Απ’ τον Ρήγο και την Κοντούρη στο νέο έργο του Μοσχόπουλου – Ο Στέλιος Χρυσαφίδης στα «Νέα Πρόσωπα»

Πρώτη φορά τον είδα στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου στη σκηνή του θεάτρου της ΕΜΣ τον περασμένο χειμώνα. Αυτή άλλωστε ήταν και η πρώτη ουσιαστικά παράσταση που κατάφερε να ξεχωρίσει κάνοντας τον Πάρι ο Στέλιος Χρυσαφίδης. Λίγο αργότερα, τον συνάντησα στη Μονή Λαζαριστών, στο «Έγκλημα και Τιμωρία» της Νικαίτης Κοντούρη και σε διασκευή του Θανάση Τριαρίδη ενώ σε λίγες μέρες ξεκινάει στο νέο έργο του Θωμά Μοσχόπουλου «Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ» στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, σε πανελλήνια πρώτη!

Στην παράσταση που κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 17 Μαΐου, ο Στέλιος Χρυσαφίδης ενσαρκώνει τον έναν από τους τρεις ρόλους του έργου, δίπλα σε δύο σπουδαίους ηθοποιούς, τον Δημήτρη Ναζίρη και την Έφη Σταμούλη. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου. Δύο Δελφίνοι, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, αναμένουν την απόφαση για το ποιος από τους δύο θα γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς. Ανυπόμονος, ανασφαλής και αυταρχικός ο Καζιμίρ. Πράος, ευγενικός και καλοσυνάτος ο Φιλιντόρ. Ή μήπως όχι; Ανάμεσά τους ένας υπηρέτης, υπεύθυνος για την ασφάλειά τους, φροντίζει ταυτόχρονα όλη τη διαδικασία της αναμονής. Πώς λειτουργεί όμως η αναμονή, όταν το μεγάλο ρολόι δίνει λάθος μηνύματα για τον χρόνο; Πότε θα φτάσει η μεγάλη απόφαση και ποιος από τους δύο Δελφίνους είναι κατάλληλος για τον θρόνο;

Με αφορμή όλα τα παραπάνω και με τη σιγουριά πως στο μέλλον θα δούμε ακόμα πιο πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα από αυτόν, σήμερα στην Parallaxi γνωρίζουμε καλύτερα τον Στέλιο Χρυσαφίδη!

1. Αν έπρεπε να συστηθείς σε κάποιον, τι θα έπρεπε να ξέρει για σένα;

Ονομάζομαι Στέλιος Χρυσαφίδης. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν μοναδικά και γεμάτα από διάφορα αισθήματα. Με ενδιαφέρει η ζωή, τα πρόσωπά της. Βλέπω με χαρά τις στιγμές και προσπαθώ να τις φροντίζω.

2. Ποια θα μπορούσε να είναι μία καθοριστική στιγμή στα παιδικά σου χρόνια, που να θεωρείς πως καθόρισε τη συνέχεια σου επαγγελματικά;

Έχω μερικές πολύ καθαρές εικόνες στο μυαλό μου από παιχνίδια σε αυλές και αλάνες. Από τα πιο κλασικά, που έπαιζα με πολλούς φίλους μου, μέχρι τα πιο φαντασιακά και προσωπικά, όπως σκέψεις και εικόνες που έρχονταν στο μυαλό μου. Θυμάμαι κάποιες στιγμές που κάποια παιχνίδια απλώς πήραν μια πιο σημαντική υπόσταση μέσα μου και χρειάστηκε να τα μοιραστώ με τον κόσμο χωρίς να περνάει καν από τη σκέψη μου ο λόγος που ήθελα να τα δουν. Έτσι δημιουργούσα με την παρέα μου μερικές «θεατρικές στιγμές» με κοινό σε πολύ μικρή ηλικία. Ελπίζω να μην ήταν μόνο μια καθαρή μίμηση το κάλεσμα του κόσμου, μα μια βαθύτερη ανάγκη, κάτι που ωθεί τους ανθρώπους να μιλήσουν με ουσία με κάποιες βασικές αρχές που τους υποδεικνύει η φύση και το ιερό ανθρώπινο μοίρασμα . Έτσι θεώρησα αργότερα το θέατρο σημαντικό για μένα. Αυτές πιστεύω πως ήταν οι πρώτες στιγμές σύνδεσης με αυτό, όμως το αντίκρισα καθαρότερα όταν ξαφνικά πήγα δοκιμαστικά στην θεατρική ομάδα του σχολείου μου.

3. Ποια ήταν η πρώτη σου καλλιτεχνική δουλειά και πώς ένιωθες όταν ξεκίνησε;

Ως πρώτη καλλιτεχνική δουλειά αναγνωρίζω τα χρόνια που φοιτούσα στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ ακόμη κι αν θεωρείται σπουδή ( χωρίς χρηματική απολαβή δηλαδή) για το γεγονός πως ένιωσα πρώτη φορά την ανάγκη για επαγγελματισμό και σεβασμό απέναντι στο θέατρο. Εκεί παρατήρησα χάρη στο πολύωρο και πολλές φορές εξαντλητικό ωράριο (ας πω καλύτερα μη-ωράριο) τον εαυτό μου μέσα σε μια ομάδα-την καλύτερη ομάδα- και μου έγινε κατανοητό πως η τέχνη είναι δουλειά, διότι απαιτείται δουλειά γι αυτήν.

4. Τι σε ενθουσιάζει στη ζωή, στη δουλειά σου, στην πόλη;

Στη ζωή με ενδιαφέρει η διαπραγμάτευση για το τι είναι ζωή, ποια είναι τα όρια της, αν υπάρχει αλήθεια… Ταυτόχρονα όμως μου αρέσει ο ήλιος, ένα τοπίο, μια σοβαρή βλακεία και η απέραντη θάλασσα, ακριβώς γιατί είναι απέραντη. Στη δουλειά μου αρέσει η έρευνα. Στην πόλη μου με ενδιαφέρουν συγκεκριμένες ‘’γωνιές’’. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω για το υπόλοιπο ‘’σχήμα’’ της παρά για τις ‘’γωνιές’’ της. Πολλές φορές έχει χαρακτήρα εγκλωβισμού, αλλά υπάρχουν στιγμές ησυχίας και ψυχραιμίας. Υπάρχουν στιγμές έμπνευσης γιατί παρόλα αυτά έχει χαρακτήρα. Απλώς, τη στιγμή που πήρε όνομα, τοποθεσία, ξαφνικά αντιμετωπίστηκε σαν ξέχωρο μέρος και ταυτόχρονα – από πολλούς – σαν ένα ξέχωρο πρόβλημα με αποτέλεσμα να απομονωθεί μαζί με τους ανθρώπους της.

5. Τι σε ενοχλεί ή σε φοβίζει;

Με φοβίζει η θαμπάδα και η θλίψη. Νομίζω αν αφήσεις αυτά τα δύο είναι ανεξέλεγκτα και σίγουρα μπορεί να καταστρέψουν την ανθρωπότητα γιατί φαντάζουν μεταδοτικά στο μυαλό μου. Οι πιο προσωπικοί φόβοι έρχονται και φεύγουν. Ο φόβος όλου του κόσμου προς κάτι είναι ο φόβος σου συν κάτι του άλλου και αυτό προϋποθέτει οικουμενική ψυχραιμία.

6. Που θα ήθελες να φτάσεις καλλιτεχνικά;

Για να δούμε…!

+1. Από τα κλασσικά  «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στο «Έγκλημα και Τιμωρία», στο καινούριο έργο του Θωμά Μοσχόπουλου, τι κοινά και διαφορές βρίσκεις και τι κρατάς εσύ νοηματικά και ως εμπειρία από τα προηγούμενα αλλά κυρίως από το «Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»;

Ως εμπειρία κρατώ το τι δεν λειτούργησε μέσα από την τριβή μου με το κείμενο, με το ρόλο και με τα παραχθέντα στοιχεία -κλασικές υποκριτικές αμφιβολίες – . Αυτά που δεν λειτούργησαν όμως αν τα χρησιμοποιούσα σε κάποια άλλη μελλοντική μου δουλειά ίσως μου ήταν χρήσιμα; – Αντικειμενικά δεν υπάρχει πρόβλημα σε τίποτε παρά μια προσωπική πορεία και ταυτόχρονη επικοινωνία με το σύνολο και τις βαθύτερες αναζητήσεις της ομάδας. Ακουμπώντας καθαρά στα κείμενα τώρα, η ομοιότητα είναι πως μιλάμε για κείμενα που πραγματικά συνομιλήσουν με το κοινό και του προτείνουν μεγαλειώδεις τρόπους αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Η διαφορά είναι πως αυτοί οι μεγαλειώδεις τρόποι είναι άκρως διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο -άλλες σκέψεις και ιδέες για την ανθρώπινη ανάγκη-, και σε συνάρτηση με τους διαφορετικούς κόσμους που δημιουργούν οι σκηνοθέτες (Κ.Ρήγος, Ν.Κοντούρη , Θ.Μοσχόπουλος) μέσω των κειμένων, το κοινό μπορεί να βιώσει κάτι διαφορετικό. Η νέα παραγωγή «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου ήρθε να μου προσφέρει μια απίστευτη χαρά καθώς καταφέρνει να παντρέψει το χιούμορ και το υπαρξιακό άγχος στην ίδια ατάκα και την κενότητα με την ανάγκη του ανθρώπου για γέμισμα. Μια απίστευτη εμπειρία με υπέροχους συναδέλφους.

Ο Στέλιος Χρυσαφίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (Κ.Θ.Β.Ε.) με βαθμό Άριστα, ενώ σπουδάζει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. και στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης-Σχολή Μονωδίας (Κ.Ω.Θ.).