Η δυσανεξία στην κριτική

Πέντε μέρες πριν ο αρμόδιος αντιδήμαρχος του δήμου Θεσσαλονίκης, γνωστός για τις εκρηκτικές δηλώσεις του από τα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου, όπου καταφέρεται συχνά κατά πάντων, κ Θανάσης Παπάς, προέβη σε μια γραπτή δήλωση για τη νέα παραλία στην οποία αναφέρθηκε και στους φίλους της νέας παραλίας και τον ένα εκ των αρχιτεκτόνων του. Η δήλωση έχει ως εξής:

”Πολλές φορές παρατηρούνται βανδαλισμοί και επισημαίνονται παραλείψεις, για τις οποίες ο Δήμος πρέπει να παρεμβαίνει, αποκαθιστώντας τα όποια προβλήματα δημιουργούνται. Πρέπει να επισημανθεί πως οι αυτοτελείς και μεμονωμένες προσωπικές επισημάνσεις, όπως αυτή του κ. Νικηφορίδη, όταν δημοσιοποιούνται, χαρακτηρίζουν το ίδιο το άτομο κι όταν το ίδιο άτομο είναι και εκπρόσωπος Συλλόγου – Φορέα, στην προκειμένη περίπτωση του Συλλόγου Φίλων Νέας Παραλίας, τότε η ευθύνη του λόγου μετακυλύεται στον Φορέα. Περιμέναμε ότι ο Σύλλογος Φίλων Νέας Παραλίας, με τις επισημάνσεις του προς τον Δήμο θα συνέβαλε στην εμπέδωση συνεργασίας και αμοιβαίου κλίματος εμπιστοσύνης. Πολλές φορές Διοίκηση και υπηρεσίες αντιμετωπίζουν εχθρότητα, η οποία εμπεριέχει διαστρεβλώσεις και υπερβολές και δημιουργεί εύλογο προβληματισμό ως προς τις προθέσεις.”

Τη δήλωση του φιλοξένησε η parallaxi, όπως και τις περισσότερες άλλωστε ανακοινώσεις εκδίδει, εκτός από εκείνες που αφορούν εικονικές πραγματικότητες εξαγγελιών που δεν υλοποιούνται ποτέ. Ο τίτλος της είδησης ήταν: Ο Θανάσης Παππάς επιτίθεται στον Πρόδρομο Νικηφορίδη για τη Νέα Παραλία, διότι κρίναμε πως πρόκειται για φραστική επίθεση εναντίον του αρχιτέκτονα και του συλλόγου. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία.

Από το βήμα του δημοτικού συμβουλίου ο αντιδήμαρχος αποφάσισε χθες να τοποθετηθεί για τη δουλειά μας ονοματίζοντας με προσωπικά και αποκαλώντας με Γκέμπελς!

Είναι προφανές ότι η δημοτική αρχή βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Από τη μία τα εντονότατα εσωτερικά προβλήματα και τα πυρά, φανερά και κρυφά που δέχεται εντός της η αλληλοσπαρασόμενη παράταξη, από την άλλη εικόνα του δημοτικού συμβουλίου που μοιάζει από βδομάδα σε βδομάδα ένα τεράστιο πεδίο βολής που πέφτουν κανονικές κανονιές σε θέματα που σκάνε το ένα μετά το άλλο, η εικόνα της πόλης που είναι μια εικόνα διάλυσης, τεράστιων προβλημάτων που μεγαλώνουν, έργων που δεν ξεκινούν ή δεν ολοκληρώνονται ποτέ και απαξίωσης της καθημερινότητας του δημότη που καταγράφεται πλέον και δημοσκοπικά με κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητας της δημοτικής αρχής και τεράστια αύξηση της δυσαρέσκειας της κοινής γνώμης, όλα αυτά μαζί δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ, δύσκολο στη διαχείριση του.

Η parallaxi, τα τελευταία 28 χρόνια ενεργή σε αυτή την πόλη, επί δημαρχίας διαφόρων διοικήσεων, ασκούσε πάντα καλόπιστη κριτική σε ότι υποτιμούσε την καθημερινότητα της ζωής των πολιτών της πόλης. Μια κριτική που στα χρόνια που η διοίκηση Μπουτάρη ήταν αντιπολίτευση αλλά και στα πρώτα χρόνια της δημαρχίας του ήταν και επαινέσιμη και καλοδεχούμενη από τη δημοτική αρχή.

Σήμερα η κριτική μοιάζει Γκεμπελική ή όπως ο ίδιος ο δήμαρχος είπε λίγο αργότερα ”λέμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι”.

Είναι προφανές ότι η πολύχρονη παραμονή στην εξουσία αλλάζει τα μέτρα και τα σταθμά. Ο ίδιος άνθρωπος πριν πέντε χρόνια δήλωνε από το βήμα του δημοτικού συμβουλίου ότι η κριτική της parallaxi είναι κριτική καλοδεχούμενη γιατί μας κρατά σε εγρήγορση και μου έδινε τα εύσημα με κάθε ευκαιρία για τη δουλειά μου. Ο ίδιος άνθρωπος δήλωνε πριν μερικά χρόνια ότι η κατάσταση με τις παράνομες καντίνες είναι πρωτοφανής και πρέπει να μπει μια τάξη. Σήμερα όλα αυτά έχουν αλλάξει…

Η δυσανεξία στην κριτική, που γίνεται πάντα καλόπιστα και με στοιχεία και η επίθεση σε δημοσιογράφους και Μέσα, επειδή απλά συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους  σωστά, με τον ίδιο τρόπο που έκαναν επί τρεις δεκαετίες, δεν είναι ακριβώς δείγμα καλής και χρηστής διοίκησης. Είναι δείγμα σήψης.

Δεν έκρυψα ποτέ ότι στις εκλογές του 2010 υποστήριξα ανοιχτά την εκλογή του Γιάννη Μπουτάρη και της Πρωτοβουλίας απέναντι στη φαυλότητα και το σκοταδισμό της προηγούμενης διοίκησης. Αρνούμενος δυο φορές, για λόγους αρχής πρόταση να εκτεθώ στο ψηφοδέλτιο της, διότι πιστεύω ότι η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να αποκτά αξιώματα χάρη στην αναγνωρισιμότητα του αλλά να στέκεται απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, επαινώντας τα θετικά και κρίνοντας τα αρνητικά της.

Έτσι λοιπόν στάθηκα από την πρώτη μέρα απέναντι στο δήμαρχο, με το πρώτο κριτικό κείμενο μου μόλις τρεις μήνες μετά την ανάληψη της δημαρχίας από εκείνον το Μάιο του 2011.

Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκα μέχρι σήμερα, εντείνοντας βέβαια την κριτική μου όσο ο καιρός περνούσε και οι διαψεύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Οι βασικές εξαγγελίες της Πρωτοβουλίας πήγαν περίπατο, ακόμα και από το ίντερνετ εξαφανίστηκαν και το έργο της δημοτικής αρχής, πλην ορισμένων τομέων δυστυχώς αποδείχτηκε πολύ μικρό ενώ η καθημερινότητα της πόλης χειροτέρευε. Άλλωστε ο ίδιος ο δήμαρχος σε μια συνέντευξη που μου παραχώρησε το 2011 μου είπε πως βαθμολογεί τη διοίκηση του με έξι στα δέκα.

Το καλοκαίρι του 2015 έγραψα ένα κείμενο κριτικό σε σχέση με την ακατάπαυστη πολιτικολογία του δημάρχου για την κεντρική πολιτική σκηνή με τίτλο η Πολυλογία του Δημάρχου. Αντιλαμβάνομαι πως ήταν η αρχή μιας έντονης δυσαρέσκειας. Λίγες μέρες μετά στη διάρκεια της δεξίωσης ενός γάμου, παρουσία αρκετών ανθρώπων που είπε: Εσένα δεν πρόκειται να σου ξαναμιλήσω!

Ξύδι, είπα μέσα μου και συνέχισα τη δουλειά μου. Όπως κάνω 30 χρόνια τώρα επισημαίνοντας με υπογραφή τα προβλήματα που πλήθαιναν, τις δυσλειτουργίες και τις κόντρες στο εσωτερικό της παράταξης του που δημιουργούν προβλήματα στη διοίκηση και την αδυναμία συντονισμού των ετερόκλητων τάσεων.

Τον τελευταίο καιρό λαμβάνω από πολλούς δημοτικούς συμβούλους το μήνυμα πως ο δήμαρχος είναι πολύ εκνευρισμένος μαζί μου με όσα λέω στο ραδιόφωνο και γράφω στην parallaxi. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα στη ζωή είναι η διαχείριση του ΘΥΜΟΥ και η δυσανεξία στην κριτική. Που αν δεν καταφέρεις να τα διαχειριστείς μπορεί να σε οδηγήσει ακόμα και σε περίεργες συμπεριφορές.

Προς τιμήν του ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, του οποίου τα έργα και τις ημέρες κριτίκαρα όσο ελαχίστων ανθρώπων στο δημόσιο λόγο μου δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία των χαρακτηρισμών και της αντεκδίκησης. Αντίθετα ο δήμαρχος δυο φορές τους τελευταίους μήνες μου απάντησε ονομαστικά από το βήμα του Δημοτικού Συμβουλίου σε σχέση με κείμενα ή σχόλια μου, που απλά απέδιδαν όσα συμβαίνουν με απόλυτη αντικειμενικότητα.

Δουλειά του δημοσιογράφου είναι κριτική στάση απέναντι στους κρατούντες τα δημόσια αξιώματα, όσο και αν αυτοί που τα κατέχουν διατηρούν φιλική σχέση μαζί τους. Και γω το Γιάννη Μπουτάρη τον θεωρούσα και τον θεωρώ πολλά χρόνια φίλο, άλλωστε κάποτε ήταν και επίτιμος συντάκτης της parallaxi για θέματα πόλης. Όμως είναι άλλο πράγμα η εκτίμηση και η φιλία από τη στάση απέναντι στο δημόσιο αξίωμα.

Δεν είμαι λοιπόν εγώ που άλλαξα όσα πίστευα απέναντι του.

Εύχομαι από καρδιάς καλή συνέχεια στο έργο του, τα χρόνια που υπολείπονται και μακάρι να βρίσκουμε συχνά γεγονότα για να το επαινούμε. Θα μου επιτρέψει όμως να κάνω και γω τη δουλειά μου απερίσπαστος από προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες. Ο καθένας θα κριθεί στο τέλος της καριέρας του από τα λόγια και τα έργα του. Σίγουρα εχθροί της πόλης δεν είναι ούτε η parallaxi, ούτε οι φίλοι της νέας παραλίας, ούτε οι ΘΕΣ επί κέντρω. Είναι τα λάθη μιας διοίκησης που οδηγεί το καράβι στα βράχια. Εγώ παραμένω ο ίδιος άνθρωπος που ο δήμαρχος δήλωνε πριν λίγα χρόνια στο δημοτικό συμβούλιο ότι είμαι ένας ενεργός πολίτης που η πόλη του χρωστά. Άλλοι άλλαξαν…