Η νύχτα που ο Bryan Ferry σαγήνεψε τη Θεσσαλονίκη
Στην σκηνή του Θεάτρου Δάσους, ο 72χρονος rockstar έδωσε ό,τι συναίσθημα είχε μέσα του με όχημα τον ήχο και, πάνω από όλα, με μια αγνή και αμέριστη χαρά που δεν συναντάς πια συχνά σε ομοίους του.
Εικόνες: Χριστίνα Παρασκευοπούλου
Χθες βράδυ, ο Bryan Ferry επιβεβαίωσε την πιο γνωστή και ίσως πιο αμφιλεγόμενη ρήση για τους καλλιτέχνες. Ότι οφείλει ο καθένας μας, έστω μια φορά στη ζωή του, να δει τους μεγάλους μουσικούς που έχουν γράψει κεφάλαια στην ιστορία του χώρου τους, όσο έχει την ευκαιρία. Στην σκηνή του Θεάτρου Δάσους, ο 72χρονος rockstar έδωσε ό,τι συναίσθημα είχε μέσα του με όχημα τον ήχο και, πάνω από όλα, με μια αγνή και αμέριστη χαρά που δεν συναντάς πια συχνά σε ομοίους του, την οποία πέρασε από την αρχή μέχρι το τέλος της βραδιάς στο κοινό της πόλης.
Ήδη από την ώρα που άνοιξαν οι πόρτες, το αμφιθέατρο άρχισε να γεμίζει με κόσμο. Kόσμο από 17 μέχρι 70 χρονών, κόσμo που ίσως δεν περίμενες να δεις εκεί. Κι όταν ο χώρος ήταν πλήρης, σχεδόν από πάνω μέχρι κάτω, τα φώτα έσβησαν και ο Ferry πάτησε στη σκηνή, ντυμένος με το κλασικό του κοστούμι, η ανταπόκριση ήταν αστραπιαία.
Ο ίδιος είχε πει πρόσφατα ότι πλέον βλέπει το κοινό του σαν μια οικογένεια, μια παρέα φίλων. Αυτό ήταν το συναίσθημα που κυριάρχησε όταν ξεκίνησε να τραγουδά από παλιές αγαπημένες επιτυχίες των Roxy Music μέχρι γνωστά κομμάτια της σόλο καριέρας του. Είτε επρόκειτο για αυτά σε έντονους ρυθμούς, είτε τα πιο αργά και αισθηματικά, εμφανώς άγγιζε με όλα το κοινό, με μια ανταποδοτική ενέργεια να ρέει μεταξύ τους, με τον έναν να τροφοδοτεί τον άλλο.
Ακούστηκαν τα γνωστά αγαπημένα Let’s Stick Together, Love is the Drug και More Than This μεταξύ άλλων, αλλά και τα δυναμικά In Every Dream Home a Heartache, If There Is Something, Re-Make/Re-Model, My Only Love και Out Of The Blue. Ο λάτρης των επανεκτελέσεων δεν μπορούσε να μην διασκευάσει επιπλέον John Lennon και Bob Dylan, δίνοντας για το τελευταίο ρεσιτάλ με την φυσαρμόνικα. Η φωνή του ατμοσφαιρική, κομψή, γεμάτη χρώμα, συναίσθημα και σιγουριά. Ο ήχος του προσεγμένος, σύνθετος, πολυεπίπεδος. Γιατί ο Bryan Ferry μιλά τόσο μέσα την χροιά του όσο και μέσα από τους ήχους που έχει γεννήσει το μυαλό του, οι οποίοι ξεδιπλώνονται απροσδόκητα σε κάθε κομμάτι.
Μα το πραγματικά εκπληκτικό ήταν η παρουσία του πάνω στη σκηνή. Ο τρόπος του αβίαστος και φυσικός, οι κινήσεις του ελεύθερες και ακομπλεξάριστες, και μια ανοιχτόκαρδη διάθεση προς όλους όσους βρίσκονταν μπροστά του. Και έβλεπες ότι εκείνη τη στιγμή αλήθεια νιώθει την μουσική. Μόνο έτσι εξηγούνται οι ταλαντώσεις του, με μάτια κλειστά, ενώ τραγουδούσε ή την ώρα που ένας από τους βιρτουόζους μουσικούς του κατέθετε ψυχή μέσα από ένα σόλο. Σαν να βρισκόταν σε έναν δικό του κόσμο, υπνωτισμένος, και να υπνωτίζει και το κοινό με τον αγνό τρόπο που ζει την μουσική πάνω στη σκηνή.
Οι εκλεκτοί μουσικοί που έχει επιλέξει να τον συνοδεύσουν απαιτούν ειδική μνεία. Από το δυναμικό βιολί μέχρι το μελωδικό σαξόφωνο που σε ταξιδεύει πίσω στα 80s, παιγμένα από νέες γυναίκες μουσικούς, τις Marina Moore και Jorja Chalmers, μέχρι την απίστευτη κιθάρα του μετρ Chris Spedding, τα πλήκτρα, τα ντραμς και τα αρμονικά φωνητικά. Όλα μια συμφωνία του μυαλού του Ferry, ενορχηστρωμένα άψογα και σε ένα πολυδιάστατο πλέγμα. Οι μουσικοί του πραγματικά ‘τραγουδούν’ μέσα από τα όργανά τους, αυτό που άλλωστε είχε δηλώσει ο ίδιος ότι πάντα ψάχνει. Και σίγουρα δεν τους αφήνει στο περιθώριο αλλά τους βάζει μπροστά και στο πλάι του, να παραδίδουν μουσικά σόλο άξια από μόνα τους επαίνου, τα οποία και απέσπασαν το έντονο χειροκρότημα των θεατών.
Το κοινό, είτε ήξερε εις βάθος την δισκογραφία του είτε όχι, έδειξε έναν ενθουσιασμό που φαινόταν ολοένα να κορυφώνεται. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, άτομα άφηναν τις θέσεις τους και έτρεχαν στο κέντρο του αμφιθεάτρου για να βρεθούν μπροστά από τη σκηνή, με αποτέλεσμα στο τέλος να έχει μαζευτεί ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων που χτυπούσαν τα χέρια ρυθμικά καθ’ υπόδειξη του τραγουδιστή. Προς το τέλος της βραδιάς, το μισό ακροατήριο είχε σηκωθεί στα πόδια του και χόρευε επευφημώντας. Τους χαιρέτισε σχεδόν διστακτικά, σαν να ήθελε κι ο ίδιος να συνεχίσει.
Ήταν μια βραδιά γεμάτη πραγματικά καλή μουσική, του είδους που αυτή η πόλη ακούει σπάνια, και φαίνεται πως την αποζητά και ξέρει να την τιμάει. Εκτελεσμένη από ένα σχήμα που άφησε ό,τι είχε πάνω στη σκηνή, κι έναν ερμηνευτή -δικαίως- θρύλο, με ενέργεια αστείρευτη μετά από σχεδόν μισό αιώνα παρουσίας στην ροκ μουσική.
Το αποκορύφωμα ήταν η σύντομη γνωριμία μαζί του. Όλη η χαρά ήταν παρούσα και εκτός σκηνής. Φιλικός, ευγενικός και με μια προθυμία που δεν περιμένεις από άτομα του βεληνεκούς του. Λες και μόλις ξεκινούσε την πρώτη του περιοδεία.
Σε ένα θα καταλήξω. Ο Bryan Ferry είναι η ήρεμη δύναμη που εξακολουθεί να σείει τις σκηνές του κόσμου. Κι ελπίζω να τον ξαναδούμε στη δική μας.
