Τρεις μέρες δικτυακής σιωπής

Το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής πήρα αυτό το inbox: «Πρόσφατα δημοσιεύσατε κάτι που παραβιάζει τις πολιτικές του facebook, η ανάρτησή σας, μας καταγγέλθηκε ότι παραβιάζει τους όρους της κοινότητας, για το λόγο αυτό, έχετε μπλοκαριστεί προσωρινά και δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτή τη δυνατότητα. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε το Κέντρο βοήθειας. Για να αποφύγετε να μπλοκαριστείτε ξανά στο μέλλον , βεβαιωθείτε ότι έχετε διαβάσει και κατανοήσει τους όρους του facebook. Αυτό το μπλοκάρισμα θα ισχύει για 2 ημέρες και 22 ώρες ακόμη. Αν νομίζετε ότι το βλέπετε κατά λάθος, ενημερώστε μας.» Δεν είναι η πρώτη μου φορά, από το 2006 που χρησιμοποιώ το facebook με δημόσιες αναρτήσεις μου –κι όχι μόνο για τους «φίλους»- είναι η τέταρτη φορά που μου συμβαίνει. Εχω φίλους που τους έχει συμβεί να αποκλειστούν μέχρι κι έναν μήνα κι άλλους που το facebook, διέγραψε εντελώς το προφίλ τους. Διατηρώντας ένα προφίλ, το ίδιο πάντα ,εδώ και πάνω από 10 χρόνια, αποδέχομαι τους όποιους όρους και τις δεσμεύσεις. Προσπαθώ να κατανοώ. Προσπαθώ. Κι ενώ βεβαίως «δεν είναι η αληθινή ζωή το facebook», σε τέτοιες περιπτώσεις, για κοίτα που τελικά της μοιάζει. Αυτό το συγκεκριμένο κείμενο, είναι απόσπασμα μιας μεγαλύτερης ενότητας με γενικό τίτλο «Μια εβδομάδα που δεν κατάφερε να γίνει μεγάλη» που με διάφορες παραλλαγές, έχει δημοσιευτεί στον ιστότοπο Bibliotheque, στο blog του λογοτεχνικού περιοδικού «Εντευκτήριο», στο site του DOC TV, έχει παρουσιαστεί σε μορφή αναλογίου στο ΚΘΒΕ σε μουσική Σάκη Λάιου με την ηθοποιό Μάρα Τσικάρα κι έχει τυπωθεί σε 200 -εξαντλημένα από καιρό- αντίτυπα αριθμημένα και υπογεγραμμένα, που πουλήθηκαν, τα περισσότερα από το συνεργατικό βιβλιοπωλείο «Ακυβέρνητες Πολιτείες», με στόχο τα έσοδα να ενισχύσουν δομές προσφύγων, όπως κι έγινε. Δεν είχε λοιπόν καμιά ανάγκη για αυτή τη φετινή αρνητική δημοσιότητα. Όμως η ζωή τελικά είναι απείρως απρόβλεπτη. Σας ευχαριστώ όλους κι όλες για τα σχόλια, τις κοινοποιήσεις, την αγάπη, την επώνυμη κι άφοβή σας αντίδραση στα χρονολόγιά σας, μα – ίσως σας φανεί παράξενο – πιο πολύ ευχαριστώ αυτούς κι αυτές, τους ανώνυμους, που μου έκαναν την ομαδική «αναφορά» στο facebook κι αυτό μπλόκαρε για τρία 24ωρα, τα like που θα έβαζα, τα όποια σχόλια θα έκανα σε αναρτήσεις άλλων και τυχόν δικές μου αναρτήσεις. Τους ευχαριστώ γιατί μου έδειξαν πως ακόμα και σε αυτό το εφήμερο κοινωνικό δίκτυο προσομοίωσης ζωής, είμαστε πιο πολλοί αυτοί που το χρησιμοποιούμε ως εργαλείο για να γινόμαστε καλύτεροι κι όχι για να βγάζουμε απωθημένα και συμπλέγματα, είμαστε πιο πολλοί οι πολιτισμένοι, οι διαφανείς και ειλικρινείς στον κόσμο των κοινωνικών δικτύων και κυρίως: δεν φοβόμαστε. Ο τριήμερος αποκλεισμός μου έγινε η αφορμή αντί να «εξαφανιστεί» μια προσωπική μου ανάρτηση, που κάτω από κανονικές συνθήκες θα τη διάβαζαν περίπου 100 άτομα, να δημοσιευτεί σε δεκάδες προφίλ, με εκατοντάδες κοινοποιήσεις, με πολλές αναδημοσιεύσεις και σχολιασμούς. Να δημιουργηθεί ένα κύμα αγάπης στο ψυχρό διαδίκτυο, για μια μέρα και να ξεχαστεί βεβαίως την επόμενη. Από αυτή την στιγμιαία κινητοποίηση, λοιπόν, πέρα από την αμήχανη ευγνωμοσύνη μου για την αυθόρμητη συμπαράστασή σας και λίγο πριν ξεχαστεί κι αυτό -όπως γίνεται στα κοινωνικά δίκτυα- το «γεγονός», μου επιτρέπετε να κρατήσω ένα θετικό μήνυμα από μια αρνητική εμπειρία: «Μπορούμε, αρκεί να μη φοβόμαστε». Ένα τσακ θέλουμε, μια αφορμή για να συσπειρωθούμε, υπερβαίνοντας τις όποιες διαφορές κι αντιγνωμίες μας. Αυτό κρατώ. Τους ευχαριστώ λοιπόν αυτούς που με μπλόκαραν πρόσκαιρα, γιατί οι δικές σας αντιδράσεις μου έδειξαν πως στο βάθος του χρόνου: ο Πολιτισμός θα νικήσει. Κι αυτή είναι η δική μου αισιόδοξη οπτική. Κουράγιο κι αντοχές σε όλους μας ως τότε.

Και μας αφιερώνω ένα τραγούδι του αείμνηστου Μάνου Χατζιδάκι απ΄την «Πορνογραφία” του

Διαβάστε πως βίωσε τον αποκλεισμό ο Τέλλος Φίλης εδώ