Μπήκαμε στο Μετρό Θεσσαλονίκης στις 03:30 το πρωί και η φάση ήταν αλλιώς

Μετρό Θεσσαλονίκης, και το ρολόι δείχνει 03:30 τα ξημερώματα.

Η πόλη μοιάζει πιο ξυπνητή από ποτέ. Πολλοί ήταν αυτοί που βγήκαν έξω το Σαββατόβραδο για να περάσουν καλά και να διασκεδάσουν, κάνοντας… ζέσταμα για την εορταστική περίοδο. Και παρά το γεγονός ότι η νύχτα διήρκεσε περισσότερο, αυτή τη φορά είχαν ένα «προνόμιο» που δεν υπήρχε άλλες φορές. Η χρήση του Μετρό.

Για πρώτη φορά εδώ και καιρό η επιστροφή στο σπίτι μετά το ξενύχτι δεν ήταν προβλέψιμη. Όσοι ήταν έξω γνώριζαν πως είχαν έναν τρόπο να γυρίσουν σπίτι με ασφάλεια και ευκολία.

Ξημερώματα στο Μετρό οι εικόνες είναι πρωτόγνωρες.

Στη Βούλγαρη, τα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων δεν λειτουργούν. Οι πόρτες είναι ανοιχτές και ο κόσμος δείχνει να αιφνιδιάζεται ευχάριστα. Στα συστήματα ασφαλείας, οι εργαζόμενοι μοιάζουν να παρακολουθούν μια «νέα εκδοχή» του Μετρό που οι ίδιοι “υπηρετούν” καθημερινά.

Όσο απομακρύνεσαι από τις κεντρικές στάσεις —Αγίας Σοφίας, Βενιζέλου, Πανεπιστήμια, Παπάφη— επικρατεί μια περίεργη ησυχία. Στη Βούλγαρη νιώθεις πως είσαι μόνος και, μέσα στο βαγόνι, αυτή η αίσθηση γίνεται πραγματικότητα. Ένα αγόρι περιμένει τον συρμό μόνο του στην αποβάθρα για να περάσει στην άλλη μεριά του Μετρό.

Η στάση Αγίας Σοφίας είναι ίσως το πιο δημοφιλές σημείο της νυχτερινής λειτουργίας του Μετρό.

Εκεί συναντάς τον περισσότερο κόσμο. Με το που κατεβαίνεις στην αποβάθρα νιώθεις πως μπαίνεις σε ένα άτυπο πάρτι. Γέλια, φωνές και χασμουρητά. Πολύς κόσμος σημαίνει και διαφορετικές εικόνες: από τη μία κουκούλες, μπουφάν και φόρμες, από την άλλη τζιν, πουκάμισα και παλτό. Ανάλογα από τθς επιλογές του καθένα.

Νέοι —και όχι μόνο— με τα μπουφάν ανοιχτά και τα «καλά» τους ρούχα από μέσα γελούν και συζητούν, λες και η ώρα που φαίνεται στους πίνακες, είναι απλώς ένας αριθμός.

Τα μάτια κόκκινα. Τα πρόσωπα μοιάζουν κουρασμένα αλλά γεμάτα. Η νύχτα τους., λογικά, πέρασε καλά. Μάτια που γυαλίζουν, χαμόγελα στο κενό και, στην αντανάκλαση των βαγονιών, στόματα που έχουν να πουν πολλά για το βράδυ που μόλις τελείωσε.

Στις σκάλες κανείς δεν βιάζεται. Όλοι θα φτάσουν στην αποβάθρα και θα περιμένουν τον επόμενο συρμό χωρίς άγχος για το πιο πρόσφατο δρομολόγιο που ανακοινώνεται από τα μεγάφωνα. Τα βαγόνια περνούν σχεδόν κάθε δέκα λεπτά, αλλά τα λεπτά κυλούν γρήγορα. Άλλοι μιλούν με τις παρέες τους, άλλοι, μόνοι, χαζεύουν το κενό με ακουστικά στα αυτιά.

Το Μετρό, όμως, δεν είναι μόνο για αυτούς που βγήκαν να περάσουν καλά. Εξυπηρετεί και μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που σχόλασε από την δουλειά τους και δεν χρειάστηκε να πάρει ταξί για να επιστρέψει στο σπίτι του.

Ο κιθαρίστας μιας μπάντας έχει στο στόμα το στριφτό τσιγάρο κάνοντας του παρέα όσο περιμένει το επόμενο βαγόνι. Κάθεται και στην πλάτη του η θήκη της κιθάρας ξεπερνά το κεφάλι του.

Στην επόμενη στάση, δύο σερβιτόροι μιλάνε για το μεροκάματο τους. “Τρελή δουλειά σήμερα, ευτυχώς δεν χρειάζεται να πάρω ταξί ρε φίλε” ακούγεται να λέει ο ένας και ο δεύτερος να συμφωνεί μαζί του.

Στην Παπάφη, το βαγόνι γεμίζει απότομα. Σώματα κολλητά, σακίδια στα πόδια, μπουφάν πεταμένα στους ώμους. Η μυρωδιά του τσιγάρου ανακατεύεται με αυτή του αλκοόλ. Άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μοιράζονται για λίγα λεπτά τον ίδιο χώρο, την ίδια κούραση, το ίδιο «μετά». Κάποιοι γελούν δυνατά, άλλοι σιωπούν, ακουμπισμένοι στις πόρτες. Το βαγόνι δεν μεταφέρει μόνο επιβάτες, αλλά όλη την ένταση μιας πόλης που αρνείται να κλείσει τα μάτια της.

Για μερικούς, η νύχτα ήταν πιο έντονη. Το αλκοόλ τους χτύπησε και πλέον στο Μετρό τα πόδια τους, τους κρατούν με το ζόρι. Η ταχύτητα που αναπτύσσει το βαγόνι τους φαίνεται ιλιγγώδεις όμως ευτυχώς στηρίζονται με δύναμη από τα κάγκελα με τα χέρια τους και καταφέρνουν να μένουν όρθιο.

Τα ζευγάρια μοιάζουν να απολαμβάνουν την νύχτα τους. Κάθονται στις καρέκλες της αποβάθρας, συζητάνε όσο η κοπέλα ακουμπάει στον ώμο του αγοριού της το κεφάλι της, ίσως νυστάζει περισσότερο αυτός την καθησυχάζει πως πλησιάζει η ώρα που θα ξαπλώσει δίνοντας της ένα φιλί στο κεφάλι και με το που ακούγεται από τα μεγάφωνα πως πλησιάζει το βαγόνι, σηκώνεται με έναν αναστεναγμό.

Η ώρα πάει 4 τα ξημερώματα και οι εργαζόμενοι του Μετρό συνεχίζουν αθόρυβα τη βάρδιά τους. Στα συστήματα ασφαλείας και στις αποβάθρες, παρακολουθούν την κίνηση των επιβατών με προσοχή. Κρατούν το δίκτυο σε λειτουργία, διασφαλίζοντας ότι η πόλη μπορεί να κινείται ακόμα κι όταν οι δρόμοι κοιμούνται.

Όπως και ‘χει η Θεσσαλονίκη, απέκτησε ακόμη μια στολή.