Η νέα χρονιά φέρνει θεατρικές παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη που δεν χάνονται

Κι ενώ η θεατρική σεζόν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο και με έργα που προσέλκυσαν ένα μεγάλο κοινό, ο προγραμματισμός για τη νέα χρονιά είναι εξίσου αξιόλογος και ενδεχομένως και παραπάνω, με παραστάσεις που ετοιμάζονται ήδη ή έρχονται στη Θεσσαλονίκη και είναι βέβαιο πως θα συζητηθούν πολύ το επόμενο διάστημα.

Αυτές που ήδη ανακοινώθηκαν και αξίζει να μιλήσουμε γι’ αυτές ωστόσο, είναι παραπάνω, ενώ είναι βέβαιο πως υπάρχουν πολλές περισσότερες που θα ανακοινωθούν το επόμενο διάστημα και θα αξίζουν επίσης!

«Ο Βυσσινόκηπος» στο Βασιλικό Θέατρο

Πρεμιέρα: Μάρτιο του 2026

Το αριστούργημα του Αντόν Τσέχωφ επιστρέφει στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου σε μετάφραση του Δαυίδ Μαλτέζε και σκηνοθεσία της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Ένα έργο–σταθμός για το παγκόσμιο θέατρο, γραμμένο το 1903, λίγο πριν ο συγγραφέας φύγει από τη ζωή, και για χρόνια παρεξηγημένο ως «δράμα» ενώ ο ίδιος το χαρακτήριζε ξεκάθαρα κωμωδία.

Η Λιουμπόφ Αντρέγιεβνα επιστρέφει στη Ρωσία έπειτα από πέντε χρόνια απουσίας, μαζί με την κόρη της Άνια. Αντικρίζει όμως ένα σπίτι βυθισμένο στα χρέη, έτοιμο να βγει σε πλειστηριασμό, μαζί με τον άλλοτε ένδοξο βυσσινόκηπο που το περιβάλλει.
Παρά τις πιέσεις, η ίδια και ο αδελφός της, Γκάγιεφ, παραμένουν εγκλωβισμένοι στην αδράνεια και τη νοσταλγία, ανίκανοι να λάβουν την παραμικρή απόφαση για τη σωτηρία της περιουσίας τους. Την ίδια στιγμή ο Λοπάχιν, γιος πρώην δουλοπάροικου και πλέον ισχυρός έμπορος, βρίσκεται έτοιμος να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία.

Το έργο τοποθετείται λίγο πριν την επανάσταση του 1905, σε μια Ρωσία όπου τα θεμέλια της τσαρικής εξουσίας τρίζουν. Είναι η εποχή όπου η παλιά αριστοκρατία, αδυνατώντας να προσαρμοστεί, υποχωρεί μπροστά στη νέα αστική τάξη που ανεβαίνει με ορμή, φιλοδοξία και συσσωρευμένα απωθημένα γενεών.
Ο Τσέχωφ αποτυπώνει με οξυδέρκεια τη μετάβαση από έναν κόσμο προνομίων σε έναν κόσμο εργασίας, επιμονής αλλά και σκληρότητας. Οι χαρακτήρες του μιλούν πολύ αλλά επικοινωνούν ελάχιστα, χάνονται σε μονολόγους, ειρωνείες, μικροκακίες, σαν να προσπαθούν να αποφύγουν το αναπόφευκτο.

Η Λιουμπόφ και ο Γκάγιεφ ενσαρκώνουν μια αριστοκρατία που φθίνει, κρατώντας με νύχια και με δόντια όχι τόσο την περιουσία όσο την αίσθηση ανωτερότητας που τους έχει κληροδοτήσει η κοινωνική τους τάξη.
Απέναντί τους, ο Λοπάχιν εκπροσωπεί τη νέα εποχή: μια τάξη ανθρώπων που εργάζεται, διεκδικεί και τελικά κατακτά τη γη εκείνων που «δεν έμαθαν ποτέ να δουλεύουν». Τα τρένα περνούν διαρκώς έξω από το κτήμα, σαν αλληγορία της προόδου που καλεί τα πρόσωπα του έργου να προλάβουν το τελευταίο εισιτήριο της ζωής τους.

«Ο Βυσσινόκηπος» μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ. Είμαστε όλοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είτε οι χρεωμένοι και ανήμποροι αριστοκράτες που αδυνατούν να αλλάξουν, είτε οι επίμονοι Λοπάχιν που παλεύουν για επιβίωση, είτε οι επαναστάτες των λόγων που δεν φτάνουν ποτέ στις πράξεις.
Το έργο γίνεται καθρέφτης μιας κοινωνίας σε κρίση, που παλινωδεί ανάμεσα στο χθες και στο αύριο.

Συντελεστές: Μετάφραση (από τα ρωσικά): Δαυίδ Μαλτέζε | Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου | Παίζουν: Αντίνοος Αλμπάνης, Βασίλης Ευταξόπουλος, Γιολάντα Μπαλαούρα, κ.ά.

«Το Ακρωτήρι» | Radio City

Μετά από δύο επιτυχημένες σεζόν στο Θέατρο Ιλίσια στην Αθήνα, Το Ακρωτήρι έρχεται στη Θεσσαλονίκη και ανεβαίνει από τις 23 Ιανουαρίου στο Radio City. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί μια παράσταση που συζητήθηκε όσο λίγες, βασισμένη στο έργο του Sharr White – ένα οικογενειακό δράμα με έντονο το στοιχείο του μυστηρίου, που εξερευνά τη «γκρίζα ζώνη» ανάμεσα στη λογική και την απώλεια της συνείδησης.

Η Μαρία Ναυπλιώτου, στον απαιτητικό ρόλο της Τζουλιάνας, έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές για μία από τις κορυφαίες ερμηνείες της σεζόν. Στον ρόλο του Ίαν, ο Νικόλας Παπαγιάννης συμπληρώνει με ευαισθησία την κεντρική δυάδα.

Το Ακρωτήρι παρακολουθεί την πορεία μιας κορυφαίας νευρολόγου που, στην πιο κρίσιμη στιγμή της καριέρας της, βρίσκεται αντιμέτωπη με την αποδόμηση της ίδιας της της σκέψης. Πιστεύει πως πάσχει από καρκίνο, όμως τα στοιχεία στην αφήγησή της δε συμφωνούν. Ο σύζυγός της, τον οποίο παρουσιάζει ως άπιστο και χειριστικό, εμφανίζεται γεμάτος αγάπη και φροντίδα. Οι τηλεφωνικές συνομιλίες με την αποξενωμένη κόρη της είναι γεμάτες κενά. Το παλιό οικογενειακό σπίτι στο «Ακρωτήρι» –που έχει πουληθεί εδώ και χρόνια– επιστρέφει επίμονα στη μνήμη της σαν θολό, επικίνδυνο τοπίο. Τα επεισόδια παραίσθησης πληθαίνουν και η Τζουλιάνα καλείται να δώσει τη δυσκολότερη μάχη της: τη μάχη απέναντι στην απώλεια του εαυτού.

Το έργο φωτίζει την τραγωδία της σταδιακής απώλειας της συνείδησης και τη σκληρή καθημερινή δοκιμασία για τους ανθρώπους που στέκονται δίπλα σε εκείνον που αλλάζει. Μιλά για την προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του εαυτού, για το πώς κανείς μπορεί να «επιστρέψει στο φως» ακόμη και ύστερα από τη μεγαλύτερη προσωπική κατάρρευση.

Ένα από τα πιο επιτυχημένα έργα της Off-Broadway σκηνής, Το Ακρωτήρι έχει τιμηθεί με το 1ο βραβείο Θεατρικού Έργου του Blanche and Irving Laurie Foundation’s Theatre Visions Fund Award και υπήρξε υποψήφιο για Outer Critics Circle Awards, Drama League Award και τρία Lucille Lortel Awards. Ξεχώρισε για τη λεπτοδουλεμένη σκιαγράφηση των χαρακτήρων του, τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν και το μυστηριακό νήμα που γίνεται ολοένα και πιο πυκνό όσο η ιστορία ξετυλίγεται.

«Ήλιος με ξιφολόγχες» στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Πρεμιέρα: Μάρτιο του 2026

Μετά τη «Μεγάλη Πλατεία» του Νίκου Μπακόλα, η Ελένη Ευθυμίου επιστρέφει στο ΚΘΒΕ για να μεταφέρει στη σκηνή το τελευταίο μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Μαζί με τον συγγραφέα υπογράφουν τη θεατρική διασκευή ενός έργου που έχει στο επίκεντρό του τη Θεσσαλονίκη του 1931: μια πόλη γοητευτική, επικίνδυνη, εκρηκτική.

Ένας πυρακτωμένος ποντικός γίνεται η σπίθα που προκαλεί φωτιά σε εβραϊκό συνοικισμό. Στην προσπάθειά του να εντοπίσει τα αίτια, ο ταγματάρχης Γόρδιος Κλήμεντος ανακαλύπτει μια γιάφκα και ένα θαμμένο πτώμα. Η έρευνά του ανοίγει διάπλατα μια πόρτα στη σκοτεινή πλευρά της Θεσσαλονίκης, όπου συμπλέκονται πολλαπλές πραγματικότητες: πλούτος και χλιδή, υψηλή ραπτική και ευρωπαϊκές μόδες από τη μία, φτώχεια, προσφυγιά, συσσίτια και εγκληματικότητα από την άλλη.

Η πόλη παρουσιάζεται ως ένα πολυπολιτισμικό μωσαϊκό που αδυνατεί να γίνει ενιαίο. Μέσα σε αυτή τη ρευστότητα –και στις ρωγμές που δημιουργούνται– αρχίζει να εκκολάπτεται ήσυχα το «αυγό του φιδιού»: οι πρώτες φασιστικές ιδέες που θα σημαδέψουν τον αιώνα.

Ο ταγματάρχης Κλήμεντος βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στο καθήκον και την επιθυμία, καθώς ερωτεύεται παράφορα την Ντανιέλ: μια γυναίκα ακατάτακτη, ουτοπική, σχεδόν εκτός πραγματικότητας. Το πάθος του γίνεται το φίλτρο μέσα από το οποίο αναμετριέται με μια πόλη που αλλάζει βίαια.

Η έκρηξη έρχεται όταν ο συνοικισμός του Κάμπελ καίγεται ολοσχερώς, σηματοδοτώντας μία από τις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας της Θεσσαλονίκης και πυροδοτώντας εξελίξεις που θα οδηγήσουν τη χώρα –και τον κόσμο– στα θολά προεόρτια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη Ήλιος με ξιφολόγχες, που κυκλοφόρησε το 2023, ζωντανεύει με λεπτομέρεια την πόλη του Μεσοπολέμου, αξιοποιώντας πραγματικά γεγονότα και υπαρκτά πρόσωπα. Ο συγγραφέας ακολουθεί τον Γόρδιο Κλήμεντο σε μια διαδρομή όπου η προσωπική ιστορία διασταυρώνεται συνεχώς με την Ιστορία της Θεσσαλονίκης – μιας εποχής που επιβιώνει πια μόνο ως θραύσμα στις συλλογικές μνήμες.

Η θεατρική μεταφορά υπόσχεται μια βαθιά, ατμοσφαιρική βουτιά σε αυτό το μεταίχμιο, όπου τα πάντα ψήνονται κάτω από έναν «ήλιο με ξιφολόγχες».

Συντελεστές: Θεατρική διασκευή: Γιώργος Σκαμπαρδώνης – Ελένη Ευθυμίου | Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου – Δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα ηθοποιοί

ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ | Θέατρο Αριστοτέλειον

Μετά τις συνεχόμενες sold-out παραστάσεις της περσινής σεζόν και την επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία που ενθουσίασε θεατές σε όλη την Ελλάδα, ο «Δον Ζουάν – Πόσο Δύσκολο να Είσαι Άντρας», σε σκηνοθεσία Λητώς Τριανταφυλλίδου και με τον Πάνο Βλάχο στον ομώνυμο ρόλο, έρχεται στη Θεσσαλονίκη και στο Θέατρο Αριστοτέλειον.

Η Λητώ Τριανταφυλλίδου και ο Πάνος Βλάχος συνθέτουν μια νέα, σύγχρονη αφήγηση γύρω από τον εμβληματικό αντιήρωα, επανεξετάζοντας τη θέση του άντρα στον σημερινό κόσμο. Ο Δον Ζουάν, από τον Μολιέρο μέχρι τον Λόρδο Βύρωνα, υπήρξε σύμβολο απελευθέρωσης από τις παραδοσιακές αξίες — ένας καρδιοκατακτητής που αψηφά τις συνέπειες των πράξεών του. Στη σημερινή κοινωνία των αντιφάσεων, γίνεται μια φιγούρα που επιβιώνει αναπαράγοντας ιδεολογήματα και προβάλλοντας την προσωπική του φιλοδοξία πάνω σε όσους τον περιβάλλουν.

Στην αναθεωρημένη αυτή εκδοχή, ο Βλάχος ερμηνεύει έναν Δον Ζουάν-ηγέτη: έναν ναρκισσιστικό καθοδηγητή που προσφέρει εύκολες απαντήσεις σε έναν πολύπλοκο κόσμο. Μαζί του επί σκηνής οι Χριστόδουλος Στυλιανού, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Μελίνα Βαμπούλα και άλλοι, ζωντανεύοντας έναν κόσμο όπου η γοητεία γίνεται εργαλείο επιρροής και οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη χειραγώγηση και την πίστη θολώνουν.

Λίγα λόγια για το έργο

Ο Δον Ζουάν, ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης που προσπαθεί να ξεφύγει από τις συνέπειες των πράξεών του, βρίσκει καταφύγιο στο μπαρ του πατέρα του. Εκεί, μέσα σε μια παραμορφωμένη αντανάκλαση της σημερινής κοινωνίας, ανακαλύπτει το πραγματικό του ταλέντο: να συγκεντρώνει γύρω του ακολούθους. Το μπαρ μετατρέπεται σε μια ιδιότυπη «Εκκλησία», μια New Age Cult, όπου οι θαμώνες αναζητούν νόημα και ο ίδιος προσφέρει έτοιμες λύσεις, υποσχόμενος δρόμους προς την ευτυχία χωρίς κόπο και χωρίς όρια.

Στην πορεία, ο ήρωας γίνεται σύμβολο της εποχής μας: ένας άνθρωπος χωρίς ιδεολογία αλλά με αχόρταγη φιλοδοξία, που εμπορεύεται την ελπίδα και κατασκευάζει έναν κόσμο από υποσχέσεις – χωρίς να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει η ρηχότητα των διδαχών του.

Συντελεστές: Μουσική: Αλέξανδρος Κούρος (ερμηνεία ζωντανά επί σκηνής, σε στίχους Πάνου Βλάχου) | Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης | Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα | Κίνηση: Παναγιώτα Καλλιμάνη | Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Η παράσταση παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη από Παρασκευή 16 Ιανουαρίου έως Κυριακή 1 Φεβρουαρίου.

«Λαχταρώ» της Σάρα Κέιν στο Φουαγιέ της ΕΜΣ

Πρεμιέρα: Φεβρουάριο του 2026

Με ένα από τα πιο συγκλονιστικά και ποιητικά έργα της σύγχρονης δραματουργίας επιστρέφει στο ΚΘΒΕ η Χριστίνα Χατζηβασιλείου, σκηνοθετώντας το Crave της Σάρα Κέιν σε μετάφραση του Αντώνη Γαλέου.
Το Λαχταρώ, γραμμένο το 1998, αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της απογυμνωμένης, αυστηρά γλωσσικής γραφής της Κέιν, λίγους μήνες πριν από τον θάνατό της.

Το έργο ανοίγει με έναν από τους ωραιότερους μοντέρνους ερωτικούς μονόλογους της διεθνούς δραματουργίας — έναν καταρράκτη από επιθυμίες, τρυφεράδες, εξομολογήσεις και σωματικές εικόνες:

«Και θέλω […] να σου κάνω μασάζ στον λαιμό…
να σου φιλάω τις πατούσες…
να σου χαϊδεύω το δέρμα…»

Η γλώσσα λειτουργεί ως το κύριο μέσο θεατρικής δράσης, ενώ η σκηνή μετατρέπεται σε πεδίο εσωτερικού τοπίου, όπου οι λέξεις αποκτούν σωματικότητα.

Τέσσερα πρόσωπα, ή ίσως τέσσερις πτυχές του ίδιου νου, εναλλάσσουν αποσπασματικούς μονολόγους που τέμνονται και συγκρούονται. Δεν υπάρχει γραμμική πλοκή ούτε σαφής χρονική ή χωρική τοποθέτηση. Η αφήγηση αιωρείται, όπως και οι φωνές των προσώπων της, σε μια προσπάθεια να ξεφύγουν από έναν πόνο που μοιάζει γενετικός — εγγεγραμμένος στο σώμα και στη μνήμη.

Η Σάρα Κέιν απομακρύνεται από την παραδοσιακή δομή του θεάτρου και γράφει ένα έργο όπου η δράση μετατοπίζεται στον λόγο και στην επιτελεστικότητα της γραφής. Το αποτέλεσμα είναι ένα σκοτεινό, σχεδόν ερμητικό έργο, που αναμετριέται με την απουσία της αγάπης, την επιθυμία φυγής και τη συνοριακή εμπειρία της ύπαρξης.

Το Λαχταρώ θεωρείται συχνά το πιο αινιγματικό και μηδενιστικό κείμενο της Κέιν. Η Χριστίνα Χατζηβασιλείου γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο της Σύγχρονη Βρετανική Δραματουργία (Επίκεντρο, 2020):

«Είναι ένα έργο λιτό, με μια οδυνηρή, ασάλευτη ησυχία […] και μια μοναξιά που γιγαντώνεται φράση τη φράση μέχρι που ο θάνατος να μοιάζει βάλσαμο».

Η ατμόσφαιρα αυτή αναμένεται να αποτυπωθεί στη σκηνοθετική προσέγγιση, που καλείται να αναδείξει την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στον λόγο, το συναίσθημα και τον κραυγαλέο εσωτερικό πόνο του έργου.

Συντελεστές

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου

Η διανομή του έργου είναι υπό διαμόρφωση και θα ανακοινωθεί σύντομα.

«Ο Αόρατος Επισκέπτης» στο Θέατρο Αριστοτέλειον από 6 Μαρτίου 2026

Το πολυσυζητημένο ψυχολογικό θρίλερ του Oriol Paulo, «Ο Αόρατος Επισκέπτης», ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη σε σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου. Η πρεμιέρα έχει οριστεί για τις 6 Μαρτίου 2026 στο Θέατρο Αριστοτέλειον, όπου η παράσταση θα παρουσιαστεί έως και τις 22 Μαρτίου.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο επιστρέφει η Κάτια Δανδουλάκη, πλαισιωμένη από έναν εκλεκτό θίασο: Χρήστος Πλαΐνης, Θανάσης Πατριαρχέας, Μελίνα Λεφαντζή, Ντίνος Σπυρόπουλος και Χλόη Μάντζαρη.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από έναν επιτυχημένο νεαρό επιχειρηματία, ο οποίος κατηγορείται για τον φόνο της ερωμένης του. Παγιδευμένος σε έναν λαβύρινθο φόβων, μισών αληθειών και σκιών, καλείται να αντιμετωπίσει μία δαιμόνια δικηγόρο που έχει στη διάθεσή της μόνο δύο ώρες για να αποσπάσει την πραγματική εκδοχή των γεγονότων. Με τον χρόνο να μετρά αντίστροφα, η διάκριση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα γίνεται ολοένα δυσκολότερη, καθώς το μυστήριο ξετυλίγεται με αλλεπάλληλες ανατροπές.

Η παραγωγή υπόσχεται μια σφιχτοδεμένη, ατμοσφαιρική εμπειρία μυστηρίου που θα κρατήσει σε αγωνία το κοινό μέχρι την τελευταία στιγμή.

«Cry» της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Αμαλία – Από 12 έως 27 Ιανουαρίου 2026

Μετά τις στάσεις του σε Γενεύη, Αθήνα και Λάρνακα, το «Cry» της Λένας Κιτσοπούλου παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αμαλία, από τις 12 έως τις 27 Ιανουαρίου 2026, με παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Η παράσταση περιγράφεται ως ένα «πάρτι σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας», στα όρια ανάμεσα στο κλάμα και την κραυγή. Το έργο εξετάζει τη συλλογικότητα, τη γέννηση της βίας και τον σταδιακό θάνατο της ευγένειας – εκείνης της επαναλαμβανόμενης, κοινωνικά αναμενόμενης ευπρέπειας που συχνά κρύβει οργή και παρεξηγήσεις κάτω από ένα χαμόγελο.

Σε ένα φαινομενικά άνετο και «κανονικό» σκηνικό περιβάλλον, ο Νίκος Καραθάνος παρακολουθεί δύο γυναίκες σε έναν διάλογο όπου τίποτα δεν λέγεται για να προσβάλει τον άλλον. Ωστόσο, όσο περισσότεροι ευγενικοί τρόποι και υποχωρητικότητα εμφανίζονται, τόσο διογκώνεται η αδυναμία συνεννόησης και η εσωτερική οργή.

Η δραματουργική επεξεργασία είναι της Άννας Λεμονάκη, ενώ η Λένα Κιτσοπούλου υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη σκηνογραφία. Φωτισμούς επιμελείται ο Renato Campora, ηχητική επιμέλεια ο Samuel Schmidiger, με επιστημονικό συνεργάτη τον Thomas Jammet και επικοινωνία από τη Yolanda Herradi. Την παραγωγή υπογράφει ο θίασος Bleu en Haut Bleu en Bas.

Παίζουν: Νίκος Καραθάνος, Λένα Κιτσοπούλου, Μαριλένα Μόσχου, Πολίν Ουγκέ.

«Ζορμπάς» στη Μονή Λαζαριστών

Πρεμιέρα: Μάρτιος του 2026

Ο Λευτέρης Γιοβανίδης μεταφέρει για πρώτη φορά στη σκηνή του ΚΘΒΕ τον Βίο και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, το μυθιστόρημα-σταθμό του Νίκου Καζαντζάκη. Με διασκευή, απόδοση και σκηνοθεσία δική του, ο Γιοβανίδης καλείται να ζωντανέψει έναν από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες της νεοελληνικής λογοτεχνίας: τον άνθρωπο που κατέστησε τη λέξη «λεβεντιά» οικουμενική.

Στο λιμάνι του Πειραιά, περιμένοντας το πλοίο για την Κρήτη, ο αφηγητής συναντά τον Αλέξη Ζορμπά. Μέσα σε λίγες κουβέντες, οι δύο άντρες αποφασίζουν να συνεργαστούν: το ορυχείο λιγνίτη που έχει κληρονομήσει το «αφεντικό» πρέπει να λειτουργήσει, κι ο Ζορμπάς, άνθρωπος της πράξης, αναλαμβάνει να γίνει η ψυχή αυτής της αποστολής.

Η πορεία τους στην Κρήτη, η γνωριμία με την τοπική κοινωνία και οι κοινές τους προσπάθειες εξελίσσονται σε μια βαθιά, πολύπλοκη φιλία. Για τον αφηγητή, ο Ζορμπάς γίνεται ένα είδος μυσταγωγού: ένας άνθρωπος που δεν εξηγεί τη ζωή, αλλά τη ζει, που δεν φιλοσοφεί θεωρητικά, αλλά φιλοσοφεί με την πράξη.

Στον πυρήνα του μυθιστορήματος βρίσκεται η σύγκρουση —και η ένωσή— δύο αντιθετικών τρόπων ύπαρξης: Ο Ζορμπάς: γήινος, αυθόρμητος, πληθωρικός, άνθρωπος που «καταβροχθίζει» τη ζωή και Το αφεντικό: στοχαστής, βιβλιοφάγος, άνθρωπος των ιδεών και της θεωρίας.

Παρά τις διαφορές τους, οι δύο άντρες συναντιούνται στην κοινή τους αγάπη για την ελευθερία — μια ελευθερία βαθιά υπαρξιακή, που δεν χωράει σε κανόνες, δόγματα ή κοινωνικές νόρμες.

Όπως γράφει ο Καζαντζάκης στον Ζορμπά:
«Να χτίσουμε μοναστήρι όπως το θέμε εμείς, χωρίς Θεό, χωρίς διάολο, με λεύτερους ανθρώπους…»

Το μυθιστόρημα ολοκληρώνεται από τον Καζαντζάκη το 1943, και αποτελεί φόρο τιμής στον πραγματικό Γιώργη Ζορμπά — έναν άνθρωπο που ο συγγραφέας περιγράφει ως «ψυχικό οδηγό». Τον ίδιο μάλιστα σχολιάζει με πικρή τρυφερότητα:
«Ο γεμάτος σάρκα και κόκαλα Ζορμπάς κατάντησε στα χέρια μου μελάνι και χαρτί».

Το έργο μεταφράστηκε σε δεκάδες γλώσσες και το 2002 συμπεριλήφθηκε στη λίστα της Guardian με τα 100 Καλύτερα Βιβλία όλων των Εποχών. Η θεατρική και μουσική του διαδρομή είναι μακρά, όμως η πιο διάσημη διασκευή μένει η κινηματογραφική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη (1964), με τον Άντονι Κουίν και τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη — το συρτάκι που έμελλε να σηματοδοτήσει διεθνώς την εικόνα της ελληνικότητας.

Η νέα παραγωγή του ΚΘΒΕ υπόσχεται μια βαθιά, σύγχρονη ανάγνωση του κλασικού έργου, εστιάζοντας στην ανθρώπινη σχέση που διαμορφώνεται ανάμεσα στους δύο ήρωες και στη διαρκή αναζήτηση της ουσιαστικής ελευθερίας.

Συντελεστές: Διασκευή – Απόδοση – Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης | Από ηθοποιούς, έχει ανακοινωθεί προς το παρόν ο Πασχάλης Τσαρούχας – Η τελική διανομή του έργου βρίσκεται υπό διαμόρφωση.

«Νέκυια 20 kg» | Μικρή σκηνή Μονής Λαζαριστών

Πρεμιέρα: Μάρτιος του 2026

Μια σύγχρονη κατάβαση στον Άδη της μνήμης και της απώλειας.

Το έργο του Σάκη Σερέφα, «Νέκυια 20 kg», εμπνέεται από τη ραψωδία λ της Οδύσσειας όπου ο Οδυσσέας συνομιλεί με τους νεκρούς  για να μάθει  τον δρόμο της επιστροφής.

Εδώ, όμως, η «κάθοδος» δεν είναι επική αλλά προσωπική: Μια γυναίκα και ένας άντρας επιχειρoύν να επικοινωνήσουν με τις σκιές  του παρελθόντος, κουβαλώντας το βάρος του πένθους και της μνήμης. Τα ‘’20 kg’’ γίνεται μέτρο μιας εσωτερικής δοκιμασίας, το βάρος  που κουβαλά ο καθένας μας όταν ζητά να ξανασυναντήσει  όσους  έχει χάσει.

Ο Σάκης Σερέφας υφαίνει με χιούμορ και συγκίνηση ένα ποιητικό κείμενο – τελετουργία, όπου το καθημερινό συναντά το αρχέγονο και το ατομικό πένθος συνομιλεί με το συλλογικό.

Η «Νέκυια 20 kg» είναι μια παράσταση για την ανάγκη μας να συνεχίσουμε  τον διάλογο με τους απόντες, για την αδυναμία  μας να δεχτούμε  τη σιωπή, για την εμμονική, τρυφερή μας προσπάθεια να κρατήσουμε τους νεκρούς ζωντανούς μέσα από τις λέξεις

Σκηνοθεσία: Ανδρομάχη Χρυσομάλη, με τον Τάσο Παλαντζίδη

CAVEMAN | Θέατρο Αυλαία

Η κωμωδία που έγραψε… προϊστορία επιστρέφει, πιο αστεία από ποτέ!

Ο Σωτήρης Καλυβάτσης φοράει την προβιά (επώνυμη, φυσικά) και γίνεται ο νέος CAVEMAN στη σκηνή του Θεάτρου Αυλαία: ένας πρωτόγονος της διπλανής πόρτας, εξοπλισμένος με Wi-Fi, τηλεκοντρόλ και πιστωτική. Έτοιμος να αποδείξει ότι η αιώνια μάχη ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα ξεκίνησε πολύ πριν το delivery, τα social media και το γάλα αμυγδάλου.

Τη διασκευή και σκηνοθεσία –με το απαραίτητο νεαντερτάλειο ρόπαλο– υπογράφει ο Γιώργος Γαλίτης.

Το παγκόσμιο φαινόμενο CAVEMAN, η πιο επιτυχημένη κωμωδία για τις σχέσεις των δύο φύλων, επιστρέφει με γέλιο, αυτοσαρκασμό, συγκίνηση, χορό, τραγούδι και… όση προϊστορική αλήθεια χρειάζεται για να σπάσουν κόκαλα (μαμούθ). Ένα «υπερθέαμα» που σατιρίζει όσα ζούμε καθημερινά, από τις παρεξηγήσεις μέχρι τις αιώνιες απορίες των ζευγαριών:

• Γιατί οι άντρες δεν βρίσκουν ποτέ τα πράγματά τους;

• Γιατί οι γυναίκες επιμένουν να μιλάνε για τα συναισθήματά τους… τώρα;

• Γιατί ένας άντρας από την πολλή στοχοπροσήλωση χάνει και το στόχο και την προσήλωση;

• Γιατί η απάντηση μιας γυναίκας μπορεί να αλλάξει την ίδια την ερώτηση;

• Και, φυσικά… υπάρχει ζωή μετά τον γάμο;

Ο CAVEMAN έρχεται στη Θεσσαλονίκη για τέσσερις μόνο παραστάσεις, από τις 22 έως τις 25 Ιανουαρίου 2026, στο Θέατρο Αυλαία.

«Π.Ο.Π: Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης» στο Θέατρο Αμαλία από 8 Ιανουαρίου 2026

Το νέο έργο του Θανάση Κριτσάκη, «Π.Ο.Π: Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης», παρουσιάζεται στο Θέατρο Αμαλία από τις 8 Ιανουαρίου 2026, με εβδομαδιαίες παραστάσεις Πέμπτη έως Σάββατο στις 21:00 και τις Κυριακές στις 20:00.

Η παράσταση αντλεί το σκηνικό της υλικό από έξι υπαρκτά πρόσωπα της εργατικής τάξης, τα οποία μεταφέρονται επί σκηνής από ισάριθμους ηθοποιούς. Στο ίδιο τραπέζι, οι χαρακτήρες γλεντούν, διαφωνούν, συγκρούονται πολιτικά, εκτονώνουν τη βία και αναπαράγουν τα αφηγήματα της αστικής δημοκρατίας γύρω από την «ιδιαιτερότητα» του Έλληνα. Βασισμένο σε συνεντεύξεις, το έργο κινείται από τον ρεαλισμό στη μυθοπλασία και τον σουρεαλισμό, επιστρέφοντας στην καλλιτεχνική αναπαράσταση της πραγματικότητας.

Ο σκηνοθέτης Θανάσης Κριτσάκης σημειώνει ότι η δημιουργία της παράστασης είχε έναν ξεκάθαρο στόχο: «να ερεθίσει, ξανά και ξανά, έναν παγιωμένο μηχανισμό καθημερινής σκέψης και πράξης».

Οι παραστάσεις φιλοξενούνται στο Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη).