Εκκωφαντικά απόντες. Το λίγο του κόσμου…

                                            Όλοι στο θάνατο είμαστε ίσοι, κάτω από τη φούστα του Δερβίση…                                                                                Λίνα Νικολακοπούλου

Το τι σήμαινε για τον καθένα, από όσους αγαπήσαμε και αισθανθήκαμε το έργο του ο Σαββόπουλος, νομίζω ότι εκφράστηκε υπέρ του δέοντος, πληθωρικά, τις προηγούμενες ημέρες. Σε υπερθετικό βαθμό, ίσως πιο πολύ από κάθε άλλο θάνατο επώνυμου καλλιτέχνη τις τελευταίες δεκαετίες.

Σίγουρα πάντως περισσότερο από ποτέ στον καιρό των social media, που δίνουν την ευκαιρία στον καθένα από μας να πει τη γνώμη του, να διατρανώσει το συναίσθημα, θετικό ή αρνητικό, να βγάλει τα σπασμένα, νομίζοντας ότι κλείνει τους λογαριασμούς του με ιστορίες που πιθανά τον απασχόλησαν, ερήμην συνήθως του πρωταγωνιστή…

Έγραψα λίγες λέξεις εν θερμώ τη βραδιά του θανάτου του και μετά υπέστην τη βάσανο της βίαιης προσπάθειας επιβολής αντίθετων απόψεων. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη διαφωνία και τις αντίθετες απόψεις. Δεν ανέχομαι όμως τη σκύλευση, τη βίαιη προσπάθεια αποκαθήλωσης, την ασέβεια, ακόμα και τη χυδαιότητα σε ένα τοίχο του facebook ή στο δημόσιο λόγο. Τη φτήνια στα επιχειρήματα που γίνονται βρυχηθμός του όχλου, που λυντσάρει λεκτικά οποιονδήποτε θεωρεί πως πρόδωσε τις δικές του προβολές για το ορθό.

Παρακολούθησα εμβρόντητος ανθρώπους με πολιτιστικά επαρκές υποτίθεται προφίλ να χυδαιολογούν με λόγια και εικόνες, πάνω από τη σορό ενός ανθρώπου που επέλεξε να εκφράζεται ελεύθερα. Αλλάζοντας άποψη, ως δικαιούτο, εκφράζοντας ακόμα και αιρετικές απόψεις σε σχέση με το παρελθόν.

Είδα τρομακτική βροχή ακραίων σχολίων μπροστά σε ένα εκλιπόντα, ένα θλιβερό παραλήρημα κόντρα σε κάθε πολιτισμό, φυλή ή θρησκεία που έχει ως πρωταρχική αξία το σεβασμό. ”Τους νεκρούς συνειθίζουν οι πάντες να εγκωμιάζουν και οσονδήποτε υπέροχον ανδρείαν και αν επιδείξετε, μόλις θα θεωρηθήτε, δεν λέγω βέβαια όμοιοι, αλλ’ ολίγον κατώτεροι απ’ αυτούς. Διότι μεταξύ των ζώντων επικρατεί φθόνος πρός τους αντιπάλους, ενώ εκείνοι που δεν αποτελούν πλέον εμπόδιον δια τους άλλους τιμώνται πάντοτε δι’ ευνοίας, κατά της οποίας κανείς δεν αντιτάσσεται,” έγραφε ο Θουκιδίδης.

Στον καιρό όμως της άκρατης ασέβειας αξίες σαν αυτές μάλλον ακυρώνονται στην πράξη. Δεν μπήκα σε διαδικασία να λογομαχήσω με κανέναν τόσες μέρες, ακόμα και με ανθρώπους που υπολήπτομαι και γνωρίζω δεκαετίες, διότι το θεωρώ μάταιο. Ο καθένας κρίνεται από τη στιγμή και τα λεγόμενα του.

Χθες όμως, βλέποντας την κηδεία και την παντελή απουσία των πολιτικών της Αριστεράς (πλην της Κωνσταντοπούλου), αισθάνθηκα μετέωρος όσο λίγες φορές. Ασπαζόμενος ιδεολογικά τον ουμανισμό της αριστεράς από παιδί, τις αξίες και τα ιδανικά ενός πιο δίκαιου κόσμου, δεν είναι λίγες οι φορές που κλονίστηκα για απόψεις και στάσεις της απέναντι σε πράγματα. Για την εμμονική αντίληψη ενός παπικού αλάθητου, την εγωιστική άρνηση της συγχώρεσης, τη έλλειψη μεγαλοθυμίας απέναντι ακόμα και σε έναν νεκρό για ”άφεση” αμαρτιών.

Διδάσκοντας με πιο ακραίο τρόπο την αμετροέπεια, δεκάδες φορές στην Ιστορία, το μόνο που καταφέρνουν τα κόμματα που ανήκουν σε αυτό το χώρο είναι να επιτείνουν έναν αχρείαστο και καταστροφικό διχασμό, να διδάσκουν τη μικροψυχία ως στάση ζωής και να δίνουν χώρο στην ακραία επεκτατική αντίπερα όχθη, που καπηλεύεται τα πάντα, να επιχαίρει και να κυριαρχεί στην εικόνα.

Είναι αληθινά μικροπρεπές για μένα, να κρύβεις πίσω από την κουρτίνα της λήθης ένα τεράστιο έργο που σημάδεψε την ελληνική πραγματικότητα επτά δεκαετίες για να τιμωρήσεις όσα ο δημιουργός του επέλεξε να εκφράσει και σε βρίσκουν αντίθετο. Το βρίσκω όχι ατυχές απλά αλλά τραγικό. Απέχουμε πια 75 χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου αν δεν το πήρατε χαμπάρι…Χρειαζόμαστε τη συμφιλίωση ως στάση ζωής. Ως καύσιμο για το παρακάτω. Από μια Αριστερά μνησίκακη νομίζω είναι σαφώς προτιμότερη μια Αριστερά μεγαλόκαρδη.

ΥΓ. Τον μαρκετίστικο τρόπο με τον οποίο η σημερινή αδηφάγα δεξιά οικειοποιείται τα πάντα μέσω ενός παντοδύναμου μηντιακού συστήματος και εικόνας τον σιχαίνομαι. Είναι ντροπιαστικός. Αλλά απόλυτα προβλέψιμος σε αυτό το εξτρεμιστικό στάδιο του ολιγαρχικού καπιταλισμού που ζούμε…

Εικόνα: Eurokinissi