Δεν ξέρω αν είμαι, αλλά αισθάνομαι υποκειμενικά μ@λακας, στην τοποθεσία Ελλάδα
Υπάρχει άραγε κάτι τέτοιο σε πίνακα της Eurostat;
Παρακολούθησα τις προάλλες τις (νέες δηλώσεις) του Αδώνι Γεωργιάδη για την υποκειμενική και την αντικειμενική φτώχεια την Ελλάδα.
«Στην Ελλάδα δεν είμαστε φτωχοί, μίζεροι είμαστε», σύμφωνα με όσα μας είπε ο Υπουργός Υγείας, σχολιάζοντας πίνακα της Eurostat για την «αντικειμενική» και υποκειμενική φτώχεια.
Δηλαδή, την απόκλιση μεταξύ του «πόσο φτωχός είναι κάποιος πραγματικά» και του «πόσο φτωχός αισθάνεται».
Η Ελλάδα λοιπόν εμφανίζεται πρώτη και με διαφορά στο σχετικό πίνακα και η εξήγηση, κατά τον Υπουργό Υγείας, δεν δίνεται από το ότι όντως ο μέσος Έλληνας βγάζει πολύ δύσκολα το μήνα, αλλά στο ότι είναι μίζερος.
Αισθάνομαι φτωχός, δηλαδή, δεν είμαι.
Πώς μετρά όμως τη φτώχια ακριβώς ο Άδωνις; Από το ότι όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα τα Χριστούγεννα και από το ότι όλοι οι χειμερινοί προορισμοί θα έχουν πληρότητα την εορταστική περίοδο.
Προφανώς δεν περνάει από το μυαλό του ότι απλά μπορεί να υπάρχουν κάποιες εκατοντάδες ή και χιλιάδες οικογένειες την Ελλάδα που πράγματι έχουν αυτή τη δυνατότητα. Ε και;
Υπάρχουν και πολύ περισσότερες ακόμη που δεν την έχουν.
Που Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά θα μείνουν σπίτι τους και θα τη βγάλουν όσο πιο οικονομικά μπορούν, γιατί προτεραιότητα γι΄αυτούς θα είναι να πληρώσουν το αυξημένο νοίκι στην ώρα του, τους αυξημένους λογαριασμούς ενέργειας, τη δόση των αγγλικών στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών, τα τέλη κυκλοφορίας πιθανότατα στην κάρτα, τον ΕΝΦΙΑ, τους φόρους, το προγραμματισμένο σέρβις στο αυτοκίνητο, τη δόση στην τράπεζα αν τυχόν είχαν αποφασίσει να αγοράσουν σπίτι πληρώνοντας κάποια αρκετά παραπάνω χρήματα λόγω τόκων, τις δραστηριότητες και τα ρούχα των παιδιών και προφανώς να μείνει κάτι και για κάνα δωράκι (ή μήπως κι αυτό φανερώνει πλούτο;).
Κι αν, λέμε αν, περισσέψει κατιτίς και πάμε σε κάποια ταβέρνα, ή μια εκδρομή στα Ζαγοροχώρια, αυτό, κατά τον Άδωνι, φανερώνει πλουτισμό.
Μήπως είναι κάτι που πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε και τύψεις;
Και τα παιδιά αν μαζέψουν κάνα πενηντάρικο από τα κάλαντα μην τυχόν και διαμαρτυρηθούν. Μια χαρά θα τη βγάλουν. Και μαύρα, έτσι;
Και η νέα γενιά; Αυτή των 700 ευρώ; Εκεί είναι που δεν μένει τίποτα, ειδικά για όποιον θέλει να ζήσει μόνος. Ελα, μη μιζεριάζουμε τώρα. 700 ευρώ προ κρίσης ο κατώτατος, 700 ευρώ και τώρα, με διπλάσιο κόστος ζωής. Λεπτομέρειες.
Είσαι μίζερος, μην γκρινιάξεις…
Κουβέντα ο Υπουργός για το ότι ο μήνας βγαίνει τσίμα τσίμα. Κουβέντα για το ότι αν περισσέψουν, περισσεύουν ελάχιστα κάθε μήνα, που δε φτάνουν για ζήτω, ούτε καν σαν σκέψη για να μαζέψεις χρήματα για το μέλλον, για τα γηρατειά, για το μεταπτυχιακό του παιδιού σου, να το στηρίξεις σε μια δύσκολη κατάσταση.
Ναι, προφανώς και δεν είναι όλοι έτσι. Όμως, οι περισσότεροι είναι. Δυστυχώς. Και σίγουρα δε θα περίμενες από έναν Υπουργό να δείξει τέτοια έπαρση, να σου κουνήσει το δάκτυλο ότι κάνεις άσχημα που γκρινιάζεις, μόνο και μόνο για να υπηρετήσει το πολιτικό του αφήγημα, ότι δηλαδή στην Ελλάδα όλα πηγαίνουν καλά. Και δεν βλέπει πόσο δύσκολα τη βγάζει ο μέσος Έλληνας κάθε μήνα.
Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα. Είναι οι καρκινοπαθείς, που πληρώνουν ακριβότερα φάρμακα, ή ψάχνουν να τα αγοράσουν σε διάφορες χώρες του εξωτερικού,, τα άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας που είτε περιμένουν για μία επέμβαση (ξέρω, θα προσπαθήσει με ένα email να το τελειώσει και να μπει όσο πιο γρήγορα γίνεται στα απογευματινά), ή πρέπει να πληρώνουν χρήματα εκτός από τα φάρμακα και για την υπόλοιπη περίθαλψη.
Ξέρετε αυτό θυμίζει λίγο και το αφήγημα που κυκλοφορεί στην πόλη μας «ελάτε ρε μην γκρινιάζετε άλλο για το μετρό», γιατί θα φας μπούλινγκ από τους Υπουργούς, τους παρατρεχάμενους και τους αυτόκλητους υπερασπιστές ότι είσαι μίζερος και γκρινιάρης.
Άσχετα που είδαμε συρμό να σταματά στη δεύτερη εβδομάδα λειτουργίας και οι επιβάτες να περπατάνε στη σήραγγα, άσχετα αν κάνουν ό,τι μπορούν για να απαξιώσουν το μέσο με τα λάθη και τις παραλείψεις των πρώτων ημερών, που εμείς απλά καταγράφουμε και επισημαίνουμε.
Δεν πρέπει να μιζεριάζουμε όχι. Ούτε να σκεφτόμαστε πως αυτό το έργο κόστισε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια παραπάνω, με το ελληνικό δημόσιο, εμάς δηλαδή, ή τα κοινοτικά ταμεία, πάλι εμάς δηλαδή, να πληρώνουν το λογαριασμό.
Και τις απευθείας αναθέσεις αν σκεφτείς, τους ημέτερους που παρασιτούν, πάλι μίζερος και γκρινιάρης είσαι.
Το σύστημα που σε απομυζεί δηλαδή, λέει ότι αν γκρινιάξεις, αν αντιδράσεις και φωνάξεις, είσαι γκρινιάρης και μίζερος.
Μπορεί τελικά να είμαι και κάτι άλλο, όντως. Ή να αισθάνομαι, να μην είμαι, κατά τη σοφιστεία του Υπουργού. Αισθάνομαι λίγο μ@λακας, στην τοποθεσία Ελλάδα. Επειδή τα ανέχομαι όλα αυτά, αλλά και πολύ παραπάνω επειδή δέχομαι και να τα ακούω, χωρίς να αντιδρώ.
Εικόνα: pexels
