Η Θεσσαλονίκη περπάτησε ξανά σήμερα στη μνήμη των Εβραίων μαρτύρων της πόλης
Και φώναξε «Ποτέ Ξανά».
Εικόνες: SOOC/Κωνσταντίνος Τσακαλίδης
Ιδιαίτερα φορτισμένο ήταν το κλίμα σήμερα στην Πορεία Μνήμης για τη συμπλήρωση 79 χρόνων από την αναχώρηση του πρώτου συρμού για το στρατόπεδο Άουσβιτς – Μπιρκενάου, όπου θανατώθηκαν 50.000 Θεσσαλονικείς Εβραίοι.
Υπενθυμίζεται ότι η πορεία πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά παρουσία της προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Σε αυτήν βρέθηκαν μικροί και μεγάλοι κρατώντας λευκά μπαλόνια. Άλλοι σήκωσαν πανό με το σύνθημα “Ποτέ Ξανά”.
Η πορεία ξεκίνησε όπως πάντα από την Πλατεία Ελευθερίας και προσέγγισε τον παλιό Σιδηροδρομικό σταθμό.
Το περίφημο γράμμα της Σαρίνας Σαλτιέλ στο γιο της Μωρίς, στις 17 Μαρτίου 1943, δύο ημέρες μετά την αναχώρηση του πρώτου «τρένου του θανάτου» για το Άουσβιτς- Μπίρκεναου:
«Αγαπημένο μου παιδί, σου γράφω αυτές τις γραμμές με τα μάτια γεμάτα δάκρυα και την καρδιά παγωμένη από τον τρόμο. Τώρα το χειρότερο είναι ο εκτοπισμός. Το αίμα μας παγώνει κάθε στιγμή, η καρδιά μας χτυπάει να σπάσει, πρέπει να εγκαταλείψουμε τα πάντα, πατρίδα, γονείς, να αποχωριστούμε ο ένας από τον άλλον, φίλους και αγαθά, και να φύγουμε με μόνο ένα σάκο στην πλάτη. Δεν έχουμε δικαίωμα να πάρουμε ούτε μία βαλίτσα. Η πρώτη αμαξοστοιχία έφυγε ήδη, προς ποιον προορισμό; Το αγνοούμε. Η δεύτερη θα φύγει σήμερα. Την ημέρα της αναχώρησης οι άνθρωποι ξετρελαμένοι καίνε έγγραφα, χρήματα, σπάζουν τα έπιπλά τους με κραυγές θανάσιμα πληγωμένων θηρίων, έπειτα εγκαταλείποντας τους καρπούς της δουλειάς τους φεύγουν στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες μέσα σε βαγόνια για ζώα, και να τους αντιμετωπίζουν με λιγότερο σεβασμό από αυτά. Δεν ξέρω τι με περιμένει αύριο τα χαράματα. Αν μας εκτοπίσουν θα προσπαθήσω να είμαι δυνατή, να αντέξω όλες τις ταλαιπωρίες, μόνο για να έχω την ευτυχία να σε ξαναδώ μια μέρα. Μέσα στις δύσκολες στιγμές η μορφή σου θα μου δίνει τη δύναμη, θα λέω “όχι”, να μην αφήσουμε να μας αποτελειώσουν.Ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει. Μπορεί να κάνει ένα θαύμα από μια στιγμή στην άλλη. Είναι τόσες ψυχές που τον ικετεύουν. Ψάχνω να βρω στη συνείδησή μου τι κακό έχω κάνει για να υποφέρω έτσι, σου ορκίζομαι αγαπημένο μου παιδί πως δεν βρίσκω κάτι. Ήμουν πάντα καλή και γενναιόδωρη προς όλους»…