Έχω κόσμο να καλύψει τους 8/10 εργοδότες που δυσκολεύονται στην Ελλάδα
Ελλάδα έχεις ταλέντο και είχες και προ κρίσης. Να μας κάνουμε τώρα «μάκια» να περάσει γιατί δεν ήταν ποτέ αυτό το θέμα μας.
Λέξεις: Έλενα Ταξίδου | Εικόνα: Godmess, από παλαιότερη περφόρμανς του καλλιτέχνη που παραχωρήθηκε για χρήση στο άρθρο
Κάθε φορά που μιλάμε για την αγορά εργασίας στην Ελλάδα, για κάποιο λόγο – χωρίς λόγο, μας κάνω όλους εικόνα στο σκηνικό του κλισέ αφηγήματος περί ακαλλιέργητων χωραφιών σύμφωνα με το οποίο ο Έλληνας δεν καταδέχεται να δουλέψει σε αυτά・με τις ελιές να μας ρωτάνε στο μάζεμά τους «αν εργαζόμαστε εδώ γιατί οραματιζόμαστε πως θα μεταμορφωθούν σε εξωτικές παπάγιες την επόμενη δεκαετία» και εμείς να κομπλάρουμε, γιατί δεν είχε τέτοια ενότητα σωστών απαντήσεων στα σεμινάρια σύνταξης καλού βιογραφικού και επιτυχημένης επαγγελματικής συνέντευξης, που παρακολουθούμε ευλαβικά σε κακο-προτζέκτορες από τα 18 και μία ημέρα μας σε αυτή την χώρα.
Στην ευρωπαϊκή αγορά τα πράγματα δείχνουν πως έχουν περάσει σε πολλές περιπτώσεις -τουλάχιστον- πρακτικά στην φάση των skills: Θέλεις την δουλειά; Δοκίμασε ένα μήνα, πληρώσου, μας κάνεις στην πράξη; Σου κάνουμε; Μένεις ή το δυστυχές -μέσα στην ζωή, ναι, δεν κάνουμε όλοι για όλα- αντίθετο.
Στην Ελλάδα, επιμένουμε μέχρι σήμερα στα φορτωμένα εθελοντικής εργασίας βιογραφικά, τις αερο-βεβαιώσεις παρακολούθησης σεμιναρίων και της συγκέντρωσης τίτλων που δεν υπάρχει -επιβεβαιωμένα- τρόπος να εξηγηθεί με απλά ελληνικά το αντικείμενό τους, γιατί έπρεπε απλώς να συμπληρωθεί ένα ακόμα κουτάκι και θεωρητικά το «πρότζεκτ τάδε ασίσαντ μάνατζερ του μάνατζερ» διαβάζεται τόσο υποσχόμενα δημιουργικό, όσο σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι. Άρα ανταποκρινόμαστε πλήρως σε αυτό που ζητείται.
Εν ολίγοις δεν είσαι πολιτικά ορθός αν είσαι το ένα και συγκεκριμένο πράγμα που θέλησες να είσαι, να έχεις επενδύσει σε αυτό, να είσαι καλός, να εργάζεσαι αποκλειστικά σε αυτό και να ζητάς να αμείβεσαι για αυτό σε ένα κανονικό υγιές περιβάλλον εργασίας. Είτε αυτό ονομάζεται ψητοπωλείο είτε γραφείο. Αποτέλεσμα; Όπου ο (μη) πολιτικά ορθός και η μοίρα του.
Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε ως είδηση πως σχεδόν 8 στους 10 εργοδότες στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν δυσκολία στην κάλυψη θέσεων εργασίας, σύμφωνα με τα ευρήματα της Ετήσιας Διεθνούς Έρευνας Έλλειψης Ταλέντου της ManpowerGroup για το 2019. Συγκεκριμένα στην έρευνα συμμετείχαν 24.419 εργοδότες από 44 χώρες και η Ελλάδα συμμετέχει για 11η συνεχόμενη χρονιά, με αντιπροσωπευτικό δείγμα 1.000 εργοδοτών (δείτε αναλυτικά σχετικά).
«Μάλιστα» (sic). Το πρώτο σχόλιο όλων όσοι την διάβασαν προσεκτικά. Διαφορετικός από ό,τι συνήθως χαλασμός στα σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις στα MME που αναπαρήγαγαν τo θέμα. Αν δύο από τις θεματικές στις οποίες τα σχόλια των λαϊκών δικαστηρίων κάτω από τα posts συγκλίνουν μαζικά είναι τα «Εργασιακά» και ο «ΟΑΣΘ» (σουρεαλιστικό παράδειγμα 1+1 θα βρείτε ίσως εδώ). Δύσκολα βρίσκεις χρήστες να βρίζονται μεταξύ τους ή να βρίζουν το εκάστοτε Μέσο, διαβάζοντας κλασικά αποκλειστικά τον τίτλο της ανάρτησης, όταν πρόκειται για αυτά τα δύο.
Για να είμαστε τυπικοί και ακριβείς, η παραπάνω έρευνα μιλάει για συγκεκριμένους τομείς και συγκεκριμένες δύσκολα καλυπτόμενες θέσεις εργασίας και όχι γενικά. Επειδή όμως κοινό μυστικό είναι πως δεν είμαστε τυπικοί, δράττομαι της ευκαιρίας και το διευρύνω λίγο.
Βοήθησε σε αυτό μία αγγελία που βρέθηκε ξανά μπροστά μου, μετά από μήνες -λογικά δεν καλύφθηκε η θέση- και αφορούσε το τμήμα μάρκετινγκ εταιρείας, ας πούμε «λευκών ειδών», για να μην χρειάζεται να ψαχνόμαστε μεταξύ μας στο τέμπο του αγαπημένου σπορ «για ποιον λέμε» και χαθεί το προκείμενο. Τα προσόντα για την θέση ήταν μεταξύ άλλων επικοινωνιακός, διάθεση για συνεργασία, καλή γνώση φωτογραφίας, ένα κάρο skills για τα social media και «whatever» πιστοποιήσεις πάνω σε αυτό, όλα ΟΚ. Ως εδώ τα βρίσκεις κάπως συναφή ή έστω τα προσπερνάς. Κατεβαίνοντας φτάνεις στο σημείο της γνώσης λογιστικής και εξοικείωσης με σχετικά προγράμματα όπως και της εκτιμηθείσας προϋπηρεσίας σε θέση γραμματειακής υποστήριξης.
Γιατί λοιπόν οι εργοδότες δεν βρίσκουν τον πολυπόθητο εργαζόμενό τους σε τόση ανεργία. Δεν είναι το, κατά τα άλλα υπαρκτό, brain drain. Μην αγχώνεστε, για όσους έφυγαν υπάρχουν και άλλοι τόσοι που είναι εδώ. Ας μας κοπεί το αφήγημα. Σταμάτησαν οι πτυχιούχοι να στέλνουν βιογραφικά; Σταμάτησαν να πηγαίνουν σε συνεντεύξεις και να απαντάνε στο βλακώδες εν έτει 2020 στην Ελλάδα «πώς βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον»; Γιατί, υπάρχει περίπτωση καλέ μου άνθρωπε να τον/την/το προσλάβεις για να δεις αν σου έλεγε τελικά αλήθεια το 2030;
Ας πούμε ότι άλλαξε αυτό και προφανώς θέλει να έρθει ο άνθρωπος στην δούλεψή σου γιατί δεν έχει δούλεψη γενικώς και όχι για την «προσωπική του τόσο – όσο ανέλιξη, για να μην σε φοβίσει» όπως μας έμαθαν να παπαγαλίζουμε στα σεμινάρια απαντώντας στην συγκεκριμένη ερώτηση.
Δεν σε καλύπτει η αλήθεια της απάντησης οπότε δεν τον προσλαμβάνεις; Υπάρχει η περίπτωση να του αποκάλυψες τα εκατό ψιλά γράμματα που περιλαμβάνονται στην κενή θέση εργασίας και τελικά η πολυπόθητη κάλυψή της που στέκεται μπροστά σου να σηκώνει κυριολεκτικά τα πόδια της και να φεύγει; Στόχευες στο απελπισμένο «ναι σε όλα πάρε με» με την μία και δεν προετοιμάστηκες για το αντίθετο;
Η έρευνα αναφέρεται στην αγωνιώδη αναζήτηση για «ταλέντα». Θα μείνει το «ταλέντο» να κάνει δέκα δουλειές σε μία, στην θέση εργασίας που δεν καλύπτεται για μαγικούς λόγους, να πληρώνεται ψίχουλα και να καταπίνει μέσα σε όλα αμάσητα το Εγώ του μέσου εργοδότη σε αυτή την χώρα σήμερα, ο οποίος κατάφερε να ζήσει το «ελληνικό όνειρο» του «αφεντικού» (δείτε σχετικά εδώ);
Ναι οι συγκεκριμένοι εργοδότες θα αργήσουν να καλύψουν τις συγκεκριμένες θέσεις εργασίας. Το προβλέπω και μόνη μου χωρίς έρευνα, χωρίς πειστήρια, μιλώντας με φίλους, (κρυφ)ακούγοντας αγνώστους στις στάσεις του ΟΑΣΘ που λέγαμε παραπάνω, το βλέπω σχεδόν κάθε φορά που διαβάζω αγγελία.
Οι θέσεις θα μείνουν ακάλυπτες γιατί πολύ απλά οι συγκεκριμένες δεν είναι θέσεις και δεν μιλάμε για εργασία. Και γιατί όλοι όσοι θα δεχτούν να τις καλύψουν ενάντια σε όλες τις προβλέψεις (μου) -πάντα υπάρχει κάποιος προθυμότερος που χαλάει το σκηνικό και προφανώς δικαίωμά του- θα την «κάνουν» στο δίμηνο. Γιατί στην πράξη δεν υπάρχει υγεία, λογική, όπως θέλουμε ας το πούμε, στο τα «κάνω όλα και συμφέρω». Είναι κάτι που δύσκολα υπομένεται όταν τελειώνουν οι προσωπικές δικαιολογίες της απελπισίας του φοβικού «ναι σε όλα» με την μία.
Ναι, Ελλάδα έχεις ταλέντο και είχες και προ κρίσης. Να μας κάνουμε τώρα «μάκια» να περάσει γιατί ποτέ δεν ήταν ουσιαστικά αυτό το θέμα μας.
Υγ. Την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020 σε ειδική συνεδρίαση της Βουλής, μιλήσαμε για τα Εργασιακά. ΟΚ. Ο πρωθυπουργός ξεκίνησε ευχόμενος αγάπη σε κλίμα Αγίου Βαλεντίνου. Και μιλήσαμε και για τον κατώτατο μισθό (δείτε εδώ, εδώ αλλά και εδώ). Ξανά, ΟΚ και ναι σε όλα με την μία.
