Βίντεο: Η τελευταία πρόβα του Διονύση Σαββόπουλου
Το συγκινητικό ευχαριστώ του γιου του
Ο Διονύσης Σαββόπουλος πέρασε στην αιωνιότητα, ωστόσο τα τραγούδια, οι μελωδίες, οι στίχοι και το ατίθασο πνεύμα που αγαπήθηκε, δίχασε, πόνεσε και συζητήθηκε, θα είναι κομμάτι της νεώτερης Ελλάδας για δεκαετίες.
Ο γιος του, Ρωμανός, θέλησε να ευχαριστήσεις φίλους και θαυμαστές του για τη στήριξη και την αγάπη τους μετά την απώλεια του σπουδαίου τραγουδοποιού με ένα ανέκδοτο βίντεο από τις πρόβες της τελευταίας συναυλίας του.
«To τελευταίο διάστημα ήταν ευχαριστημένος και πλήρης. Γενναιόδωρος, συναισθηματικός, γεμάτος αγάπη και ευγνωμοσύνη, για εμάς, για τους φίλους του και για τη ζωή που έζησε», έγραψε στη λεζάντα της ανάρτησης ο Ρωμανός Σαββόπουλος.
Τα στιγμιότυπα από τις πρόβες για το εμβληματικό Ηallelujah του Λέοναρντ Κόεν, του επίσης επιδραστικού τραγουδοποιού από τον Καναδά, και από την τελευταία συναυλία του στο Rockwave Festival τον περασμένο Ιούνιο συγκινούν.
«Είχε δύο ζωές» – «Αυθεντική αγάπη»: Οι συγκινητικοί επικήδειοι της οικογένειας του
Ο γιος του Διονύση Σαββόπουλου, Κορνήλιος, απηύθυνε επικήδειο λόγο στην κηδεία του πατέρα του, λέγοντας:
Παρακάτω, θα βρείτε το κείμενο διορθωμένο, με τη σωστή ορθογραφία, γραμματική και τονισμό, διατηρώντας τη ροή και το ύφος του:
«Πολλά από τα τραγούδια του πατέρα μου ήταν διπλά, είχαν δύο τραγούδια μέσα στο κάθε τραγούδι. Το ένα έτρεχε μπροστά, το κυρίως θέμα, και το άλλο ακολουθούσε από πίσω, στο background, σαν ρυάκι σε δύο όχθες. Το ένα ήταν η γη, και το άλλο ακολουθούσε. Μου πήρε πενήντα εφτά χρόνια να καταλάβω γιατί το κάνει αυτό.
Είχε δύο ζωές. Η μία ήταν πιο άυλη, πνευματική, αέρινη, η άλλη πιο γήινη, πιο σταθερή, πιο υλική. Από τη μια μεριά η ρουτίνα, η καθημερινότητα, να πληρώσουμε τους λογαριασμούς – για μένα ξηλώθηκε για να σπουδάσω στην Αμερική, τότε που του ρίχνανε ντομάτες στο Ζουμ – κι από την άλλη ήταν η πνευματικότητα που είχε, πήγαινε στο Πήλιο να γράψει για εννέα μήνες, τον χάναμε.
Τελικά κατάλαβα το μήνυμα που προσπαθούσε να μας περάσει με τη ζωή του και τα τραγούδια του: είμαστε αυτό που είμαστε με το σώμα μας, το αυτοκίνητό μας, με το σπίτι μας, τις κουβέρτες μας, τα ρούχα μας, και ταυτόχρονα είμαστε κάτι έξω από αυτό το υλικό. Παραδίπλα. Αλλά αυτά, η πνευματική και η υλική μεριά, τρέχουν μαζί, ταυτόχρονα.
Εμείς έχουμε την τάση να τα ξεχνάμε, με την καθημερινότητα, τα προβλήματα που έχει ο καθένας μας. Αλλά νομίζω, το έργο του, αυτό που προσπαθούσε να μας πει, ήταν ότι αυτά είναι μαζί συνέχεια. Το άυλο και το υλικό πάνε ταυτόχρονα, ο θάνατος με τη ζωή πάνε μαζί. Ο θάνατος δεν είναι τέλος, είναι μια πνευματικότητα που μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή. Είτε την ξεχνάμε, είτε τη ζούμε, είμαστε όλο αυτό το πράγμα, όχι μόνο αυτό που βλέπουμε αλλά και το παρακεί.
Αυτό ήταν το μήνυμά του. Ευχαριστώ που ήρθατε όλοι, δεν το παίρνω σαν δεδομένο, ευχαριστώ».
Στο τέλος, εκφώνησε τον δικό του λόγο ο εγγονός του, που είπε συγκινημένος:
«Παππού, από πάντα θυμάμαι να μου μεταδίδεις την αγάπη σου, με ειλικρίνεια. Είναι σαν μέσα σου να έχεις βρει την αληθινή αγάπη στην πιο απλή μορφή της, σαν να έχεις νιώσει και να έχεις καταλάβει τον πυρήνα της και τον πραγματικό λόγο που οι άνθρωποι αγαπάμε.
Ίσως αυτό που ήθελες να καταφέρεις μέσω της αγάπης, ήταν η ένωση. Αυτό φαίνεται πως ήταν ο γνώμονας για οτιδήποτε έκανες στη ζωή σου.
Από τη μουσική σου, έως και τα ανέκδοτα που μας έλεγες με το βραδινό κάθε Κυριακή. Θυμάμαι από μικρός, ως τώρα, πολλές φορές που βρισκόμουν μαζί σου ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό μου από συγκίνηση. Ποτέ δεν είχα καταλάβει ακριβώς γιατί… Δε γινόταν σε καταστάσεις αντικειμενικά έντονου χαρακτήρα, αλλά σε απλές στιγμές, για παράδειγμα όταν μου έλεγες μια ιστορία ή απλά όταν με έπαιρνες στο γραφείο σου όταν ήμουν μικρός και έπαιζες λίγο με την κιθάρα σου και με έβαζες να παίξω στο πιάνο ή απλά όταν τρώγαμε μαζί και με ρωτούσες τα νέα μου.
Πλέον έχω συνειδητοποιήσει πως όλες αυτές οι πράξεις είχαν μια αυθεντική ανάγκη για ένωση, μέσω της αγάπης. Αυτή η συγκίνηση ερχόταν από μια αγάπη που λάμβανα, που ήταν τόσο αληθινή και είχε τόσο μεγάλη αξία, που με έκανε να νιώθω ζωντανός, με την εκστατική έννοια της ζωντάνιας, η οποία πάντα κάπως έφερνε μαζί και τη μελαγχολία.
Η μελαγχολία δεν είναι κάτι κακό, είναι κάτι που μας γειώνει, κάτι που μας εκκινεί να αναζητούμε το γέλιο και τη χαρά, κάτι που μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα με μια ματιά πιο ρεαλιστική, κάτι που μας δίνει ενσυναίσθηση και μας κάνει συμπονετικούς, κάτι που μας βάζει σε μια διαδικασία να παλέψουμε και να ελπίζουμε.
Βέβαια, είναι επίσης και κάτι που μας στενοχωρεί, μας εγκλωβίζει και πολλές φορές μας κάνει να χάνουμε ελπίδα. Μέσα από όλα αυτά όμως μας κάνει να αγαπάμε και να μένουμε ενωμένοι. Από την αγάπη σου λοιπόν κατάφερες να μου μάθεις τι είναι να είσαι άνθρωπος. Τα καλά και τα κακά, τα όμορφα και τα άσχημα, τα γλυκά και τα πικρά. Η ψυχή σου μένει μαζί μας, σε αγαπώ πολύ», ανέφερε στον επικήδειο ο εγγονός του τραγουδοποιού που φέρει και το όνομα του, ο Διονύσης Σαββόπουλος ο νεότερος.
Πηγή: in.gr
