Θεσσαλονίκη: Πώς είναι να τα βγάζεις πέρα σαν νέος παίρνοντας τον κατώτατο μισθό;

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ιδιαίτερα αν είσαι νέος ή νέα που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα επιδιώκοντας την πλήρη αυτονομία. Δηλαδή έχοντας την δουλειά ως την κυρία και βασική πηγή εισοδήματος σου και προσπαθείς να ανταπεξέλθεις σε όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις που έχουν τεθεί απέναντι σου. Ενοίκιο, θέρμανση, σουπερμάρκετ και αν περισσεύει τίποτα το χρησιμοποιείς για να “μπαλώσεις” κάποια τρύπα ή τα εξοικονομείς.

Η αλήθεια είναι πως όλες αυτές οι παραπάνω συνθήκες ισχύουν για αρκετά νεαρά άτομα που ζουν στη Θεσσαλονίκη και αρκετοί δεν κατάγονται από αυτήν αλλά ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Θέλουν ένα διαφορετικό μέλλον με περισσότερη όρεξη και αισιοδοξία διότι αυτήν τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους με όλο αυτόν τον κυκεώνα των οικονομικών ζητημάτων που αντιμετωπίζουν.

Ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα φθάνει μόλις και μετά βίας λίγο κάτω από τα 700€. Χρήματα εξαιρετικά λίγα όταν η ακρίβεια χτυπάει στο “κόκκινο” και οι τιμές ανεβαίνουν μονίμως σε όλα τα προϊόντα και αγαθά εδώ και 2 χρόνια τουλάχιστον.

Ο Γιάννης, 25 ετών και ο Παντελής 28 ετών είναι συγκάτοικοι εδώ και μισό χρόνο, σε μια προσπάθεια να μοιραστούν τα έξοδα τους ούτως ώστε να μπορέσουν να καταστήσουν εφικτή την παραμονή τους στην πόλη.

“Τελείωσα πριν από ένα χρόνο το Παιδαγωγικό, συγκεκριμένα το Δημοτικής Εκπαίδευσης γιατί όνειρο μου είναι να γίνω δάσκαλος, αλλά δουλειά δε βρίσκω με τίποτα στην πόλη αυτήν τη στιγμή” αναφέρει στην parallaxi ο Γιάννης.

“Έχω αφήσει αυτήν τη στιγμή στην άκρη τον κλάδο των σπουδών και δουλεύω σε μαγαζί εικοσιτετράωρο που πουλάει καφέ και κρύα σάντουιτς, για να μπορέσω να βγάζω έστω τα χρήματα του κατώτατο μισθού και να μπορώ να επιβιώσω. Έφυγα από την πόλη μου την Κοζάνη και είμαι Θεσσαλονίκη εδώ και χρόνια με αφορμή το πανεπιστήμιο και η αλήθεια είναι πως δε θέλω να γυρίσω πίσω. Θέλω να βρω δουλειά εδώ στην πόλη σαν δάσκαλος με έναν αξιοπρεπή μισθό και να έχω μια απλή καλή ζωή χωρίς πολλές ανέσεις διότι δεν είμαι απαιτητικός τύπος. Παρόλα αυτά δε μου φαίνεται άμεσα εφικτό. Προς το παρόν μετράω ευρώ προς ευρώ τα λεφτά από τον μισθό μου για να μπορώ να παραμείνω στην πόλη και βλέπουμε.

Ήμουν τυχερός που βρήκα τον Παντελή ως συγκάτοικο και τον βρήκα τελείως τυχαία. Τον Σεπτέμβρη με κάλεσε στο τηλέφωνο ο μεσίτης που είχα αναθέσει να μου βρει σπίτι και όταν έφτασα να το δω, εδώ στην περιοχή της Αγίας Σοφίας ήταν ήδη στην πόρτα ο Παντελής, ο οποίος ήταν το επόμενο ραντεβού μετά από εμένα για να δει το σπίτι αλλά είχε μπερδευτεί με την ώρα που έπρεπε να έρθει και το είδαμε και οι 2 μαζί και είπαμε ότι θα συγκατοικήσουμε. Άλλωστε το ενοίκιο του σπιτιού είναι πολύ υψηλό, στα 500€, επομένως με τον διαχωρισμό του στο ήμισυ μας εξυπηρετεί και τους 2“.

Τη δικιά του οπτική τόσο για τη συγκατοίκηση όσο και για τα έξοδα τους έδωσε και ο Παντελής: “Ευτυχώς τα έφερε έτσι η τύχη και μένω με τον Γιάννη γιατί αλλιώς δεν ξέρω τι θα έκανα. Αν σκεφτείς κιόλας πως από τα 670 του μισθού μου, τα 250 πηγαίνουν στο ενοίκιο, έχω 4 εκατοστάρικα να τα διαχειριστώ για όλα τα υπόλοιπα έξοδα. Τον προηγούμενο μήνα το ρεύμα ήρθε 80€ και το φυσικό αέριο άλλα 40€. Πάλι καλά τα πληρώνουμε από μισά αλλά δεν είναι και λίγα λεφτά. Πάντως, έχω ακούσει φίλους μου να πληρώνουν περισσότερα και φοβάμαι πόσο θα ‘ρθει ο λογαριασμός του επόμενου μήνα. Έπειτα κάθε μήνα δίνουμε 40€ κοινόχρηστα διότι η οικοδομή είναι καινούρια και κοστίζει αρκετά η συντήρηση και άλλο τόσο είναι η τιμή στο νερό.

Για του σουπερμάρκετ ας μη μιλήσω καλύτερα.. Τα πάντα έχουν γίνει πανάκριβα. Τα φρούτα τα λαχανικά ακόμα και τα γιαούρτια ή τα μπισκότα που τόσο λατρεύω να τρώω όταν γυρνάω από τη δουλειά το απόγευμα. Κοιτάω με τον Γιάννη κάθε βδομάδα τα φυλλάδια προσφορών για να δούμε τι θα αγοράσουμε για να γεμίσουμε το ψυγείο και τα ράφια μας με τρόφιμα αλλά η αναζήτηση δεν είναι εύκολη“.:

Ο Παντελής δε νιώθει ιδιαίτερα αισιόδοξος για τις εξελίξεις το επόμενο χρονικό διάστημα, απόρροια των χαμηλών εσόδων που έχει: “Νιώθω πραγματικά κρίμα διότι και εγώ σπούδασα σε πανεπιστήμιο αλλά δουλειά δε βρίσκω στον τομέα μου και βαρέθηκα να δουλεύω στον τομέα της εστίασης. Έτσι σήμερα είμαι σε δουλειά γραφείου, συγκεκριμένα σε γραμμή εξυπηρέτησης πελατών και παίρνω τον κατώτατο μισθό. Λίγα τα λεφτά και δε μένει σχεδόν τίποτα στην άκρη ώστε να διασκεδάσω με την παρέα μου έξω τα βράδια του Σαββατοκύριακου, πόσο μάλλον για να κάνω αποταμίευση και να αγοράσω κάτι ακριβό στο μέλλον. Νιώθω λες και είμαι σε ένα βαρέλι δίχως πάτο και προσπαθώ να ξεφύγω από αυτό με αυτές τις οικονομικές συνθήκες. Δεν ξέρω πως θα γίνει αλλά θα προσπαθήσω να το πετύχω. Ως τότε μετράω και το κάθε ευρώ που δίνω ώστε να ζω μήνα με τον μήνα γιατί δεν περισσεύει ούτε ένα ευρώ!“.

Η 27χρονη Βασιλική ανήκει και εκείνη στην κατηγορία των ανθρώπων που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα παρόλο που της έχουν σταθεί διάφορες δυσκολίες χωρίς να διαθέτει μεγάλη οικονομική άνεση. “Πέρσι τέτοιο καιρό συγκατοικούσα με το αγόρι μου. Όμως αποφάσισε να φύγει εξωτερικό διότι είχε μια μεγάλη επαγγελματική ευκαιρία με πολύ καλύτερα λεφτά και συνθήκες από εδώ. Θέλω και εγώ να τον ακολουθήσω αλλά δεν πρόκειται να γίνει άμεσα. Τα λεφτά που βγάζω από το μπαρ που δουλεύω δε φτάνουν ούτε κατά διάνοια να καλύψουν τα έξοδα του σπιτιού. Μένω στην Τούμπα σε ένα διαμέρισμα 45 τ.μ. και δίνω 400€ ενοίκιο. Όπως διαπιστώνει κανείς αυτά δε μου φτάνουν με τίποτα.

Επομένως, έπρεπε να βρω δεύτερη δουλειά για να μπορέσω να πληρώνω τα πάντα στην ώρα τους και ας θυσιάζω τον χρόνο μου τα Σαββατοκύριακα. Δυστυχώς δουλεύω “μαύρα”, δηλαδή αδήλωτη εργασία. Αλλά δε θέλω να το κάνω για πολύ. Πώς όμως αλλιώς αυτήν τη στιγμή θα πληρώσω τους λογαριασμούς ρεύματος και αερίου όταν έρχονται 100 και 150€; Επίσης θέλω να κάνω υγιεινή διατροφή και όχι να τρώω πρόχειρα φαγητά. Τα λαχανικά και γενικότερα τα υγιεινά προϊόντα κοστίζουν όλο και περισσότερο. Δεν είναι εύκολο. Γενικά η ακρίβεια έχει κάνει το κατώτατο μισθό να φαίνεται ένα τίποτα!”

Η Σοφία 30 ετών νιώθει τυχερή όπως δηλώνει στην parallaxi και αυτό διότι ενώ το εισόδημα της φαντάζει πενιχρό όπως λέει, το ενοίκιο που πληρώνει είναι μικρό επειδή η σπιτονοικοκυρά της είναι οικογενειακή φίλη. “Ευτυχώς το σπίτι ανήκει σε πολύ κοντινό και φιλικό μας άτομο και έτσι έχω προνομιακή τιμή στο ενοίκιο. Όσο περιμένω να ανοίξουν οι θέσεις για σεζόν το καλοκαίρι δουλεύω σε σουπερμάρκετ για να αυτοσυντηρούμαι. Όπως όλοι ξέρουμε τα καταστήματα αυτά ανεξάρτητα σε ποια αλυσίδα δουλεύεις δε δίνουν κάτι παραπάνω πέρα από τον ελάχιστο μισθό που μπορούν να δώσουν. Έτσι ενώ το ενοίκιο είναι πολύ χαμηλό για τα δεδομένα της πόλης, στα 200€, με τα υπόλοιπα λεφτά του μισθού καλύπτω τα λειτουργικά έξοδα και βγαίνω μια με δυο φορές την εβδομάδα, χωρίς όμως ιδιαίτερες σπατάλες. Προσέχω για να έχω“.