Συναυλία ΛΕΞ: Αυτή η πόλη είναι σπίτι μας απ' άκρη σ' άκρη

Περισσότεροι από 25.000 θεατές ήταν στο Καυτανζόλγειο στάδιο το βράδυ της Παρασκευής στη συναυλία του ΛΕΞ και τραγούδησαν ότι “αυτή η πόλη είναι σπίτι μας απ’ άκρη σ’ άκρη”. Έστω για μιάμιση ώρα, όσο κράτησε η συναυλία.

Ήταν εκεί αγόρια και κορίτσια κυρίως 20χρονοι και 30χρονοι που ήξεραν απέξω τους στίχους από τους δύο πρώτους δίσκους του ΛΕΞ και τραγουδούσαν μαζί του για τον “δρόμο που ανατρέφει τα σκληρότερα παιδιά”, τον “πλανήτη επικίνδυνο μέρος”, και “τίποτα στον κόσμο”. 

Ήταν εκεί αγόρια και κορίτσια από “Τούμπα, Χαριλάου, Ανάληψη, Ντεπό”, από τις ανατολικές και κυρίως τις δυτικές συνοικίες της “υγρής Θεσσαλονίκης” που μετακινούνται “μόνο με αστικά, ασθενοφόρα και περιπολικά”.

Ήταν εκεί ανάκατα παιδιά από τα “αλώνια και τα σαλόνια” για να ακούσουν τον ΛΕΞ, “έναν από αυτούς που εξιστορεί το στόρι τους”: Την επιθυμία για αληθινές σχέσεις, τις συνθηκολογήσεις από συνήθεια και από ανάγκη, τη βία της καθημερινής ζωής, το φόβο της ανεργίας, τους απλήρωτους λογαριασμούς, τα γκρίζα οκτάωρα σε δουλειές του ποδαριού, τις αστραφτερές και άνυδρες καριέρες σε πολυεθνικές, τα αδιέξοδα στα πατρικά τους σπίτια. 

Δείτε το βίντεο του Θωμά Σιώμου:

Από τις 10 μέχρι τις 11.30 το βράδυ, 25.000 νέα παιδιά τραγουδούσαν μαζί με τον ΛΕΞ στίχους που μιλούν για τη δική τους ζωή, τους φόβους και τις προσδοκίες, το όνειρο για αποδράσεις σε “Μπουένος Άιρες και Ρίο ντε Τζανέιρο”, την ανάγκη τους για αγάπη και αποδοχή: “Θα πεθάνω αν δεν με νιώθουν οι δικοί μου” έγραφε το μοναδικό πανό που έμεινε στο γήπεδο σε όλη τη συναυλία..

Επί μιάμιση ώρα ο ΛΕΞ διέτρεχε τη σκηνή, απαγγέλοντας σκληρές και τρυφερές ελεγείες, λέγοντας “ευχαριστώ” στο κοινό που τον αποθέωνε μετά από κάθε τραγούδι. Είπε πάνω από μία φορά μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια του από τον δεύτερο δίσκο του “ταπεινοί και πεινασμένοι”. 

Λίγο πριν από το τέλος, ζήτησε να σβήσουν τα φώτα και εκεί ανάμεσα σε χιλιάδες αναμμένα κινητά τηλέφωνα αποχαιρέτησε το κοινό, που έζησε ίσως τη μεγαλύτερη συναυλία που έγινε στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία πολλά χρόνια. 

---

Ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης για τη συναυλία του ΛΕΞ

Το Καυτατζόγλειο γέμισε, όπως είχε γεμίσει το γήπεδο του Πανιώνιου, μια μουσική σε λούπα και μια φρενήρης στιχουργική που γεμίζει (ξανά) τα στάδια, με μαύρες φόρμες από τις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, το σπίτι μας με τις εργατικές πολυκατοικίες, όλοι εκείνοι που «23-10 χάνουνε στο σκορ» απ’ τα αποδυτήρια. Το γαλλάκι από το κωλοχώρι της αποβιομηχανοποιημένης επαρχίας γεμίζει (ξανά) τα αμφιθέατρα στο κέντρο της Αθήνας. Κάτι κουνιέται εκεί πέρα, υπόγεια ρεύματα σκάνε με κρότο, οι αόρατοι ανεβαίνουν στη σκηνή. Σκληρές ταυτότητες, ταξικές, έμφυλες, φυλετικές, που ψάχνουν στριμωγμένες κάτι μεγαλύτερο να τις χωράει. Η πρώτη ύλη μιας καινούριας πολιτικής.

«Είμαι παιδί αυτής της γης, δε θέλω βία / Δε βλέπω χρώματα, έχω αχρωματοψία / Δε φοβάμαι ποιος θα ’ρθει να μου την πέσει / Με χαιρετάν σε γλώσσες που δεν ξέρω και μ’ αρέσει»

*Ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης είναι συγγραφέας.