Δεν φταίει για όλα η εστίαση

Λέξεις: Βίκη Φραγκούδη

Είμαι στην Άθωνος από παιδάκι, πριν γίνει η “Άθωνος με τις ταβέρνες”.

Ο παππούς μου είχε το μανάβικο στην γωνία Βατικιώτου με Μπαλάνου από το 1970. Σαν παιδί, κατέβαινα τα Σαββατοκύριακα που δεν είχα σχολείο να βοηθήσω στο μαγαζί, τότε που στην απέναντι γωνία ήταν η Κατσίκαινα και πουλούσε τυριά, ένα μαγαζί με καραμέλες πιο κει, η Σούλα με τις επιδιορθώσεις ενδυμάτων, ο Δανιηλίδης με τα παπούτσια, ο Δημήτρης με την χαρτοφωλιά του.

Σταδιακά, τα περισσότερα μαγαζιά έκλεισαν ( η Κατσίκαινα βγήκε στην σύνταξη, η Σούλα έφυγε από την επάρατη νόσο, ο Δανιηλίδης έκλεισε το μαγαζί και εκείνος με τις καραμέλες άλλαξε επάγγελμα). Ο πεζόδρομος έγινε πιάτσα με ταβέρνες, γνωρίζοντας ένδοξες μέρες – ή κάποιες όχι και τόσο ένδοξες- την πρώτη δεκαετία του 2000. Η αλλαγή αυτή ενόχλησε πολλούς, ωφέλησε όμως περισσότερους.

Τους ιδιοκτήτες, που είδαν τα μαγαζιά τους να νοικιάζονται και όχι να μένουν με ρολά κατεβασμένα, τους επιχειρηματίες της εστίασης που δημιούργησαν κάτι από το μηδέν, τους εργαζόμενους που βρήκαν δουλειά στην περιοχή.

Και κάποιοι, την έχουν ακόμα, 15 χρόνια μετά, σε μια χώρα που μαστίζεται από ανεργία και ελάχιστοι εργοδότες διατηρούν τους εργαζόμενους πάνω από χρόνο, καθώς αποκτούν δικαιώματα σε υπέρογκες αποζημιώσεις. Αλλά και την εφοδιαστική αλυσίδα, οδηγούς, πωλητές, αγροκτηνοτροφικό τομέα, προμηθευτές χονδρικής και την λιανική αγορά.

Ωφέλησε και τους πολίτες της πόλης, αφού είχαν μια εναλλακτική από τα Λαδάδικα, μια ακόμα επιλογή για καλό φαγητό και διασκέδαση.

Οι ταβέρνες της Άθωνος κράτησαν ζωντανή μια περιοχή του κέντρου, ασφαλή να την περπατήσεις οποιαδήποτε ώρα της μέρας και -κυρίως- της νύχτας. Αυτό αποδεικνύεται αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση που επικρατούσε με τα lockdown, μια πόλη-φάντασμα.

Κράτησαν καθαρούς τους πεζόδρομους, αφού πλένουν καθημερινά το κομμάτι του πεζοδρομίου που χρησιμοποιούν-σε μια πόλη που τα πεζοδρόμια έχουν να πλυθούν πέντε χρόνια- και απομακρύνουν σκουπίδια και ακαθαρσίες δυο φορές την ημέρα.

Η εστίαση και ο τουρισμός είναι αδιαμφισβήτητα η βαριά βιομηχανία της χώρας με ό,τι καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό. Για όλα μας φταίει ο τουρισμός! Έχει αναλογιστεί ποτέ κανείς, πόσους τομείς κινεί ο τουρισμός και η εστίαση; Τα απρόσωπα καταλύματα και οι ταβέρνες;

Πόσοι άνθρωποι εργάζονται άμεσα ή έμμεσα σε αυτόν; Τι υπηρεσίες παρέχονται και οι τουρίστες έρχονται ξανά και ξανά για το φαγητό μας; Επίσης, τις εισφορές που πληρώνει η εστίαση; Φορολογία εισοδήματος, ΦΠΑ, Επιστρεπτέες, Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών και εισφορά από επιχειρηματική δραστηριότητα; Ένσημα, μισθοδοσία, παροχές; Μεταφορές; Τέλη πεζοδρομίου και δημοτικά τέλη; Προμηθευτές; Επιμελήτηρια;

Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί η εστίαση είναι ο προφανής στόχος και όλα τα πειραματικά μέτρα και οι φορολογικές παραμετροποιήσεις εφαρμόζονται πρωτίστως στην εστίαση; Ποιο είναι το κόστος (οικονομικό και ψυχολογικό) για να διατηρείς μια συνεπή ως προς τις υποχρεώσεις της επιχείρηση εστίασης στην Ελλάδα του 2024; Ξέρει κανείς;

Φυσικά, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Η επέκταση- πολλές φορές παράνομη- τραπεζοκαθισμάτων πέραν από το προβλεπόμενο όριο. Η φασαρία από την μουσική και τον κόσμο. Και φυσικά, η έλλειψη ενίσχυσης για άλλες μορφές επιχειρηματικότητας.

Όμως, για αυτά, ως επί το πλείστον, δεν ευθύνεται μόνο η εστίαση. Ναι, δεν πρέπει να επεκταθείς παραπάνω από την άδεια σου. Υπάρχει όμως ουσιαστικό όργανο ελέγχου ενιαίο για όλους; Ή ο απέναντι επεκτείνει τα τραπεζοκαθίσματα του-έχοντας άδεια για κατάστημα παιχνιδιών- γιατί έχει μπάρμπα στην Κορώνη και εσύ τηρείς ευλαβικά τον νόμο με τα πέντε σου τραπέζια;

Αντί λοιπόν να τα βάζουμε με την εστίαση, ας εστιάσουμε στους πραγματικούς ενόχους. Την έλλειψη ενίσχυσης επιχειρηματικότητας, την έλλειψη κινήτρων γενικότερα και την έλλειψη ισονομίας. Το βολικό, είναι να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον γιατί προσπαθεί απλώς να κάνει την δουλειά του. Το δύσκολο είναι να αναζητούμε το ουσιαστικό πρόβλημα. Και εκεί οφείλουμε να εστιάσουμε, αν θέλουμε να αλλάξει κάτι σε αυτήν την πόλη.