Όταν οι ημέρες της άδειας είναι μετρημένες

Όλοι έχουμε συνδυάσει το καλοκαίρι με διακοπές και χαλάρωση. Είναι εκείνη η περίοδος που κανονίζεις τις άδειες με τους συναδέλφους και επιτέλους απολαμβάνεις την ηρεμία που αναζητούσες όλο τον χειμώνα. 

Βέβαια αυτό δεν ισχύει για όλους τους εργαζόμενους. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν τα καταφέρνουν όπως θέλουν και τελικά συμβιβάζονται με μία «χαριστική» άδεια λίγων ημερών.

Ακόμα υπάρχουν και εκείνοι που δεν επιλέγουν τις μέρες που θα πάνε διακοπές και απλώς τους ανακοινώνεται πότε κλείνει το μαγαζί αλλά και οι άλλοι που έχουν δικά τους καταστήματα και δεν έχουν ανθρώπους για να τους καλύψουν.

Επτά άνθρωποι διηγούνται στη Parallaxi τις δικές τους καλοκαιρινές (διαφορετικές) ιστορίες.

«Μου έδωσαν 5 μέρες άδεια, λες και μου κάνουν χάρη»

«Όταν είσαι 18 χρονών και δουλεύεις για πρώτη φορά στον τομέα της εστίασης, γνωρίζεις καλά ότι αν είσαι καλός και βολικός, θα το εκμεταλλευτούν. Θυμάμαι η πρόσληψη έγινε Ιανουάριο και από τότε ξεκίνησα να συζητάω με τους φίλους μου που θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι. Ήταν τα πρώτα χρήματα που έβγαζα, οπότε η χαρά του ότι θα κανόνιζα κάτι χωρίς την βοήθεια των γονιών μου, με έκανε ενθουσιασμένο. Λίγους μήνες μετά, ίσως Μάρτιο, είχαμε κλείσει και διαμονή και αεροπορικά για την Κρήτη. Έτσι προς τον Μάιο θεώρησα πως ήταν μία καλή στιγμή για να ανακοινώσω στο αφεντικό μου πως θα χρειαστώ μία βδομάδα για να λείψω (5 μέρες στην Κρήτη και 2 για να ξεκουραστώ σπίτι μου). Εκείνος δεν το έδωσε σημασία, παρά μόνο μου είπε γράψε το σ’ ένα χαρτάκι και κόλλησε το σ’ έναν πίνακα με όσα έπρεπε να κάνουμε. Έτσι έκανα! Το χαρτάκι σκονίστηκε όσο περνούσε ο καιρός.

Μία βδομάδα πριν φύγω, ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν πως θέλουν να λείψουν κι εκείνοι. Εκεί πάτησα πόδι. Βέβαια με έκαναν να νιώθω άσχημα λες και κάνω κάτι κακό, που θέλω να ξεκουραστώ από τους τόσους μήνες δουλειάς (ήμουν 6 στα 7 σταθερά). Φυσικά και δεν πήρα ποτέ 7 ημέρες, αλλά 5 ίσα ίσα για το ταξίδι. Φανταστείτε δούλευα Κυριακή βράδυ μέχρι τις 2 και το επόμενο πρωί στις 7 ταξιδεύαμε. Σε καμία περίπτωση όλο αυτό δεν το λες ξεκούραση. Έφτασα στην Κρήτη και ένιωθα πως θέλω να κοιμηθώ μία βδομάδα. Κι όταν επέστρεψα ναι μεν είχα τον ενθουσιασμό του ταξιδιού, όμως γνώριζα πως δεν είχα ξεκουραστεί και ότι σε 2-3 μέρες πάλι θα ένιωθα εξαντλημένος. Όπως κι έγινε».

*Νίκος

«Δεν μπορώ να κλείσω το μαγαζί για πάνω από μία βδομάδα»

«Τον τελευταίο χρόνο έχω την δική μου επιχείρηση. Η αλήθεια είναι πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να τρέχεις μόνος σου ένα μαγαζί. Παλιά δεν το καταλάβαινα όταν ήμουν εργαζόμενος. Σ’ αυτή την φάση δεν έχω κάποιον να με βοηθάει έτσι ώστε να τον αφήσω στο πόδι μου όταν εγώ θα λείψω κι αντίστοιχα να τον καλύψω εγώ στις δικές του διακοπές. Κι επειδή το κατάστημα προσφέρει υπηρεσίες είναι λογικό πως δεν μπορώ να λείψω όποτε θέλω και για όσο θέλω. 

Έτσι αποφάσισα να λείψω 5 μέρες μόνο την εβδομάδα του 15 Αύγουστου γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πληρώσει και δεν γίνεται έτσι απλώς να τους πω ότι εγώ θα λείψω για έναν μήνα. Αυτό είναι ανέφικτο και αντιεπαγγελματικό. Επομένως θα προσπαθήσω σε 5 μόνο μέρες να συνδυάσω ξεκούραση και ψυχαγωγία. Αν θα τα καταφέρω; Θα σας πω τέλη Αυγούστου!»

*Μάριος

«Μία βδομάδα άδεια χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι»

«Δούλευα 4 χρόνια σε μαγαζί εστίασης που δεν μπορούσα το καλοκαίρι να πάρω με τίποτα άδεια τις ημερομηνίες που ήθελα. Μπορούσα να καταλάβω ότι δεν γινόταν να λείψω για παράδειγμα 2 βδομάδες γιατί δεν υπήρχαν τα άτομα να καλύψουν το κενό. Όμως, ποτέ δεν μπόρεσα να δεχτώ ότι η μόνη άδεια που μας δινόταν μες το καλοκαίρι ήταν η βδομάδα του 15Αύγουστου. 

Λόγω αυτού έμεινα τουλάχιστον δύο χρονιές στο σπίτι μες την ζέστη γιατί το αγόρι μου δεν είχε άδεια εκείνη την βδομάδα και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι μαζί. Το θέμα μου ήταν ότι όσες φορές και να το συζήτησα δεν μου δινόταν η επιλογή να πάρω διαφορετική ημερομηνία άδεια για να μπορέσω να κάνω κάτι διαφορετικό και εγώ. Δυστυχώς, όμως στην Ελλάδα η κατάσταση με την εστίαση είναι τραγική και οι συνθήκες πολύ δύσκολες. Εδώ δεν υπάρχει νομιμότητα σε βασικά ζητήματα, θα υπάρχει στο θέμα των αδειών;»

«Ασυμφωνίες, απλήρωτες άδειες και τύψεις για αυτούς που σε καλύπτουν»

«Το θαύμα του τουρισμού όπως πάντα το σηκώνουν οι υπάλληλοι, οπότε και εγώ όπως και πολλά παιδιά την ηλικίας μου έχουμε έρθει σε ασυμφωνίες στην προσπάθειά μας να πάρουμε τις καλοκαιρινές μας άδειες, ακόμα και αν τις ζητάμε ένα μήνα πριν.

Προσωπικά σε μεγάλα μαγαζιά της πόλης, ακόμα και μικρά, αλλά πόσω μάλλον σε περιοχές όπως η Χαλκιδική βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το έλειπες προσωπικό και τις πολλές βάρδιες οπότε το να ρυθμιστεί να πάρεις πέντε μέρες άδεια πολλές φορές γίνεται μια δύσκολη συνεννόηση τόσο για τα αφεντικά που δεν θέλουν να κάνουν το “χατίρι” στον έναν μιας και θα ζητήσουν και οι υπόλοιποι, το δεδομένο δηλαδή την άδεια τους, όσο και μεταξύ προσωπικού καθώς δυστυχώς θα χρεωθούν σερί μεροκάματα και διπλές βάρδιες οι συνάδελφοι.

Δεν συζητάω δε για να πληρωθούμε σαν άδεια τις μέρες που θα λείψουμε. Εκεί ούτε κουβέντα και κάπως έτσι καταλήγει με τις 3 και 10 που πληρώνεσαι να κάνεις “ονειρικές” διακοπές όπως κι όπως. Ταυτόχρονα βέβαια νιώθεις και τύψεις για τους συναδέλφους σου που καίγονται πίσω»

*Αθηνά

«Νιώθω τύψεις όταν χρειάζεται να λείπω»

«Από τότε που ήμουν ακόμα στο σχολείο, τα καλοκαίρια πήγαινα στη Χαλκιδική για να βοηθήσω στο μαγαζί του μπαμπά μου. Λόγω των πολλών ωρών που περνάω εκεί δεν έχω χρόνο για να πηγαίνω βόλτες ή να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου.

Γενικότερα, αυτούς τους μήνες δεν τους έχω συνδυάσει με ξεκούραση. Το ζήτημα του ωραρίου είναι περίπλοκο, καθώς πολλές φορές θα χρειαστεί να κάτσω περισσότερο από αυτό που είχα υπολογίσει. Συνήθως δεν πάω διακοπές, καθώς οι φίλοι μου επιλέγουν ημερομηνίες από την υψηλή τουριστική περίοδο, που εγώ δεν μπορώ να ακολουθήσω. Ωστόσο αν θα τύχει να πάω κάπου θα επιλέξω λίγες ημέρες τον Ιούνιο, που δεν έχει ξεκινήσει η μεγάλη τουριστική κίνηση ακόμη.

Σε περίοδο που έχει πάρα πολύ κόσμο, αν χρειαστεί να λείψω νιώθω τύψεις γιατί τα περισσότερα άτομα που δουλεύουν είναι η οικογένειά μου, όποτε καταλαβαίνω πως κουράζονται πολύ και εγώ δεν μπορώ να τους βοηθήσω. Ωστόσο αν κάποια μέρα που μπορώ να βρίσκομαι στο μαγαζί βλέπω πως χρειάζονται βοήθεια θα στερηθώ λίγο από τον ύπνο μου και θα μείνω περισσότερο. Και λέω πως θα στερηθώ λίγο από τον ύπνο γιατί συνήθως από το μαγαζί πάω στο σπίτι να κοιμηθώ και από εκεί ξανά στο μαγαζί. Δεν προλαβαίνω να κάνω κάτι άλλο»

*Μαρία

«Με άφησαν να λείψω 3 μέρες στους 7 μήνες»

«Ξέρεις τι σημαίνει να δουλεύεις στην πόλη κάτω από τον ήλιο όλη μέρα και να μην μπορείς να ξεκουραστείς ούτε μία εβδομάδα; Αυτό έπαθα εγώ πριν από περίπου δύο χρόνια. Εργαζόμουν σ’ ένα καφέ και έφτασε η στιγμή που ήθελα να λείψω μερικές μέρες για να πάω στα πρώτα γενέθλια του ανιψιού μου. 

Όταν το συζήτησα με τον υπεύθυνο του μαγαζιού περίπου έναν μήνα νωρίτερα για να ξέρω ποιες μέρες να κανονίσω, με κοίταξε λες και προσγειώθηκα από το διάστημα. Σαν να μην ήταν λογικό ότι χρειαζόμουν μερικές μέρες άδειες, τις οποίες στην πραγματικότητα δικαιούμουν. Αφού το σκέφτηκε λίγο, μου είπε πως μπορώ να πάω αν θέλω αλλά για να βγει το πρόγραμμα γιατί δεν υπήρχε κάποιος να με αντικαταστήσει για μία βδομάδα πως θα έπρεπε να πάρω άδεια μόνο 3 μέρες. 

Κι έτσι έγινε. Στην αρχή γέλασα γιατί μου φάνηκε αστείο ότι θα έπρεπε να κάνω ταξίδι 7 ωρών μόνο για 3 ημέρες. Όμως επειδή ήταν μεγάλη ανάγκη, δεν είχα άλλη επιλογή ή βασικά είχα. Θα έπρεπε να φύγω επί τόπου και να πάω να κάνω ελεύθερος τις διακοπές μου. όμως η ανάγκη για χρήματα με κράτησε. 

Ήταν η μόνη φορά που συνειδητοποίησα πως δουλεύω διαρκώς με τρελά ωράριο και απαιτήσεις που δεν αμείβονται όπως πρέπει, για να μην μπορώ να κάνω ούτε τις διακοπές που επιθυμώ»

«Δεν έχω επιλογή να λείψω όποτε θέλω»

«Εργάζομαι στην οικογενειακή επιχείρηση των γονιών μου σε cafe-bar. Είμαστε από τους τυχερούς που κλείνουμε για περίπου 20 μέρες τον Αύγουστο. Είναι και εκείνες οι μέρες που μάλλον θα κανόνιζα να πάω κάπου διακοπές. 

Βέβαια είναι λίγο άσχημα να κανονίζουν οι φίλοι σου άλλες ημερομηνίες, π.χ Ιούλιος που είναι επίσης υψηλή τουριστική περίοδος και να μην μπορώ να πάω. Για λίγες μέρες ίσως να μπορούσα να το κανονίσω αν το ήξερα από πολύ νωρίτερα, αλλά δεν περνάει καν από το μυαλό μου.

Παλαιότερα με ενοχλούσε όλο αυτό. Πλέον το έχω συνηθίσει.»

*Παναγιώτης