ΕΙΚΟΝΕΣ: Στην λίμνη της Καστοριάς συνάντησα έναν δράκο

Διανύουμε τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού και τον πιο ζεστό. Οι περισσότεροι λοιπόν έχουν επιλέξει τη θάλασσα για μικρές ή μεγαλύτερες αποδράσεις από την πόλη της Θεσσαλονίκης. 

Φέτος, για την πρώτη (πιο μακρινή) απόδραση μετά τον κορονοϊό, επέλεξα την πόλη της Καστοριάς. Μόλις 2 ώρες απόσταση από την πόλη μας, αποτελεί μια διαφορετική επιλογή για το καλοκαίρι. Αρχοντική πόλη, με την πανέμορφη λίμνη της, τα επιβλητικά αρχοντικά και τα υπέροχα σοκάκια της στο Ντολτσό σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή.

Έχω επισκεφτεί ξανά την πόλη και αρκετά χωριά του νομού, ωστόσο νομίζω πως φέτος είχε μια διαφορετική αίγλη. Ίσως επειδή η πόλη ταλαιπωρήθηκε πολύ από την πανδημία, οι άνθρωποι της χαμογελούσαν με την καρδιά τους περισσότερο από ποτέ.

Ένα τριήμερο είναι αρκετό για να σε πείσει πως θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε παραμύθι. Άλλωστε τα έχει όλα… ακόμα και τον δράκο! Όχι δεν αστειεύομαι. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο υπάρχει και έχει και σπήλαιο.

Μιλώ για το «Σπήλαιο του δράκου» που βρίσκεται στην πόλη, πολύ κοντά στο νοσοκομείο της, στο οποίο μπορείτε να φτάσετε είτε με τα πόδια ή το αυτοκίνητο από το κέντρο της, είτε με το αστικό ΚΤΕΛ, το οποίο είναι άψογα οργανωμένο και σας αφήνει στο νοσηλευτικό ίδρυμα.

Είναι ένα από τα νεότερα σπήλαια της χώρας, άνοιξε τον Δεκέμβριο του 2009 και είναι επισκέψιμα τα 300-350 μέτρα του. Ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του 1940 από ντόπιους οι οποίοι μπήκαν μέσα από μια μικροσκοπική τρύπα, έρποντας. Το όνομα του προέρχεται από τον μύθο ότι υπήρχε δράκος, ο οποίος φύλαγε το σπήλαιο, γιατί υπήρχε μέσα χρυσός. Σύμφωνα με τον ξεναγό, αυτός διατηρήθηκε ως μια δικαιολογία για να αποτρέψουν οι μητέρες τα παιδιά από το να το επισκέπτονται στα κρυφά.

Το 1954 ο Σουηδός εξερευνητής Linberg, επισκέφτηκε το σπήλαιο και αργότερα μίλησε στην τοπική κοινωνία για το εσωτερικό του. Το 1963, Πρόσκοποι σε συνεργασία με την Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία έκαναν την πρώτη αδρή χαρτογράφηση του σπηλαίου και τότε φωτογραφήθηκαν για πρώτη φορά οι αίθουσες του.

Στο εσωτερικό του σπηλαίου βρέθηκαν παλαιοντολογικά  κατάλοιπα, με κυριότερα τα οστά, συγκεκριμένα τμήμα γνάθου, σπήλαιας άρκτου ή αρκούδας των σπηλαίων, τα οποία διατηρούνται στο ΑΠΘ.

Σε ότι αφορά τις συνθήκες που επικρατούν μέσα και τη γεωλογία, η θερμοκρασία διατηρείται σταθερή καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, μεταξύ 16 – 18 ⁰C, η υγρασία ανέρχεται στο 90 %, υπάρχουν 7 μικρές υπόγειες λίμνες, ενώ είναι το μοναδικό σπήλαιο στην Ελλάδα με λίμνες γλυκού νερού. Επίσης διαθέτει 10 αίθουσες (η μεγαλύτερη με διαστάσεις 45×17μ), 3 γέφυρες (μία πλωτή) και 5 σήραγγες. Μετά την περιήγηση σας στο εσωτερικό του, η έξοδος σας θα γίνει μέσω τεχνητού περάσματος που οδηγεί σε έναν διάδρομο, ο οποίος λειτουργεί και ως εκθεσιακός χώρος. Σε αυτόν θα βρείτε πληροφορίες και παλαιότερες φωτογραφίες για το «Σπήλαιο του Δράκου», αλλά και γενικότερα για την σπηλαιολογία.

Τελειώνοντας την περιήγησή μας, μας είπαν ότι πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτούμε τη μονή Μαυριώτισσας που βρίσκεται μερικά μόλις μέτρα μακριά του.

Είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και απέχει 4 χιλιόμετρα συνολικά από την πόλη. Στον ίδιο χώρο υπάρχει ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, ένα μουσείο και ένα εκθετήριο, ενώ στα κτίρια που έχουν σωθεί ανήκουν το ηγουμενίο, μερικά κελιά, το καμπαναριό και ο ξενώνας.

Δύο μουσεία που αξίζει να επισκεφτείς

Η πόλη έχει αρκετά μουσεία για να επισκεφτείς. Εγώ ξεχώρισα και επισκέφτηκα δυο, τα οποία βρίσκονται αμφότερα στο Ντολτσό, είναι πολύ κοντά μεταξύ τους και μόλις λίγα μέτρα μακριά από τη λίμνη.

Το ένα ήταν αυτό του Μακεδονικού Αγώνα, το οποίο ξεκίνησε να δημιουργείται το 1996, ολοκληρώθηκε το 2010 και φιλοξενείται σε αρχοντικό του 18ου αιώνα, το οποίο άνηκε στον αγωνιστή, Αναστάσιο Πηχιών. Στο μουσείο μπορείτε για διαβάσετε για τον Αγώνα και τους πρωταγωνιστές του, να δείτε ιστορικά αντικείμενα, κειμήλια, στολές Μακεδονομάχων και παραδοσιακές Καστοριανές φορεσιές. Το κτίριο φιλοξενεί επίσης βιβλιοθήκη, αναγνωστήριο, αίθουσα προβολών, ενώ υπάρχει και ένας ειδικά διαμορφωμένος προαύλιος χώρος για υπαίθριες εκδηλώσεις και εκθέσεις.

Το δεύτερο μουσείο που επέλεξα, ήταν το Λαογραφικό, το οποίο με δικαίωσε και με ταξίδεψε χρόνια πίσω, σε εποχές που μόνο στα βιβλία έχω διαβάσει ή μου έχουν αφηγηθεί. Φιλοξενείται από το 1957 στο αρχοντικό του Νεράτζη Αϊβάζη και σου δίνει την εντύπωση ότι εισέρχεσαι σε ένα ολοκληρωμένο παραδοσιακό σπίτι της περιοχής.

Χωρίζεται σε δυο ορόφους και μια αυλή και περιλαμβάνει: το κελάρι τροφίμων, το κελάρι κρασιών, το ζυμωτάρι (για το ζύμωμα του ψωμιού), το κατώι, το πατάρι (ή αλλιώς το ψυγείο της εποχής), το καλοκαιρινό καθημερινό δωμάτιο, το κιόσκι και Δοξάτο ( εκεί τελούταν κάθε είδους γιορτή και τελετή), το καλό καθημερινό, η κρεβατοκάμαρα του ζεύγους, το δωμάτιο αργαλιού και το δωμάτιο υποδοχής ή αλλιώς καλή κάμαρα (εκεί γινόταν τα προξενιά, με την υποψήφια νύφη να βλέπει τον γαμπρό από ένα παραθυράκι και την μάνα της από ειδικό κιάλι στον τοίχο, ενώ ακολουθούσε το έθιμο με τον γλυκό καφέ αν εγκρινόταν ο γαμπρός ή τον πικρό αν δεν τον ήθελαν).

Στην αυλή συναντάς το μαγειργιό ή κουζίνα, ένα παραδοσιακό Καστοριανό καράβι, με το οποίο μετέφεραν υλικά και είδη πρώτης ανάγκης μέσω της λίμνης, ένα πηγάδι και ένα αποστακτήριο που έβγαζαν το δικό τους κρασί.

Δείτε επίσης

Διασχίζοντας τα μονοπάτια του Ολύμπου