Η πόλη μου μισεί τα συντριβάνια

Τα συντριβάνια της Θεσσαλονίκης έχουν απασχολήσει αρκετές φορές άρθρα της Παράλλαξης. Οποιοδήποτε δημόσιο έργο με νερό σ’ αυτήν την πόλη, λειτουργεί για πολύ λίγο χρονικό διάστημα και μετά αφήνεται στην φθορά του. Πάρκο Ξαρχάκου, Βασιλικό Θέατρο, Νέα Παραλία, Αντιγονιδών, πλατεία Σιντριβανίου, Μαρτίου, πλατεία Άθωνος. Κανένα από τα συντριβάνια δεν λειτουργεί, απλά υπάρχει, ως ένας άλλος κάδος απορριμμάτων και εστίας σκουπιδιών.

Διαβάστε επίσης: Ανακάλυψε τα γλυπτά της πόλης: «To αγόρι που σφυρίζει» του Νικόλα Παυλόπουλου

Σε ένα από τα γνωστότερα, το συντριβάνι στην πλατεία Ναβαρίνου, συναντάμε το άγαλμα «Αγόρι που σφυρίζει». Φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Νικόλαο Παυλόπουλο στις αρχές του 1960. Ο δίδυμος αδελφός του, γνωστός με το όνομα Νικολάκης, που του απέδωσαν οι κάτοικοι των Τρικάλων προς τιμήν του γλύπτη, φτιάχτηκε μερικά χρόνια αργότερα, είναι πανομοιότυπος και κοσμεί την λίμνη στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.

Ο γλύπτης Νικόλας Παυλόπουλος χάρισε στην πόλη μας και ένα ακόμα εκπληκτικής ομορφιάς άγαλμα σε σιντριβάνι. Την «Λουόμενη» ανάμεσα στο Βασιλικό Θέατρο και τον Λευκό Πύργο.

Διαβάστε επίσης: Ανακάλυψε τα γλυπτά της πόλης: «Λουόμενη» του Νικόλα Παυλόπουλου

Και ενώ η πόλη της Θεσσαλονίκης δεν τιμά κανένα από τα δύο έργα τέχνης, αφήνοντάς τα αναξιοποίητα, μια επίσκεψη στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων καταδεικνύει την μεγάλη αντίθεση στον τρόπο σκέψης του εκεί δήμου, που φροντίζει, εκμεταλλεύεται και αναδεικνύει τον δημόσιο χώρο. Σε μια πόλη με ελάχιστο πράσινο, με λαμαρίνες να σκεπάζουν την Εγνατία λόγω του μετρό, και με την ασχήμια να μας περιβάλλει από παντού, θα μπορούσε ο Δήμος Θεσσαλονίκης να κάνει το ελάχιστο δυνατό και με απλές παρεμβάσεις να αλλάξει την όψη του ιστορικού της κέντρου.

Διαβάστε επίσης:

Γιατί η πόλη μισεί τα συντριβάνια;