Εικόνες: Σημεία στην «καρδιά» της Θεσσαλονίκης από το τότε στο σήμερα

Η πόλη υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει, με όλους αυτούς που προϋπήρχαν, εμάς που ζούμε στο τώρα και εκείνους που θα έρθουν στο μέλλον να είναι απλοί… περαστικοί.

Κάθε «ταξίδι» πίσω στο χρόνο έχει τη δική του αίγλη. Για άλλους νοσταλγία για χρόνια που πέρασαν και δεν έρχονται ξανά. Για όλους θαυμασμό για το πώς ήταν η Θεσσαλονίκη πριν αρκετές δεκαετίες και πώς είναι τώρα.

Σημεία στην «καρδιά» της πόλης που δεν θυμίζουν σε τίποτα το σήμερα πέρα από τα εμβληματικά κτίρια που παραμένουν εκεί αγέρωχα στο χρόνο.

Σημεία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που οι συνήθειες της καθημερινότητας πριν από αρκετές δεκαετίες ήταν τελείως διαφορετικές από ότι σήμερα.

Όπως για παράδειγμα το μπάνιο στα νερά του Θερμαϊκού με θέα τον Λευκό Πύργο, το τραμ στην Τσιμισκή, την Καμάρα και την Ροτόντα να δεσπόζουν πριν αρχίσει η άναρχη δόμηση και «σκεπαστούν» από πολυώροφες οικοδομές στα πέριξ τους.

Πάμε λοιπόν μια βόλτα στο τότε και το σήμερα, δέκα σημείων στο κέντρο της πόλης.

Μπάνιο μπροστά στην παραλία με θέα τον Λευκό Πύργο

Δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένο να βλέπεις να απολαμβάνουν “απλωτές” και μακροβούτια λουόμενοι σε απόσταση “αναπνοής” από τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης.

Και όμως αυτό συνέβαινε πριν από οκτώ δεκαετίες, όπως μαρτυρά και η φωτογραφία που είναι τραβηγμένη τη δεκαετία του 40′.

Η σημερινή εικόνα δε θυμίζει φυσικά τίποτα την αντίστοιχη εκείνης της εποχής.

Η Καμάρα έναν αιώνα μετά

Το ίδιο σημείο στην Καμάρα με διαφορά 100 χρόνων.

Η πάνω φωτογραφία το 1925, η κάτω σήμερα στο 2025.

Άλλοι κόσμοι…

Η Καμάρα στη δεκαετία του 60′

Κάποτε με γαϊδουράκι έξω από την Καμάρα τη δεκαετία του 60′.

Σήμερα αυτοκίνητα, λεωφορεία, ταξί και σε απόσταση αναπνοής η στάση του μετρό.

Στο όμορφο στενό της Νικηφόρου Φωκά

Τότε που τα ζαχαροπλαστεία ήταν τα… hot στέκια της εποχής.

Και πώς τα φέρνει η ζωή που για κάποιους ακόμη και σήμερα αποτελούν στέκια.

Η Νικηφόρου Φωκά στο σήμερα…

Η Τσιμισκή μιας άλλης εποχής

Ο δρόμος που αποτελεί την εμπορική «καρδιά» του κέντρου της Θεσσαλονίκης.

Η ιστορική Τσιμισκή στην οποία καταλήγουν μεγάλοι δρόμοι όπως Δραγούμη, Βενιζέλου, Αριστοτέλους, Αγίας Σοφίας, Παύλου Μελά, Εθνικής Αμύνης και φτάνουν έως την παραλία της πόλης.

Πάνω, η φωτογραφία από τη δεκαετία του 50′ με το τραμ να περνάει ανάμεσα στους πολίτες που περπατούν επί της οδού Τσιμισκή.

Σήμερα, κυριαρχούν τα αυτοκίνητα, τα λεωφορεία, τα μηχανάκια.

Σχεδόν αγνώριστη η πλατεία Αριστοτέλους

Και όμως η παρακάτω φωτογραφία απεικονίζει την πλατεία Αριστοτέλους τη δεκαετία του 50′.

Τότε, που το ξενοδοχείο Electra Palace δεν είχε ακόμη χτιστεί. Τότε, που στα πέριξ του σημείου που αποτελεί την «καρδιά» της Θεσσαλονίκης, υπήρχαν θερινοί κινηματογράφοι, οι μάντρες, η Σχολή Αλλιάνς και η μετέπειτα Στοά Χιρς.

Στην αρχή της οδού Αριστοτέλους, πρωταγωνιστούν δύο εντυπωσιακά γωνιακά κτίρια, το Ολύμπιον, που χτίστηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1950 και αποτελεί σήμερα την έδρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και σταθερό προορισμό των σινεφίλ, μιας και μένει ανοιχτό όλο το χρόνο, φιλοξενώντας φεστιβάλ, αφιερώματα και ταινίες πρώτης προβολής, και το ξενοδοχείο Ηλέκτρα Παλλάς, που χτίστηκε την δεκαετία του 1960 από τον αρχιτέκτονα Ζακ Μοσέ, ένα από τα πιο κλασικά και αγαπημένα της πόλης. Στην πλατεία, για χρόνια συνέρρεαν τα καλοκαίρια όσοι επέλεγαν τα θερινά σινεμά για την διασκέδασή τους.

Μητροπόλεως με Ι. Δραγούμη και στο βάθος η Κατούνη

(άγνωστης ημερομηνίας)

Ένα ατελείωτο πάρκινγκ πίσω από την Παναγία Χαλκέων

Πάνω από την Εγνατία θα χτιζόταν το Δικαστικό Μέγαρο. Με την ανακάλυψη σημαντικών αρχαιοτήτων και της αρχαίας αγοράς το σημείο, διαμορφώθηκε ως αρχαιολογικός χώρος, το Δικαστικό μέγαρο δεν έγινε ποτέ, παρόλα αυτά έμεινε η ονομασία πλατεία Δικαστηρίων. Μέχρι την μεταφορά των τερματικών σταθμών προς τον Σιδηροδρομικό Σταθμό και τα ΚΤΕΛ για την αποσυμφόρηση του κέντρου, τα λεωφορεία από τα δυτικά είχαν ως τέρμα τους την πλατεία Δικαστηρίων.