Αριστοτέλους ώρα μηδέν

Σήμερα θέλω να γράψω για τις “επιθετικές” αγέλες του ματσό περιθωρίου που θέλει να πάρει τη δική του εκδίκηση, σε ένα κόσμο που αδιαφορεί για αυτούς και για την ανατροφή τους, σε μια κοινωνία παρατηρητή που φτιάχνει κτήνη που θέλουν να σκορπίσουν το μίσος που έχουν μέσα τους…

Η πηγή του μισους είναι παντού, στα οπαδικά ραδιόφωνα που αναδεικνύουν φιγούρες που χρήζουν ψυχιατρικής εκτίμησης, από τον Χίο και τον Τάκη μέχρι την μεροληπτική αναίδεια των μεγαλοδημοσιογράφων, από τον πολιτικό πολιτισμό της πόλωσης και την άγριων φωνών, από τα πάνελ που δεν συζητάνε αλλά τσακώνονται, από τις συνεχείς διακοπές, τα σκαμπίλια, τους αγοραίους χαρακτηρισμούς, τα “α και τα ου” σε συνέδρια και πολιτικές συγκεντρώσεις…

Η “ποδοσφαιροποίηση” του κοινωνικού κόσμου έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό την αλλεργία στο διαφορετικό, στην άλλη άποψη, την άλλη ομάδα, την άλλη ιδεολογία, τον άλλο έμφυλο ή σεξουαλικό προσανατολισμό, την άλλη αισθητική, την άλλη υποκειμενικότητα… Για να χαθεί αυτή η ανεκτικότητα και να κυριαρχήσει το μίσος για το άλλο και το διαφορετικό έχουν δουλέψει πολύ οι πολιτικοί με τις κορώνες και την θεσμοποίηση των ακραίων φωνών, τα ΜΜΕ με την ανάδειξη της ασημαντότητας σε κανόνα αποδοχής,τα πάνελ των ημιμαθών celebrity που δεν έχει ταξιδέψει έστω και μια φορά στον κόσμο των άλλων, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

Η θεοποίηση του μέσου όρου, της κοινής γνώμης, του κυρίαρχου ¨ρεύματος¨στη μουσική, το ντύσιμο και εν τέλει στον εαυτό πέρασε μέσα από την ναρκισσιστική ηγεμονία του ατόμου που τα ξέρει όλα, που έχει άποψη για όλα, που τα θέλει όλα, που θεωρεί πως μπορεί να επιβληθεί με τον τρόπο που έχει πρόσφορο, πότε με τη βία, πότε με την χλεύει, πότε με την απομόνωση και το bulling, πάντα με μια σαδιστική τάση κολασμού που προσφέρει την απόλαυση της κυριαρχίας.

Ανάμεσα στους υπαίτιους ας κοιτάξουμε τριγύρω μας και μέσα μας, του καθημερινούς ανθρώπους τους νοικοκυραίους που ανέχονται ή κλείνουν το μάτι στην σαδιστική τιμωρία του διαφορετικού και του άλλου.

Σε ένα σύστημα παιδείας που δεν μορφώνει αλλά απλά μεταφέρει γνώσεις και επιβάλει καθεστώτα αλήθειας, στα υποκριτικά κηρύγματα των ιερέων στις ενορίες που ξεχασαν πως η αγάπη, ήταν και θα είναι, η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα, σε συντηριτικούς δασκάλους όλων των βαθμίδων που θα έπρεπε να διδάσκουν τη μόρφωση, την ενσυναίσθηση, την αλληλεγγύη, την ανεκτικότητα και αντ αυτού προκαλούν διαιρέσεις και κατασκευάζουν το “κακό” δαιμονοποιώντας το άλλο.

Μια κοινωνία που βυθίζεται όλο και πιό βαθιά σε μικρές εμφύλιες διαμάχες σοσιαλμηντιακές, μικρονοοηκές, σε μια δημόσια σφαίρα τοξική, σε ένα κόσμο που βαδίζει προς τα πίσω…

Καλή τύχη σε όλους και όλες μας…