγή έχει φτάσει στην Ευρώπη, στη Γερμανία, στην Ελλάδα και μας επηρεάζει όλους, ψυχικά και σωματικά. Υπάρχουν όμως πολλά που μπορούμε να κάνουμε και αυτό μπορεί να μας κάνει νιώσουμε καλύτερα. Ο κινηματόγραφος και η παραγωγή ταινιών συνολικά έχει μεγάλο οικολογικό αποτύπωμα. Ως κινηματογράφιστρια και παραγωγός, αποφασίσαμε το 2019 ότι πρέπει να σκεφτούμε πώς θα κάνουμε έναν περιβαλλοντικά βιώσιμο κινηματογράφο. Υπογράψαμε την “Πράσινη Δέσμευση”, δεσμευτήκαμε ότι θα παράγουμε ταινίες με το μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα. Το 2019 περίπου 50 εταιρίες παραγωγής, οι οποίες έχουν αυξηθεί μέχρι σήμερα σε περίπου 60, υπέγραψαν τη δέσμευση και από τότε προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε το μήνυμά μας σε όλο τον κόσμο», τόνισε.

«Μας πήρε περίπου 3-4 μήνες για φτιάξουμε αυτή τη Δέσμευση, ενώ προηγήθηκε πολλή συζήτηση γύρω από αυτή.Εκτενείς συζητήσεις έγιναν και με την Ένωση Παραγωγών και καταλάβαμε ότι κάποιες φορές οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα τους απαγορεύσεις κάποια πράγματα. Οπότε είναι πολύ σημαντικό να έχεις πολλή υπομονή σε αυτές τις συζητήσεις και απαραίτητο οι σκηνοθέτες, οι παραγωγοί και οι πρωταγωνιστές να αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση σε αυτή την προσπάθεια να κινητοποιηθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Πάντα πρέπει να βρίσκεις συνοδοιπόρους και να γίνεται ομαδική προσπάθεια», σημείωσε η κ. Gerhards και αναφέρθηκε σε συγκεκριμένα μέτρα που αφορούν την Πράσινη Δέσμευση: «Είχαμε διάφορα μέτρα, για τη μετακίνηση, την τεχνολογία, τη διαμονή, την τροφοδοσία, τα απόβλητα και την αποφυγή κατανάλωσης πλαστικών».

Τον λόγο πήρε στη συνέχεια η κ. Kruse για να εξηγήσει κάποια μέτρα. «Όσον αφορά τις μετακινήσεις, κανείς από την παραγωγή δεν έπαιρνε αεροπλάνο, εκτός αν η μεταφορά με τρένο διαρκούσε πάνω από 6 ώρες, ενώ όλες μας οι μεταφορές γινόταν με τη μικρότερη περιβαλλοντική επιβάρυνση, με υπολογισμένες τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα», για να συνεχίσει η κ. Gerhards: «Κάναμε πολλές συζητήσεις γιατί υπήρχε ο φόβος ότι κάποιοι ηθοποιοί δεν θα ήθελαν να πετάξουν με αεροπλάνα ή δεν θα ήθελαν να πάρουν τρένο. Όμως, τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολλά στο μυαλό των ανθρώπων».

«Για τη μετακίνηση με τρένο, είναι απαραίτητο να κάνεις τον προγραμματισμό από πριν, να διαλέξεις τόπο διαμονής όσο πιο κοντά γίνεται στην τοποθεσία παραγωγής, να δώσεις πληροφορίες για τα δρομολόγια και τους ποδηλατόδρομους, να ελέγξεις την ενεργειακή αυτάρκεια στα οχήματα και να αναλάβεις τη συνεχή φροντίδα τους» εξήγησε η κ. Kruse, δίνοντας τον λόγο στη συνομιλήτριά της: «Όσον αφορά την τεχνολογία και την ενέργεια, προσπαθήσαμε να χρησιμοποιούμε περιβαλλοντικά φιλική τεχνολογία και υλικά, όπως ανανεώσιμο ηλεκτρισμό (LED λάμπες, επαναφορτιζόμενες μπαταρίες, υβριδικές οθόνες και άλλα υλικά), χρήση προϊόντων από ανακυκλώσιμα υλικά και όλα αυτά τα απαιτούσαμε από τους προμηθευτές που συνεργαζόμαστε και τους ανθρώπους που διαλέγαμε για τη διαμονή μας. Δεν ήταν εύκολο, ούτε στη Γερμανία, ούτε σε άλλες χώρες της Ευρώπης, αλλά όσο περισσότερο πιέζουμε τον κόσμο γύρω μας, τόσο πιο κοντά φτάνουμε στον στόχο μας».

Όσον αφορά τη διαμονή, προτιμήθηκαν τα καταλύματα που διέθεταν κάποια περιβαλλοντική διαπίστευση, ενώ και η τροφοδοσία ήταν μέρος της Πράσινης Δέσμευσης. «Η παραγωγή παρείχε γεύματα με εποχικές τροφές και, συνήθως, με οργανικά προϊόντα, ενώ μειώσαμε την κατανάλωση γαλακτοκομικών και κρέατος, σε περίπου μία φορά την εβδομάδα. Όλα αυτά έγιναν φυσικά σε συνεννόηση με την ομάδα παραγωγής, καθώς προωθήθηκαν όλα τα οφέλη μιας τέτοιας διατροφής. Φυσικά, προσπαθήσαμε να μη χρησιμοποιήσουμε κανένα πλαστικό μπουκάλι ή άλλο πλαστικό προϊόν. Επίσης, ακόμη και η προσπάθεια να διαχωριστούν τα ανακυκλώσιμα υλικά από τα απόβλητα και τα σκουπίδια, είναι μια πάρα πολύ σημαντική διαδικασία», τόνισαν οι ομιλήτριες, προσθέτοντας ότι υπάρχει και ένας «πράσινος σύμβουλος» (Green Consultant) σε όλη την πορεία του εγχειρήματος.

«Η δουλειά μου ως Green Consultant είναι να αναλύω όλο τον προγραμματισμό και να προσπαθώ να μειώσω την οικολογική επίπτωσή του. Είναι σημαντικό να προχωρήσει η εκπαίδευση των συμμετεχόντων, αλλά και η κινητοποίησή τους. Όλα προγραμματίζονται εκ των προτέρων στους τομείς που αναφέραμε νωρίτερα για την ομάδα, αλλά και τους συνεργάτες μας. Στο τέλος, υπάρχουν αναφορές για μελλοντική χρήση», δήλωσε η κ. Kruse. Αμέσως μετά, ακολούθησαν οι ερωτήσεις των ακροατών και συζήτηση για τη συνολική ένταξη της κινηματογραφικής παραγωγής σε ένα πιο περιβαλλοντικά βιώσιμο πλαίσιο.

Διαβάστε επίσης:

Ένα παιδικό πάρτυ ως καθρέφτης του κόσμου μικρών και μεγάλων