Πως σχολιάζουν τα social media τα κάγκελα στα ανάκτορα του Γαλερίου στην πλατεία Ναυαρίνου

Τον γύρο του διαδικτύου έχουν κάνει τα κάγκελα που έχουν μπει από χθες Πέμπτη 16 Οκτωβρίου στα ανάκτορα του Γαλερίου στην Πλατεία Ναυαρίνου.

Η Εφορεία Αρχαιοτήτων επισημαίνει πως αυτή η κίνηση έγινε για να προστατευτεί το μνημείο από τους συνεχείς βανδαλισμούς που προκαλούν άγνωστοι, πηδώντας μέσα στον αρχαιολογικό χώρο από το χαμηλό μαντρότοιχο, ενώ κατά καιρούς έχουν γίνει γκράφιτι στην τοιχοποιία του μνημείου.

Η τοποθέτηση των κιγκλιδωμάτων έχει προκαλέσει αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αρκετούς να κάνουν λόγο για αλλοίωση της εικόνας ενός από τα πιο αγαπημένα σημεία της πόλης.

Δείτε μερικές από τις αντιδράσεις: 

Έλλη Χρυσίδου

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη όπου η ιστορία της δεν εκτίθεται πίσω από κλειστούς χώρους πίσω από κάγκελα ή τζάμια, αλλά υπάρχει ,αναπνέει ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι’αυτο είναι ξεχωριστή! Είναι ένα ανοιχτό μουσείο, χωρίς είσοδο ή έξοδο, όπου τα στρώματα του χρόνου συνυπάρχουν σαν διάφανες# μεμβράνες: η ρωμαϊκή αγορά κάτω από τις καφετέριες,οι βυζαντινοί ναοί ανάμεσα σε πολυκατοικίες, τα οθωμανικά λουτρά και τα εβραϊκά ίχνη που ψιθυρίζουν ακόμη στα στενά της πολης ,στην παραλία, το φως του Θερμαϊκού λειαίνει τα όρια ανάμεσα στο τότε και στο τώρα· κάθε βήμα είναι μια παρουσια μνήμης. Η πόλη δεν “εκθέτει” την ιστορία της — τη φέρει μέσα της, είναι ένα σώμα που θυμάται. Το σημερα ,η σύγχρονη Θεσσαλονίκη ζει ,υπάρχει με το παρελθόν της· και αυτό την κάνει να ειναι ενα ζωντανό μουσείο, όπου οι κατοικοι,οι επισκεπτες της δεν κοιτούν απλώς, αλλά συμμετέχουν: στο φως, στις μυρωδιές, στις φωνές, στα ερείπια, που συνεχίζουν να κατοικούνται,στη μνήμη της στην ιστορία της. Απο τα κάστρα,το Επταπύργιο έως τον Λευκό Πύργο ,από την Ροτόντα στην Καμαρα ,στα Ανακτοτα του Γαλεριου,στις αρχαιότητες της Βενιζέλου !!!αν δεν γινότανε μουσειακά εκθέματα,στα Λουτρά, στη Ρωμαϊκή αγορά ….. είναι η διαδρομή που διατρέχει και συνυπάρχει με την σύγχρονη πόλη. Αν αυτούς τους χώρους, το παρελθόν της πόλης ,το κλείσεις με κάγκελα και το απομονώσεις από την κοινότητα τότε είναι σίγουρο ότι και η κοινότητα θα ξεχάσει και δεν θα αισθάνεται τη σχέση του με την ιστορία του. Φροντίζεις ,προστατεύεις , εκπαιδεύεις,αναδεικνύεις την ιστορία σου δράσεις ,την δίνεις ζωντανά στην κοινότητα,όχι αποκομμένη και περιφραγμένη,υπάρχουν τρόποι απλά πρέπει να το θέλεις. Το ζήτημα είναι πολιτικό και ιδεολογικο . Αυτή είναι η θέση μου και γιαυτο θεωρώ ότι τα κάγκελα είναι ένας ακόμα τρόπος να κρατάει η εξουσία την κοινότητα απλά θεατές και γιατί όχι ξένους στην πόλη τους στην ιστορία τους.

Ελένη Ιωαννίδου 

Ιουνιος 2025: “Συνέντευξη τύπου για τον φωτισμό των βυζαντινών τειχών της πόλης έδωσε πρόσφατα η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη με την εκπρόσωπο της METLEN Βίβιαν Μπουζάλη και τη σχεδιάστρια του έργου Ελευθερία Ντεκώ, παρουσία του Δημάρχου Στέλιου Αγγελούδη.” 16 Οκτωβρίου 2025: Ξαφνικά τοποθετειται πυκνο κιγκλιδωμα παρεποδιζοντας τη θέα στον αρχαιολογικο χώρο του ανακτόρου του Γαλεριου, παραμορφωνοντας και υποβαθμιζοντας την όψη και την αισθητική της Δημ. Γούναρη και της πλατείας Ναυαρινου. Η παρέμβαση δεν είχε καν ανακοινωθεί, όπως για παράδειγμα είχε προβληθει ο επικείμενος φωτισμός στα βυζαντινά τείχη. Άρα, περίμεναν την δυσαρεσκεια των κατοίκων. Το ερώτημα μου είναι το εξης: Η δημοτική αρχή γνωριζε την παρέμβαση στο σημείο του δημόσιου χώρου της πόλης που διοικει; Αν ναι, συμφωνησε; Αν όχι, έχει πρόβλημα μ’ αυτό; Σκοπεύει να διαμαρτυρηθει για την απαξίωση της; Σκοπεύει να πάρει θέση για το αν το έκτρωμα θα πρέπει να αφαιρεθεί, κσι θα συμβάλει στο να βρεθεί ένας άλλος τρόπος προστασιας του χώρου, πχ. φυλαξη; (Παρεμπιπτόντως, ο χώρος έχει καμερες) Σκοπεύει να ασχοληθεί συνολικά με την αναβάθμιση του περιβάλλοντος χώρου (πχ. αποκατάσταση δεκαδων σπασμένων πλακιδιων, συνεχή καθαριότητα πεζοδρομου, τοποθέτηση επιπλέον κάδων μπροστά στα φαγαδικα, φύτευση δέντρων στα παρτέρια); Ή σκοπεύει να νιψει τας χειρας της όπως έχει κάνει κι άλλες φορές, με δικαιολογίες του τύπου “δεν ανήκει στον Δήμο ο χώρος”;

Κώστας Μανωλίδης 

Στην ψυχοπαθολογία της φασίζουσας διακυβέρνησης που μεταμφιέζεται ως επιβολή τάξης κι ευπρέπειας δεσπόζει η νεύρωση με τις περιφράξεις. Ο δημόσιος χώρος, είτε είναι μνημεία, είτε Πανεπιστήμια, είτε πάρκα και πλατείες, πρέπει να προσαρμοστεί στην πειθαρχική λογική κι αισθητική του στρατοπέδου. (Ίσως για αυτό και τα δέντρα κουρεύονται σαν νεοσύλλεκτοι.) Η προστασία από υποτιθέμενες καταχρήσεις και φθορές είναι απλώς ένα βολικό άλλοθι. Ουδόλως ενδιαφέρει κάτι τέτοιο τις υπουργάρες που κάνουν πρωταθλητισμό στην κατεδάφιση κάθε δημόσιου αγαθού και στην κακοποίηση του αστικού χώρου, των μνημείων και του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας. Η πραγματική επιδίωξη είναι η επιβολή και φυσικοποίηση των κάθε είδους απαγορεύσεων ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Η καταστολή πριν φτάσει να εφαρμοσθεί με τα αστυνομικά γκλοπ, πρέπει να εσωτερικευθεί ως μια σειρά αποκλεισμών κι ως χειραγώγηση του οπτικού πεδίου. Με την διάχυση των φραγμών στον αστικό χώρο δεν περνάει απλώς το μήνυμα της διοικητικής πυγμής αλλά κυρίως υποβάλλεται η συνείδηση των πολιτών σε μια διαρκή στενότητα, σε μια παραλυτική συστολή και υπαρξιακή παραίτηση. Ο ψηλός μεταλλικός φράχτης στην Πλατεία Ναυαρίνου είναι ένα τέτοιο υποδόρια σωφρονιστικό μέτρο, ένα μικρό κεφαλοκλείδωμα σε έναν συμβολικό χώρο ελευθερίας και ιστορικής συνέχειας.

Διονύσης Λατινόπουλος

Τι φοβήθηκε η Μενδωνη και έβαλε κάγκελα στη Ναυαρίνου; Μήπως περάσει το μετρό και τεμαχίσει τα αρχαία;; Θέλει πολύ προσπάθεια για να καταστρέψεις σε μια μέρα μια εμβληματική πλατεία και έναν εμβληματικό αρχαιολογικό χώρο χωρίς να χρειαστεί να τα βομβαρδίσεις…

Ελευθεριάδης Χρήστος Κωνσταντίνος 

Ομορφιά ατελείωτη. Κάποιος φωστήρας αποφάσισε να κλείσει το γαλεριανό συγκρότημα με κάγκελα. Τι πιστεύουν οι αρμόδιοι, ότι εξυπηρετεί αυτή η ασχήμια; Έτσι θέλουμε να είναι τα αρχαία της πόλης μας; Ούτε να τα βλέπουμε;

Ελεάννα Ιωαννίδου 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. Κ.Π. Καβάφης, “Τείχη”, 1897