Κλείνει στη Θεσσαλονίκη το θρυλικό ροκ μπαρ «Παπαγάλος»
Τι λέει ο ιδιοκτήτης για το ιστορικό στέκι!
Ο πρώτος «Παπαγάλος» άνοιξε τις πόρτες του το 1994, στη διεύθυνση Λόρδου Βύρωνος 3, σε μια πάροδο της πλατείας Ναβαρίνου. Ποιος θα το φανταζόταν;
Σε αυτό το ήσυχο δρομάκι της Θεσσαλονίκης, μια ροκ όαση δημιουργήθηκε, εκεί όπου οι νότες και οι μελωδίες γέμιζαν τον νυκτερινό αέρα της πόλης με μια ανεπιτήδευτη μαγεία. Άντεξε 30 χρόνια. Ο ιστορικός Παπαγάλος αποχαιρέτησε τη Θεσσαλονίκη στις 6 Απριλίου, ανοίγοντας… τα φτερά του και πετώντας μακριά μετά το τελευταίο live με τον Λεωνίδα Μπαλάφα και την μπάντα του.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή.
Πίσω από την πρωτοβουλία «Μουσική σκηνή», ήταν ένας πρώην παίκτης του ΠΑΟΚ από τη Γιουγκοσλαβία, δικτυωμένος και έτοιμος να αξιοποιήσει τις γνωριμίες του, ένας τακτικός θαμώνας, που μάλλον «ήξερε τι ζητούσε» ένας πελάτης και ένας Ελληνοϊρλανδός μουσικός (Πωλ Στάνφορντ) με εξαιρετικό ταλέντο που θα εξασφάλιζε την μουσική ποιότητα του μαγαζιού. Τριπλέτα… φωτιά αν με ρωτάς!
Ο Παπαγάλος, έμελλε να φιλοξενήσει όλους τους μεγάλους της ελληνικής και αγγλόφωνης ροκ σκηνής της Ελλάδας, καθώς και τους πρωτοπόρους της εποχής που σήμερα αναγνωρίζουμε ως έντεχνους.
Όταν ο Πωλ αποχώρησε από τη Θεσσαλονίκη για την Αγγλία, ο Παπαγάλος επρόκειτο να αράξει και να πετάξει σε πολλούς και διαφορετικούς ώμους όταν τελικώς στέριωσε στα χέρια του Άγγελου.
Μιλήσαμε με τον τελευταίο ιδιοκτήτης του ιστορικού Παπαγάλου στη Θεσσαλονίκη και μας ανέφερε ότι «το μαγαζί έχει κλείσει οριστικά και αμετάκλητα». Όπως μας εξήγησε και ο ίδιος στην συνέχεια της συζήτησης μας, η κύρια αιτία του οριστικού κλεισίματος του μαγαζιού ήταν το σφράγισμα ολόκληρου του κτηρίου, στην οδό Βύρωνος, από την πολεοδομία.
Σήμερα το κτήριο βρίσκεται σε κατάσταση εγκατάλειψης, σοβάδες πέφτουν από την εξωτερική πλευρά και κόκκινες κορδέλες επιβλήθηκαν γύρω από τον χώρο ούτως ώστε να μην πλησιάζουν οι περαστικοί το σημείο.
«Αφήνοντας τον Παπαγάλο, αφήνεις και τη ψυχή σου εκεί μέσα. Γιατί όλα αυτά θέλουν ψυχή, θέλει καρδιά για να τα κάνεις. Τι λεφτά πήραμε; Μέσα ήμασταν σε όλα! Ψυχή θέλει, καρδιά. Και ποιος δεν έπαιξε, έχει τόσα ονόματα που παίξανε, τόσα πολλά, που δεν ξέρεις ποιον να πρωτοθυμηθείς δηλαδή και ποιον να ξεχάσεις»
Ύστερα από 30 ολόκληρα χρόνια συνεχούς παρουσίας και συνδρομής στην μουσική σκηνή ολόκληρης της πόλης ο Παπαγάλος άφησε σε όσους πέρασαν από εκεί, αν όχι πολυάριθμες έστω και μια ιστορία που θα διηγείται αναπολώντας τα ξέφρενα φοιτητικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, την αυθόρμητη έξοδο που προέκυψε μετά από παρότρυνσή του τύπου «έλα μωρέ, πάμε για μια μπίρα, Παρασκευή βράδυ κρίμα είναι να λιώσεις στον καναπέ».
«Ο κάθε ένας έχει να διηγηθεί μια ιστορία από εκεί μέσα, έχει γαμπρίσει, έχει σουρώσει, έχει μεθύσει, έχει φλερτάρει. Έχει ζήσει εκεί μέσα. Δηλαδή ήταν ιδέα, ήταν Ροκ! Ο Παπαγάλος δεν ήταν μαγαζί, ήταν Ροκ, άλλη φάση και για αυτό αφήσαμε τη ψυχή μας εκεί.» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Άγγελος.
Αντίθετα με το βιαστικό πουλί του Νότου, που λέει και ο Δρογώσης με τον Φάμελλο, το πουλί του Βορρά αγκάλιασε με τα φτερά του ολόκληρη την πόλη για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ποιοτικά και διόλου βιαστικά!
Ποιος είπε όμως ότι τα πουλιά του Βορρά δεν ξενιτεύονται; Επόμενος σταθμός του ιστορικού Παπαγάλου; Η Μυτιλήνη, ένας τόπος που ευωδιάζει άρωμα αληθινής, νησιωτικής ζωής.
Από την υπόγα της Λόρδου Βύρωνος σε ένα υπέροχο μπαλκόνι στο πιο κεντρικό σημείο της Πλατείας Σαπφούς βρήκε τη φωλιά του. Με σύμμαχο τη θέα ολόκληρου του πετάλου της προκυμαίας, ο Άγγελος πιστεύει ακράδαντα πως ο κόσμος της Μυτιλήνης και των γύρω περιοχών μπορεί να στηρίξει σε μεγάλο βαθμό την ροκ διάθεση που φέρει ο Παπαγάλος. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ναι υπάρχει πολύς κόσμος, έχει 35 χιλιάδες κόσμο η Μυτιλήνη, έχει το πανεπιστήμιο Αιγαίου, έχει δύο μουσικά σχολεία, έχει πολύ καλό καλλιτεχνικό υλικό και πολλά συγκροτηματάκια σε όλα τα μήκη και πλάτη. Από ρεμπέτικο, αγγλόφωνο, ελληνόφωνο ροκ, έχει πολλούς τούρκους που έρχονται, καταπληκτικούς μουσικούς, έχει πολύ υλικό. Θέλω να προσθέσω και άλλα είδη μουσικής εδώ στον Παπαγάλο της Μυτιλήνης γιατί έχει πολλούς καλούς μουσικούς».
Ο Παπαγάλος ταξιδεύει , έχοντας ως στόχο να γίνει ένα ακρωτήρι όπου διαφορετικά είδη μουσικής, σαν κύματα που σκάνε, θα ανοίξουν διάπλατα έναν χώρο για μουσικές συνομιλίες, συνευρέσεις και πειραματισμούς, έχοντας πάντα στο επίκεντρο του την ροκ διάθεση.
Παρόλα αυτά, όντας και εγώ ένας εξ αυτών που επισκεπτόταν συχνά την υπόγα αυτή των 80 τ.μ. ρώτησα τον Άγγελο αν του είχε περάσει καθόλου από το μυαλό πριν πάρει την απόφαση μετεγκατάστασης στη Μυτιλήνη να βρει έναν άλλο χώρο, εδώ, στη Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει την πορεία του ιστορικού μαγαζιού στην πόλη, με τους ανθρώπους που τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα.
Ο ίδιος, ομολογουμένως, δεν έβλεπε προοπτική και ενδεχομένως ένα λαμπρό μέλλον για τις ροκ σκηνές της πόλης μας. Γεγονός το οποίο συνδέει με την κρίση στην οποία βρίσκεται η ίδια η δισκογραφίας της ελληνόφωνης Ροκ μουσικής. Αναφέρει:
«Έχεις δει τα τελευταία χρόνια να υπάρχει δισκογραφία στη Ροκ σκηνή; Ε πως θα αντέξει μια ροκ σκηνή; Δηλαδή τα ίδια και τα ίδια; Ακούμε ακόμη Πυξ Λαξ, Ξύλινα Σπαθιά και Τρύπες. Πόσο να αντέξει δηλαδή αυτή η μουσική σκηνή όταν δεν υπάρχει δισκογραφία, όταν δεν υπάρχουν ροκ συγκροτήματα, όταν στην τελική δεν υπάρχει τίποτα. Βασικά δεν έχει και μαγαζιά όπως υπήρχαν στο παρελθόν όπως ο Παπαγάλος, το Funky, το Kingston… Δηλαδή δεν υπάρχουν μαγαζιά να παίξουν και να φανούν τα συγκροτήματα, όπως γινόταν στο παρελθόν».
Και κάτι για το τέλος, ο Άγγελος μου διηγήθηκε ένα συμβάν της περασμένης εβδομάδας, όταν μια παρέα 12 ατόμων βρέθηκε στη Μυτιλήνη και διέσχιζε την κεντρική πλατεία του νησιού. Η ταμπέλα που κοσμούσε την είσοδο του επί 30 συναπτά έτη, πλέον βρίσκεται στο υπερυψωμένο μπαλκόνι του Παπαγάλου, όπως επίσης και άλλα αντικείμενα, ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας, μεταφέρθηκαν στον καινούργιο χώρο που στεγάζεται. Το απίστευτο αυτής της ιστορίας είναι ότι τα 12 άτομα που υπήρξαν φοιτητές στη Θεσσαλονίκη πριν από πόσα χρόνια βρέθηκαν στο νησί και αναγνώρισαν με μιας από την ταμπέλα και μόνο το ιστορικό ροκ μπαρ.
