Featured

Εγώ δεν μίλησα αλλά μίλησαν εκείνοι

Δύο προσωπικές εξομολογήσεις, ένα δυναμικό profile στο Instagram και οι ανεγκέφαλοι.

Μυρτώ Τούλα
εγώ-δεν-μίλησα-αλλά-μίλησαν-εκείνοι-716192
Μυρτώ Τούλα

Αναλώνομαι αρκετή ώρα στα social media, το θεωρώ εργαλείο δουλειάς, τρόπο ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Παρατήρησα λοιπόν πως τις τελευταίες μέρες, διάφοροι διάσημοι και μή τρέχουν δημοσκοπήσεις για το αν κάποιος ή κάποια έχει πέσει θύμα σεξουαλικής, σωματικής ή ψυχολογικής κακοποίησης – παρενόχλησης ή έστω αν γνωρίζουν κάποιον που να πέρασε μία τέτοια κατάσταση, τα ποσοστά λοιπόν από όλους εμάς είναι μεγάλα και τρομακτικά υπολογίζω γύρω στο 73%. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί έχω υποστεί σεξουαλική παρενόχληση δύο φορές.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Why I Didn’t Report (@whyididntreport)

Η πρώτη συνέβη στον ΟΑΣΘ, καλοκαίρι 2018 μόλις είχα επιστρέψει από την άδεια του καλοκαιριού, 19 χρονών και πήγαινα στο street mode festival, φορούσα λοιπόν ένα τζιν σορτσάκι και ένα λευκό T-Shirt. Συνηθίζω να στέκομαι στην μέση στο λεωφορείο για να μην εμποδίζω εκείνους που κατεβαίνουν, γνωρίζουμε όλοι τις αντίξοες συνθήκες των αστικών και το να ακουμπιόμαστε μεταξύ μας είναι φυσιολογικό και συνηθισμένο (όχι όμως στην συγκεκριμένη κατάσταση).

Έχω λοιπόν τα ακουστικά μου και στέκομαι μπροστά από το μηχάνημα, σε κάποια φάση λοιπόν νοιώθω ένα χέρι στον γοφό μου, τραβιέμαι λέω θα έγινε καταλάθος, μετέπειτα όμως το αισθάνομαι πιο έντονα, γυρνάω απότομα και αντικρίζω έναν ψηλό άντρα γύρω στο 1,90 με μαύρα μαλλιά και άσπρες τρίχες με κοιτάει χαμογελάει και κατεβαίνει ανενόχλητος.

Εγώ εκείνη την στιγμή πάγωσα, δεν είχα φωνή, δεν μπόρεσα να φωνάξω, δεν κατανόησα τι συνέβη. Ντράπηκα! Αναρωτήθηκα αν τα ρούχα μου είναι εκείνα που τον προκάλεσαν, σκέφτηκα πως ευθύνομαι. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο βρίσκω τον φίλο μου. Και με πιάνουν τα αναφιλητά, προσπαθούσα να του εξηγήσω και έτρεμα. Μετά από δύο μέρες συνάντησα αυτόν τον κύριο ξανά στο λεωφορείο, ευτυχώς ωστόσο καθόμουν, αλλά και πάλι δεν βρήκα το κουράγιο να πω τίποτα.

Το δεύτερο περιστατικό συνέβη στον δρόμο δίπλα από το σπίτι μου, Χριστούγεννα 2017, Τρίτη Λυκείου. Είχα πάει σε ένα πάρτι και γυρνούσα σπίτι μου, γύρω στις 02:00 το βράδυ, ήταν η πρώτη φορά που γυρνούσα μόνη, οπότε φοβόμουν αρκετά. Φορούσα λοιπόν ένα μαύρο φόρεμα και το παλτό μου, και θυμάμαι χαρακτηριστικά πως παρίστανα ότι μιλούσα στο τηλέφωνο.

Κάποια στιγμή λοιπόν βλέπω μία σκιά πίσω μου και επιταχύνω, επιταχύνει και εκείνος κάνω να περάσω τον δρόμο και με σταματά (ένας ψηλός άντρας ξανθός με γαλανά μάτια, αδύνατος, φωτογραφίες του κυκλοφορούν στα social media πολύ καιρό τώρα) , εγώ κάνω πως τον αγνοώ, πιάνει λοιπόν τα γεννητικά του όργανα και μου λέει ”μπορώ να δω το βρακάκι σου και θα δεις θα περάσουμε καλά.” Εγώ πανικόβλητη, αηδιασμένη, προσπαθώ να τον προσπεράσω χωρίς να του δώσω σημασία, σταματάει ευτυχώς ένα αμάξι στο φανάρι και μας κοιτάζει, και κορνάρει, εγώ συνεχίζω τον δρόμο μου και λέω ”ναι μαμά σε δύο λεπτά είμαι σπίτι αλλά μην κλείσεις”. Ο τύπος μάλλον από την κόρνα τρόμαξε, και με άφησε να φύγω.

Και στις δύο περιπτώσεις ωστόσο στάθηκα τυχερή. Αλλά δεν μίλησα, ακόμα και στους γονείς μου μίλησα όταν αισθάνθηκα έτοιμη, δεν έχεις τη δύναμη να το κάνεις και το αναλύω διότι αυτές τις μέρες κυκλοφορούν αρκετοί ανεγκέφαλοι, που ρωτούν γιατί δεν μίλησαν νωρίτερα. Γιατί στο υποσυνείδητο σου σου μένει, ένα τεράστιο ερωτηματικό, ένα κενό, μία παγωνιά. Το θέμα δεν είναι το πότε και το πως θα το πεις αλλά το ότι το είπες. Και το θέμα δεν είναι τι παρενόχληση δέχτηκες αλλά το κατά πόσο σε επηρέασε στην μετέπειτα ζωή σου.

Είναι τραγικό, εν έτει 2021 να μην μπορείς να κυκλοφορήσεις μόνη στον δρόμο, να νιώθεις εκτεθειμένη, να έχεις αμφιβολίες για τον τρόπο που ντύνεσαι, για το αν είσαι κοινωνική, για το αν είσαι παρεξηγήσιμη. Και τα αναφέρω όλα αυτά γιατί μετά από έρευνα μου στα σχόλια σχετικών post, υπάρχουν άπειροι εκεί έξω που κατηγορούν τα θύματα για όλα αυτά που προανέφερα.

Τις φοιτήτριες του ΑΠΘ, για τον αναγκαίο βαθμό, την Μπεκατώρου για την καριέρα, και όλες τις υπόλοιπες για το τι φορούν. Το μυαλό εκείνων αλλά και των θυτών είναι το πρόβλημα και όχι η αντίδραση και ο χρόνος της εξομολόγησης των θυμάτων. Γνωρίζω πολλές τραγικές ιστορίες σχετικά με το μη συναινετικό σεξ, το ξύλο, την υποτίμηση που έλαβαν χώρα σε σχέσεις, σε πάρτι, στους δρόμους. Υπάρχουν παντού και παντού έχουν αφήσει αποτυπώματα για την συνέχεια της ζωής εκείνων που τις βίωσαν.

Στον βωμό του Instagram, έχει δημιουργηθεί ένα profile, εν ονόματι ”whyididn’treport” παγκοσμίου επιπέδου που δίνει φωνή σε όλα τα θύματα-survivors (όρος που χρησιμοποιείται για όλους εκείνους που επιβίωσαν μετά από πράξη κακοποίησης)  παρενόχλησης-κακοποίησης , από κάθε γωνιά του κόσμου. Οι δημιουργοί του λογαριασμού γράφουν στο bio: ”Share your #WhyIDidntReport story on your IG or DM us.” ( μοιράσου τους λόγους που δεν το είπες στο story σου ή στείλε μας μήνυμα).

Με μόλις 161 χιλιάδες ακόλουθους το Why I Didn’t Report ανεβάζει καθημερινά φωτογραφίες, από εκείνους που δέχτηκαν σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση και οι οποίοι εξηγούν τους λόγους για τους οποίους που δεν το ανέφεραν νωρίτερα. Οι αιτίες είναι γραμμένες σε ένα φύλο χαρτί και αρκετές από αυτές συμπίπτουν. Σύμφωνα με παγκόσμιες έρευνες υπάρχουν αρκετοί και βασικοί λόγοι που ένα θύμα δεν μιλάει έγκαιρα ή και ποτέ.

Αρχικά το διακατέχει ντροπή, η οποία είναι και η φυσιολογική αντίδραση ενός θύματος που έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση. Η ντροπή είναι ένα βαθύ συναίσθημα ότι το άτομο είναι βρώμικο, μικρό -με την έννοια της υποτίμησης- και όχι αρκετά ικανό, βιώνει συναισθήματα αναξιότητας και αδυναμίας και για το λόγο αυτό θέλει να κρυφτεί και μετά την ντροπή ακολουθεί η αυτοκατηγορία. Πολύ συχνά τα θύματα κακοποίησης κατηγορούν τον εαυτό τους για το γεγονός που τους συνέβη, αποτέλεσμα αυτών των δύο είναι η άρνηση και η σμίκρυνση του γεγονότος του οποίου και τους συνέβη. Tα θύματα προσπαθούν να ξεχάσουν και να το ξεπεράσουν, δικαιολογώντας την πράξη του δράστη και ενοχοποιώντας τους εαυτούς τους.

Ο τρίτος λόγος που ένα θύμα- survivor δεν μίλησε νωρίτερα είναι ο φόβος για τις συνέπειες, το πώς δηλαδή θα τον αντιμετωπίσει ο περίγυρος του και η κοινωνία γενικότερα. Έχει παρατηρηθεί πως αρκετά συχνά οι άνθρωποι κατηγορούν τα θύματα, θεωρώντας πως θέλουν να λάβουν την απαιτούμενη προσοχή, εκτός αυτού ο φόβος προέρχεται και από τα πραγματικά αντίποινα, στην περίπτωση που ο θύτης έχει κάποια σχέση με το θύμα. Ο τέταρτος λόγος είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, δηλαδή το θύμα να έχει μικρή εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στις δυνάμεις του για να αποκαλύψει το συμβάν και γι αυτό τον λόγο πολύ συχνά τα θύματα δεν το αποκαλύπτουν ποτέ και αν ακόμα βρίσκονται σε μία κακοποιητική σχέση δεν βρίσκουν εύκολα την δύναμη να φύγουν από αυτήν.

Ο πέμπτος λόγος είναι η οικειοποίηση της κακοποίησης και της παρενόχλησης, αν δηλαδή το θύμα δέχεται ακατάπαυστα τέτοια μεταχείριση και κυρίως από μικρή ηλικία οπότε δεν γνωρίζει την σημασία του γεγονότος. Ο έκτος λόγος, είναι η αγνόηση όλων εκείνων που προκαλεί οποιαδήποτε παρενόχληση, σε αυτό ευθύνεται κυρίως η κοινωνία αφού δεν μπορεί να αποδεχτεί τις ψυχικές και σωματικές επιπτώσεις μία τέτοιας πράξης, αυτή η κατάσταση προκαλεί μετατραυματικό στρες.

Όταν λοιπόν ξεπεράσουν όλα αυτά τα στάδια, σταθούν στα πόδια τους και βρουν την δύναμη, αισθάνονται κατάθλιψη και την ανάγκη να μιλήσουν σε κάποιον και το βασικότερο εξ αυτών παύουν να δικαιολογούν τον δράστη.  Αυτά τα στάδια επεξεργασίας και συναισθημάτων λοιπόν δεν έχουν χρονικό πλαίσιο. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο κανείς δεν μπορεί να ρωτήσει το θύμα γιατί δεν μίλησε νωρίτερα, αποδεκτές και λογικές ερωτήσεις είναι αυτές που αφορούν τον θύτη, γιατί χειροδίκησε, γιατί προσέβαλε, γιατί κακοποίησε σεξουαλικά.

*Με πληροφορίες από:  psydiktyo.gr, psyxotherapeia.gr, diapolis.auth.gr, au.reachout.com, acas.org.uk, mairiboo, westerncape.gov.za

Δείτε επίσης: 

Οι ”Υπέροχες γυναίκες” που αγωνίζονται και πρέπει να γνωρίσετε

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα