Αυτές οι σκάλες της Θεσσαλονίκης θυμίζουν… Piazza di Spagna

Στην Αγίας Σοφίας… 

Όταν το φως πέφτει πίσω από τις πολυκατοικίες, τα σκαλιά ξυπνούν. Πλαστικές σακούλες από 24ωρα, μπίρες που ιδρώνουν στα μάρμαρα, και μια παρέα που ψάχνει να βρει την θέση της πάνω στο καυτό τσιμέντο. Ένα ηχείο ακουμπισμένο πρόχειρα σε μια γωνία αφήνει τον ρυθμό να γεμίσει τον αέρα, σαν ανάσα που φτάνει μέχρι τον δρόμο.

Ένας νεαρός σκύβει, σαλιώνει το χαρτάκι, κλείνει την τελετουργία του, ανάβει την πρώτη τζούρα και μαζί της ξεκινάει η νύχτα. Δίπλα του οι αντικαπνιστές φίλοι του τον κράζουν, αλλάζουν θέση για να μην εισπνέουν τον καπνό και αρχίζουν οι συζητήσεις.

Καθισμένοι όπως βολεύονται, οι πλάτες στηρίζονται στο από πίσω σκαλοπάτι του καθενός. Οι κουβέντες φεύγουν και έρχονται σαν τις μηχανές που περνούν από την Εγνατία και τα αμάξια που κάνουν το κυκλικό στην Αγίας.

Όσο περνάει η ώρα, φεύγουν οι τελευταίες οικογένειες με τα παιδιά που έπαιζαν γύρω από το εκκλησάκι. Τη θέση τους παίρνουν άλλοι – πιο σκληροπυρηνικοί, αυτοί που γνωρίζουν πως μετά τα μεσάνυχτα η πόλη αλλάζει. Η πλατεία γεμίζει σκιές και οι γάτες περιμένουν στα στενά.

Μπλε φώτα περιπολιών σπάνε το ημίφως για λίγα δευτερόλεπτα, ενώ ένας ήχος της σειρήνας τους παγώνει λίγο το αίμα. Ένα στραβό τσεκάρισμα , μια κοφτή ματιά στα χέρια, και μετά ξανά σιωπή.

Η ησυχία του καλοκαιρινού κέντρου σκεπάζει τα πάντα, εκτός από το μπάσο του ηχείου που κρατάει τη νύχτα ξύπνια.

Στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου…

Οι σκάλες εκεί βλέπουν πιστούς και αυτοκίνητα καθημερινά δίπλα τους. Μοιάζουν ατελείωτες και εμφατικές, στο σημείο φιλοξενούν τους πάντες…

Βλέπουν γενιές και γενιές να τις ποδοπατούν. Τουρίστες να πηγαίνουν για να θαυμάσουν την μεγάλη εκκλησία και κόσμο απλά να κάθεται εκεί.

Οικογένειες τις διασχίζουν για να φτάσουν στον προορισμό τους, να ανάψουν ένα κερί και να κάνουν μια προσευχή, ηλικιωμένους να δίνουν την σκυτάλη στα εγγόνια και τους και τα βάζουν σε έναν νέο κόσμο.

Ενώ απλοί πολίτες μπορούν να σταθούν εκεί και να χαλαρώσουν, είτε μετά την δουλειά τους είτε στην βόλτα τους, ενώ για πολλούς είναι σήμα κατατεθέν για την συνάντηση τους!

Στην Τούμπα…

Οι σκάλες του Πολιτιστικού… Τις καθημερινές είναι σχεδόν άδειες, οι γάτες μόνο διεκδικούν το τσιμέντο. Μα τις Κυριακές, πριν και μετά το ματς, γεμίζουν φωνές και τσιγάρα που καίγονται αργά.

Στο Πολιτιστικό, δίπλα στο γήπεδο, μένουν τα σημάδια της φάσης: άδειες ρετσίνες, γόπες, γραμμένα συνθήματα στον τοίχο. Ένα σπρέι τελειωμένο κατρακυλάει τις σκάλες και στην διαδρομή του βρίσκει σε ένα πόδι και σταματά,

Όταν είναι στο πλάνο κάποια Ευρωπαϊκή Πέμπτη του Δικεφάλου, η γειτονιά δεν κοιμάται. Ώρες πριν και μετά η περιοχή γύρω από το γήπεδο – και όχι μόνο – ξεσηκώνονται από τις φωνές της κερκίδας.

Οι ήχοι όσων δεν κατάφεραν να μπουν στην Τούμπα παρακολουθούν τον αγώνα στα καφενεία και οι φωνές τους ενώνονται με αυτές εντός του γηπέδου. Ενώ άλλοι με ένα livestreaming από το κινητό κάθονται στα σκαλοπάτια και έχουν την δική τους θύρα.

Οι οπαδοί ξεχύνονται στα στενά, πανηγυρίζουν, τρώνε, πίνουν, χτυπούν τα ποτήρια στον ήχο μιας γειτονιάς που ζει για την ένταση. Και μετά, όταν όλα τελειώσουν, τα σκαλιά ξαναγίνονται καταφύγιο. Για ήσυχες κουβέντες, για εκείνο το τελευταίο τσιγάρο που ποτέ δεν είναι το τελευταίο.

Άλλοι, μετά από τα ποτά τους, βρίσκουν εκεί τον χώρο για μια συζήτηση, ένα ζευγάρι συζητάει τι πήγε λάθος και μαλώνουν όσο οι ήχοι του μαγαζιού στην γέφυρα του Πολιτιστικού καλύπτουν τις φωνές τους, ενώ μερικά σκαλιά παρακάτω μια παρέα κανονίζει τις διακοπές τους.

Τον χειμώνα τυλίγεσαι στο μπουφάν σου ενώ το καλοκαίρι ιδρώνεις πάνω στο τσιμέντο. Όμως η διάθεση μένει ίδια. Στις σκάλες της πόλης γράφονται μικρές ιστορίες, αυτές που δεν θα διαβάσεις ποτέ σε βιβλίο, μόνο αν κάτσεις δίπλα τους για λίγο…

Στις σκάλες έξω από το συνεδριακό του Βελλίδη…  

Συνήθως επικρατεί ηρεμία. Όσοι στέκονται είναι απλοί περαστικοί, δεν είναι για να απολαύσουν την βόλτα τους.

Μονάχα για μια σύντομη στάση, ένα γρήγορο τσιγάρο σε συντροφιά με μια γουλιά καφέ, δύο ανάσες για να συνεχίσουν τις δουλειές τους ή ακόμα και ένα ολιγόλεπτο τηλεφώνημα.

Οι νοικοκυρές, απλώνουν τις σακούλες με τα ψώνια και κοιτάνε τα αμάξια να πηγαίνουν πέρα δώθε, ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνουν – συγκινημένοι – τις βόλτες των νέων στους κεντρικούς δρόμους, σκεπτόμενοι τα δικά τους νιάτα…

Ενώ άλλοι, απολαμβάνουν την απλωσιά των σκαλιών όσο περιμένουν το λεωφορείο τους.

Όταν το συνεδριακό κέντρο “Βελλίδης” φιλοξενεί κάποια έκθεση, οι σκάλες γεμίζουν ζωή. Για να φτάσεις στην είσοδο πρέπει να προσπεράσεις τους πάντες οι οποίοι στέκονται για εκεί και είτε συζητούν για αυτά που είδαν προηγουμένως είτε ανυπομονούν να εισέλθουν μέσα.

Από τις πολλές σκάλες της Άνω Πόλης…

Η φυσική ομορφιά που υπάρχει γύρω από τις συγκεκριμένες σκάλες στην Άνω Πόλη σου προσφέρει μια εικόνα μαγική στα μάτια σου που δεν συναντάς συχνά.

Τα φυτά και οι απλές χτισμένες οικοδομές σου δίνουν μια αίσθηση… ξένου τοπίου! Ένα σημείο που σου προσφέρει πολλά.

Ενώ όταν βρέχει, οι σκάλες μετατρέπονται σε μια κατηφόρα που νερό κατρακυλά δίχως σταματημό…