Γεια σου μάνα Σαλονίκη: Σπάνιες εικόνες από τις πίστες της πόλης

Όταν οι δικηγόροι και οι επιστήμονες λικνίζονταν μαζί με τους εργάτες, τις τραγουδίστριες  και τους διασήμους υπό το σάουντρακ μιας λαϊκής ρούμπα, η “πίστα” στην πόλη ήταν ιστορία. Η Θεσσαλονίκη προσέφερε την πιο ατόφια νυχτερινή εικόνα της. Ακόμα και με τον πιο αβίαστο, γκροτέσκο, τρόπο που είχε. Στις μέρες μας, οι πίστες είναι περισσότερο “νοοτροπία” και ελάχιστα “ιστορία”.

“Γεια σου μάνα Σαλονίκη γεια σου Τούμπα και Βαρδάρη γεια σου και Καλαμαριά” τραγούδαγε σε πιο ανεπιτήδευτα χρόνια ο Μανώλης Αγγελόπουλος.

«Εγώ τραγούδαγα τα βράδια στα σκυλάδικα…» και μία ολόκληρη πόλη ενηλικιωνόταν γύρω από μία πίστα. Μάθαινε τα πρώτα της βήματα χορεύοντας ζεϊμπέκικο, γνώριζε τους έρωτες λικνίζοντας τα χέρια της σε κάποιο τσιφτετέλι, μοιραζόταν τις ιστορίες της μέσα από κάποιο μικρόφωνο.

Η διαδικτυακή σελίδα του “Η Θεσσαλονίκη Μάνα Στα Γνήσια Μπουζούκια Της” στο facebook, συγκεντρώνει όσα περισσότερες εικόνες μπορεί από τα χρυσά χρόνια -όχι του Περικλή- αλλά των μπουζουκιών στην πόλη και μας γύρισε πολύ πίσω.

Τότε που τα μαλλιά τα πουκάμισα και το κραγιόν δεν υπάκουαν σε οποιαδήποτε στιλιζαρισμένη πραγματικότητα. Τότε που όσο πιο πολύ τα φρύδια των καλλιτεχνών έδειχναν “παράπονο” τόσο περισσότερες  φθηνές πορσελάνες αποχαιρετούσαν τα επίγεια και τόσο περισσότερο η Θεσσαλονίκη έστηνε την “νύχτα” της όχι σαν να μην υπήρχε αύριο. Σαν να υπήρχαν πολλά “αύριο”.

Το αύριο έφερε από το 1980 περίπου και μετά, μικρές και μεγάλες πίστες, διασκορπισμένες από τα δυτικά έως και τα ανατολικά, “αναγκάζοντας” τα διάσημα πρόσωπα της εποχής να βγαίνουν το βράδυ στην Νεάπολη και όχι στο αεροδρόμιο. Και το ανάποδο όμως.

Η  “Έπαυλη”, η “Καλύβα” στην Σταυρούπολη, τα “Δειλινά” στην Νεάπολη, ο “Ζυγός”, το “Ρομέο”, η “Νεράιδα”, ο “Διογένης”, το “Ντέφι” και το “Κορτσόπον” του Εύοσμου, το “Αβαντάζ”, ο “Σκορπιός”, το ”Ενυδρείο” ήταν μόνο κάποια από τα μαγαζιά που αποτέλεσαν το σκηνικό της νυχτερινής ζωής της πόλης. Αλλά και τα μεγάλα κέντρα του αεροδρομίου. Η Νεράιδα, η Θεσσαλονικιά, το Boom.

Χρυσές δεκαετίες το διάστημα από το 1978 μέχρι και το 1998 περίπου. Οι φωτογραφίες μαρτυρούν τραγουδιστές χαμένους στα σπασμένα πιάτα και τα γαρύφαλλα αλλά και κόσμο που απολαμβάνει με μια γοητευτική άγνοια κινδύνου το πρωτόγνωρο “lifestyle” της πόλης. Το οποίο και έμελλε να αλλάξει άρδην όταν η δεκαετία του ’90 ερχόταν στο τέλος της και έφερνε μαζί της μια νέα πραγματικότητα η οποία δεν χωρούσε “Νεράιδες” και “Κορτσόπα”.

Η Θεσσαλονίκη φιλοξενούσε μεγάλα ονόματα στις πίστες της, έδινε το μικρόφωνο στα “παιδιά” της, διαμορφώνοντας στην πόλη ένα δυνατό επαγγελματικό στερέωμα. Αυτό του νέου λα:κού τραγουδιστή, λειτουργώντας μάλιστα και ως “φυτώριο” τόσο για την Aθηναϊκή νύχτα όσο και για την εγχώρια μουσική βιομηχανία γενικά. Διονυσίου, Αγγελόπουλος, Καράς, Τερζής, Μαριάνθη Κεφάλα, Χάρης Κωστόπουλος, Θέμης Αδαμαντίδης, Σταμάτης Γονίδης, Ζαφείρης Μελάς, Μάκης Χριστοδουλόπουλος, Ντούνας, Σιδηρόπουλος, Πρωταίος, Στανίση, Παπίου, με την λίστα να μην τελειώνει. Είναι μόνο κάποια από τα ονόματα τα οποία ξεκίνησαν την καριέρα τους στις πίστες της πόλης, αγαπήθηκαν, χιλιοτραγούδησαν και χιλιοτραγουδήθηκαν, λατρεύτηκαν όσο λίγα επαγγέλματα έχουν την τύχη απολαβής τέτοιου δυνατού feedback.

Παρατηρώντας τα φωτογραφικά καρέ -πλέον- οι νεότεροι συστήνονται σε μία πλευρά της πόλης που ίσως αντιλαμβάνονταν στον αέρα της αλλά δεν γνώριζαν την πηγή, από πού ξεκινάει όλο αυτό. Voilà…

*Διαβάστε επίσης για τον θρυλικό “Σκορπιό” για τα τραπέζια του Chorous, για την μετάλλαξη του σκηνικού στον πλανήτη “Αεροδρόμιο“, για τους θρύλους της νύχτας και για την πορεία της λαικής μουσικής βιομηχανίας. 

*Οι φωτογραφίες είναι από την σελίδα “Η Θεσσαλονίκη Μάνα Στα Γνήσια Μπουζούκια Της“