Η ιστορία της ημέρας στην πόρτα του γραφείου
Όταν σου διηγούνται τί συνέβαινε παλιά ακριβώς εκεί που ακουμπάς το λάπτοπ σου.
“Αυτά τα κτίρια εδώ, είναι πολύ παλιά να ξέρεις…”. Αυτή είναι η χαρά του ισογείου και της ανοιχτής -ακόμα- πόρτας στο γραφείο. Να περνάνε, να σκύβουν το κεφάλι και να σου λένε ωραίες ιστορίες από το πουθενά.
Παπαμάρκου 2, τα γραφεία της parallaxi και το σημείο που ένας 86χρονος Θεσσαλονικιός απόκτησε κάποτε το πρώτο του ποδήλατο. Τα χρόνια πέρασαν και εκείνος αποφάσισε να περάσει “έτσι, να ρίξει μια ματιά για το τί απέγινε το μέρος“.
Ένας γλυκός άνθρωπος που είχε μια μικρή ιστορία να διηγηθεί για το τί συνέβαινε κάποτε ακριβώς εκεί που ακουμπάς σήμερα το λάπτοπ σου. Ήταν τόσο γρήγορος που δεν προλάβε ή δεν θέλησε να πει το όνομά του. Άλλωστε και ο λόγος που πέρασε από το σημείο ήταν τελικά προσωπικός και πολύ συγκεκριμένος.
Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο λοιπόν, ακριβώς στο ίδιο κτίριο με σήμερα ο χώρος ήταν γεμάτος ποδήλατα. Το κατάστημα ανήκε σε Εβραίο ο οποίος το 1944 αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει.
“Τότε τους είχαν τους Εβραίους μαζεμένους μέσα στον ήλιο και ριγμένους στα χώματα στην Πλατεία Ελευθερίας. Εκεί τους έβαζαν τους ανθρώπους, έναν έναν την κορδέλα στο χέρι και τους έστελναν στα τρένα.”
“Για εμάς που τα ζήσαμε τότε και τα ξέρουμε, όλη η πόλη είναι γεμάτη τέτοιες εικόνες.”
Τότε, οι Γερμανοί έχοντας απαλοτροιώσει το εστιατόριο κάποιου Έλληνα κοντά στο ύψος της σημερινής Προβλήτας Ά, παρέχουν στον εστιάτορα τα δύο κτίρια στους σημερινούς αριθμούς 2 και 4 της οδού Παπαμάρκου. Βρίσκοντας έτοιμο όλο το εμπόρευμα, ο νέος ιδιοκτήτης συνεχίζει την επιχείρηση ως είχε.
Από εδώ πήρε και ο -τότε- 15χρονος της ιστορίας το πρώτο του ποδήλατο με τα ξύλινα πηδάλια, δώρο από τον πατέρα του. “Δεν είναι μια ωραία ιστορία” λέει είναι “το γεγονός”.
