2022: Η Θεσσαλονίκη σε κατάθλιψη

Εικόνα: Γιάννης Τριανταφυλλόπουλος

Συνηθίζεται στο τέλος των χρόνων να κάνουμε ταμείο. Θα ήθελα πολύ στο κοίταγμα προς τα πίσω αυτής της χρονιάς που εκπνέει να είχα εγκωμιαστικά λόγια να γράψω. Είναι κάτι που έχουμε ανάγκη σε μια πόλη που παρακμάζει αργά και σταθερά από τις αρχές της δεκαετίας του 90 μέχρι σήμερα. Δεν έχω όμως.

Η χρονιά που ολοκληρώνεται ήταν μια ακόμα χρονιά που η Θεσσαλονίκη παρέμεινε βαλτωμένη. Μια χρονιά που αρκεί μια μικρή βόλτα στο κέντρο και τις γειτονιές της για να αντιληφθείς το μέγεθος της εγκατάλειψης, της αδιαφορίας και της παρακμής.

Μια πόλη εξωφρενικά βρώμικη παντού, με άθλια οδοστρώματα, μπαλώματα, τραπεζοκαθίσματα να έχουν καταπιεί όλα τα πεζοδρόμια και διπλοπαρκαρισμένα να δημιουργούν χάος, ιστορικά κτίρια που ρημάζουν, χωρίς κανένα ωράριο φορτοεκφόρτωσης, χωρίς ίχνος αστυνόμευσης πλην του Πανεπιστημίου της, χωρίς να έχουμε δει μισό τροχονόμο να επιβλέπει το χάος, με διαρκή υπαναχώρηση των θλιβερών συγκοινωνιών της, παραβατικότητα και φθαρμένη κάθε σπιθαμή του δημόσιου χώρου της.

Χωρίς πράσινο, αφού και το ελάχιστο που της απέμεινε κόβεται, χωρίς συντήρηση έστω των καλών της σημείων (βλ νέα Παραλία).

Με μια δημοτική διοίκηση του φαίνεσθαι, που αναλώθηκε σε εκατοντάδες σέλφι πάνω από λίγη φρεσκοστρωμένη άσφαλτο και στα λάικ των αυλικών της. Και από κοντά βουλευτάδες, περιφέρεια, υπουργός και ένα υπουργικό συμβούλιο που ανεβοκατέβηκε Αθήνα-Θεσσαλονίκη μέσα στη χρονιά δεκάδες φορές για να εξαγγείλει φαραωνικά έργα σε μακέτες που κανένα δεν ξεκίνησε. Ούτε καν τα προγραμματισμένα (Πλ. Ελευθερίας, Μουσείο Ολοκαυτώματος, ανάπλαση ΔΕΘ). Αντίθετα κάποια πήγαν πίσω (Μετρό επίσημα πια το 2024) και κάποια παραμένουν ανέκδοτα (μαρίνες, ενυδρεία, ενοποιήσεις θαλάσσιου μετώπου κλπ).

Η Θεσσαλονίκη το 2022 είδε ακόμα και τις αφίξεις στο αεροδρόμιο της να υποχωρούν σημαντικά και ευτυχώς υπήρξε ο εσωτερικός τουρισμός του Σαββατοκύριακου και δούλεψαν ξενοδοχεία και εστιατόρια.

Στη Θεσσαλονίκη του 2022 ελάχιστα πράγματα θα έπαιρναν θετικό πρόσημο (κάποιες επενδύσεις πολυεθνικών, η πετυχημένη επανένταξη στη ζωή της πόλης της Αγοράς Μοδιάνο και του Όλυμπος Νάουσα, η αλλαγή καλλιτεχνικής διεύθυνσης στο ΚΘΒΕ, η προοπτική αξιοποίησης του Φιξ και των Κεραμοποιείων Αλλατίνη που ρημάζουν, μερικών ξένων ταινιών που γυρίζονται εδώ ίσως).

Η Θεσσαλονίκη παραμένει χωρίς όραμα, με διχασμένες  τις δυνάμεις της, αποκαμωμένους τους κατοίκους της και πολιτικό προσωπικό ανεπαρκέστατο. Χωρίς στρατηγική για το μέλλον και με οργή και παραίτηση συσσωρευμένη δεκαετίες από την εγκατάλειψη. Χωρίς δημοσιογραφία που θα μπορούσε να λειτουργήσει κριτικά και όχι αποθεωτικά όσων ρίχνουν τον παρά. Με σύννεφα στον ορίζοντα της. Και όσο την αποκαλούν ”πρωτεύουσα των Βαλκανίων” τόσο η οργή θα μεγαλώνει. 

Το 2022 βρήκε και άφησε τη Θεσσαλονίκη σε κατάθλιψη. Και όσο και αν ξανάρχισαν στη διάρκεια της τα πάρτι και οι κοσμικές λαμπερές συνάξεις η θλίψη της πόλης δεν μπορεί να πνιγεί στις μπουρμπουλήθρες της σαμπάνιας…

Υγ. Η εικόνα από το πώς η parallaxi επέλεξε να τιμήσει την επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής και του ερχομού των προσφύγων. Μια επέτειος που θα μπορούσε να μας κάνει να σκεφτούμε λίγο περισσότερο πάνω στο χθες και το αύριο…