ΔΙ.ΠΑ.Ε.: Στις αόρατες Φοιτητικές Εστίες της Θεσσαλονίκης

Οι Φοιτητικές Εστίες του ΔΙ.ΠΑ.Ε. είναι «αόρατες», χωμένες μέσα στην Πανεπιστημιούπολη της Σίνδου. Σε αντίθεση με αυτές του ΑΠΘ, οι εγκαταστάσεις στο πρώην ΤΕΙ παραμένουν άγνωστες, τόσο για τη Θεσσαλονίκη, όσο και για τους φοιτητές του ίδιου του Πανεπιστημίου.

Φτάνοντας στο χώρο του ΔΙ.ΠΑ.Ε., με έκπληξη διαπιστώνεις, μετά από ερώτηση στις λιγοστές παρέες που τριγυρνούσαν στα κτίρια, πως κανείς δεν μπορούσε να με κατευθύνει προς το μέρος που στεγάζονται οι συμφοιτητές τους, παρόλο που βρίσκεται εντός του campus. Οι περισσότεροι κοιτούσαν απορημένοι, ενώ άλλοι φαίνεται πως έμαθαν από μας για την ύπαρξη σπουδαστικής Εστίας στο χώρο.

«Μας βλέπουν καμιά φορά που πετάμε τις σακούλες με τα σκουπίδια μας. Τότε καταλαβαίνουν πως εμείς μένουμε εδώ», μου λέει η Γ., πεμπτοετής φοιτήτρια και κάτοικος των Εστιών, καθώς ξεκλειδώνει την εξωτερική πόρτα. Το προηγούμενο έτος, άγνωστοι εισέβαλαν στο κτίριο και έκλεψαν πράγματα των φοιτητών. «Ζητήσαμε φύλαξη, αλλά ο υπεύθυνος ασφαλείας του Πανεπιστημίου μας ειρωνεύτηκε. Μας είπε “Εντάξει και εγώ θέλω να έχω μια Λαμποργκίνι, αλλά δεν γίνεται”», αναφέρει χαρακτηριστικά. Για ένα μικρό διάστημα, οι Εστίες προστατεύονταν από φύλακα για κάποιες ώρες, ωστόσο τώρα αυτή η θέση δεν υπάρχει.

Η Γ. με ξεναγεί στο χώρο. Μου δείχνει την κοινή αυλίτσα των οικότροφων. Στο κέντρο της έχει ένα κιόσκι. Εκεί μαζεύονται τις ημέρες με καλό καιρό. Οι Εστίες, όπως μου εξηγεί, χωρίζονται στις εκατοστάρες, τις διακοσάρες και τις τριακοσάρες. Η κάθε πτέρυγα έχει δεκατέσσερα δωμάτια, των δώδεκα τετραγωνικών. Η ίδια μοιράζεται το δωμάτιο των φοιτητικών της χρόνων με άλλο ένα άτομο, όπως και όλα τα παιδιά που κατοικούν εδώ.

«Δεν είναι όλα τα δωμάτια γεμάτα, γιατί όπως είδες και εσύ, οι περισσότεροι δεν ξέρουν πως έχουμε Εστίες. Παλιότερα επίσης, πρώην προϊσταμένη της φοιτητικής μέριμνας είχε αποκλείσει κάποια δωμάτια κρίνοντας τα ως μη κατοικήσιμα, γεγονός που δεν ισχύει. Μάλιστα, η ίδια όταν κάποια στιγμή, παιδιά που βρίσκονταν στο πρώτο έτος, επικοινώνησαν μαζί της για να βρουν δωμάτιο τους ρώτησε γιατί τους στέλνουν οι γονείς τους, αφού δεν έχουν λεφτά να τους σπουδάσουν», καταγγέλλει.

Διασχίζουμε τους διαδρόμους και μπαίνουμε στις τουαλέτες. Μπροστά από την πόρτα υπάρχει ένα κοινόχρηστο πλυντήριο. Από μερικές ντουζιέρες λείπουν οι πόρτες. «Οι θερμοσίφωνες είναι χαλασμένοι εδώ και δεν έχουμε ζεστό νερό. Πολλές φορές πάμε με τις πετσέτες μας στις τουαλέτες άλλων πτέρυγων για να κάνουμε μπάνιο».

Δείχνοντας μου το ταβάνι,  η Γ. με πληροφορεί ότι δεν υπάρχει υγρομόνωση στο κτίριο. Σε πολλά σημεία η οροφή στάζει νερό. Στη συνέχεια συμπληρώνει πως ούτε θέρμανση υπάρχει. Τον χειμώνα οι φοιτητές χρησιμοποιούν το αερόθερμο που έχουν στο δωμάτιο τους.

Οι κάτοικοι των Εστιών στη Σίνδο, λόγω της απόστασης, είναι αποκομμένοι από το κέντρο και την περιβόητη φοιτητική ζωή. Για να φτάσουν στην καρδιά της πόλης πρέπει να πάρουν τη γραμμή 52 του ΟΑΣΘ, η οποία τερματίζει στο Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό. «Τα Σαββατοκύριακα συνήθως μένουμε μέσα, γιατί είναι δύσκολες οι μετακινήσεις. Δεν μπορούμε εύκολα να βγούμε βράδυ», προσθέτει η Γ. Από την άλλη, το ίντερνετ «σέρνεται», τις ώρες που είναι όλοι μέσα στα δωμάτιά τους, καθώς το χρησιμοποιούν είτε για να διαβάσουν, είτε για τη διασκέδασή τους.

Τα παιδιά που μένουν στις Εστίες σιτίζονται από την κεντρική Λέσχη του ΔΙ.ΠΑ.Ε., ενώ η Γ. τονίζει πως δεν δικαιούνται όλοι οι οικότροφοι σίτιση, με αποτέλεσμα ορισμένοι να πληρώνουν για το φαγητό τους, γεγονός που η ίδια το θεωρεί παράλογο. Το ωράριο της Λέσχης είναι συγκεκριμένο και πολλές φορές οι φοιτητές που γυρνάνε από την πρακτική τους αργά, δεν την προλαβαίνουν ανοιχτή.

Καθώς περνάμε μπροστά από μια πόρτα που γράφει «Γραμματεία», μου εξηγεί πως η Γραμματεία των Εστιών δεν λειτουργεί. «Για τα ζητήματα που προκύπτουν απευθυνόμαστε στα κεντρικά γραφεία της φοιτητικής μέριμνας».

Η Γ. ενώ με ξεπροβοδίζει, χαιρετά έναν φοιτητή που φεύγει βιαστικά από το κτίριο. «Όταν μένεις σε ένα κτίριο που τα έχεις όλα κοινόχρηστα μαθαίνεις να μοιράζεσαι και να συμβιβάζεσαι. Είμαστε σαν μια οικογένεια, αλλιώς δεν παλεύεται».