Η άλλη όψη της Θεσσαλονίκης μετά τα μεσάνυχτα

Η Θεσσαλονίκη έχει πολλές «στολές». Αλλάζει πρόσωπο ανάλογα με την εποχή, τη μέρα, τη διάθεση της πόλης κι όσο κι αν νομίζουμε πως τη γνωρίζουμε, πάντα κάτι νέο βρίσκουμε όταν ο ρυθμός πέφτει και το φως χαμηλώνει.

Μετά τα μεσάνυχτα, η πόλη φοράει την πιο αθόρυβη, σχεδόν μυστική εκδοχή της.

Το φως του φεγγαριού γλιστρά πάνω στις πολυκατοικίες. Στα μπαλκόνια, οι ψίθυροι αντικαθιστούν τις φωνές της ημέρας· μια συζήτηση που κρατά λίγο πριν ο Μορφέας κερδίσει το παιχνίδι. Από τα ανοιχτά παράθυρα ξεφεύγουν φωτισμοί από δωμάτια που μοιάζουν να ανήκουν σε άλλες πραγματικότητες—μπλε led, μοναχικά γραφεία, μια τελευταία σειρά στο laptop.

Σε παγκάκια διάσπαρτα σε γειτονιές, κουκουλιασμένοι νέοι μοιράζονται όσα δεν λέγονται εύκολα στο φως της ημέρας. Εκεί, δίχως κορναρίσματα και βουητά, οι συζητήσεις μεγαλώνουν και η πόλη μικραίνει.

«Σχολάω σχεδόν πάντα μετά τη μία», λέει ο Γιάννης, οδηγός delivery. «Τότε είναι που η πόλη αλλάζει. Διασχίζω την Τσιμισκή και ακούω μόνο το μηχανάκι μου. Μερικές φορές σταματάω για ένα λεπτό και κοιτάζω γύρω — είναι σαν μια εντελώς άλλη Θεσσαλονίκη, πιο αργή, πιο ανθρώπινη.»

Οι δρόμοι αδειάζουν. Μόνο όσοι σχολάνε από τις νυχτερινές δουλειές διασχίζουν την Εγνατία και την Τσιμισκή, φωτισμένοι από τις βιτρίνες που δείχνουν πιο άδειες από ποτέ.

Πιο πίσω, στις μπυραρίες γύρω από την Αγία Σοφία, η ζωή συνεχίζει αλλιώς. Γέλια, παρέες, sold out εικόνες στα στενά, μπίρες που αλλάζουν χέρια, μανιτάρια και σόμπες που κρατούν ζεστή την παρέα. Είναι μια άλλη Θεσσαλονίκη, πιο παρέα, πιο πυκνή.

Στη Ναυαρίνου η ιστορία αλλάζει ξανά. Φθηνά 24ωρα μαγαζιά γεμάτα πρόχειρες λύσεις για εκείνους που σχολάνε αργά ή που απλώς θέλουν κάτι να τους κρατήσει ζωντανούς για τη συνέχεια της νύχτας. Γέλια γύρω από τις κρεπερί από νέους που έχουν πιει λίγο παραπάνω και ψάχνουν στην πρώτη μπουκιά κάτι να σταθεροποιήσει το βράδυ τους.

Τα νυχτερινά λεωφορεία περνάνε βιαστικά. Κάποιες φορές σταματούν και ξεφορτώνουν κουρασμένα σώματα. Άλλες όχι—οι πόρτες μένουν κλειστές, κι από τα παράθυρα βλέπεις στριμωγμένα πρόσωπα που περιμένουν να φτάσουν σπίτι.

Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά κάθομαι στην Καμάρα με τους φίλους μου», λέει η Μαρία, 23. «Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω πως εκείνη την ώρα η πόλη μας ανήκει. Μια μπίρα, λίγη μουσική από ένα ηχείο και ξαφνικά όλα φαίνονται πιο ελαφριά, πιο απλά.»

Σχεδόν όπου και να κοιτάξεις κάθονται νέοι με μια μπίρα στο χέρι, ένα βλέμμα στον ουρανό, μια μικρή απόδραση από το αύριο που πλησιάζει. Ένα παγκάκι, μια παρέα, ένας ουρανός γεμάτος αστέρια που φαίνονται λίγο πιο καθαρά μετά τα μεσάνυχτα.

Η Θεσσαλονίκη της νύχτας δεν είναι άδεια. Είναι απλώς αλλιώς. Και αν τη φωτογραφίσεις εκείνη την ώρα, μοιάζει σαν να πιάνεις την ανάσα της.

Κάπου ανάμεσα στα στενά, τα περιπολικά κάνουν τους δικούς τους κύκλους. Τα φώτα τους βάφουν για λίγα δευτερόλεπτα τους τοίχους με κόκκινους και μπλε παλμούς, σαν να υπενθυμίζουν ότι η πόλη, όσο κι αν χαμηλώνει τους τόνους, δεν κοιμάται ποτέ πραγματικά.

«Εγώ δουλεύω σε 24ωρο στη Ναυαρίνου και βλέπω ό,τι δεν βλέπει κανείς τη μέρα», λέει ο Πέτρος, υπάλληλος νυχτερινής βάρδιας. «Από μεθυσμένες παρέες που ψάχνουν κρέπα μέχρι φοιτητές που έρχονται μόλις τελειώσουν διάβασμα. Κάθε νύχτα έχει άλλη ιστορία, είναι σαν να αλλάζει το ίδιο το σενάριο της πόλης».

Διασχίζουν δρόμους άδειους, ελέγχουν γωνίες που την ημέρα μοιάζουν αθώες, σταματούν για λίγο, συνεχίζουν. Η παρουσία τους λειτουργεί άλλοτε καθησυχαστικά κι άλλοτε σαν μια υπενθύμιση ότι η νύχτα έχει τους άλλους της κανόνες.