Εγκλωβισμένοι δύο ώρες στο αυτοκίνητο με νεογέννητο μωρό, λόγω Fly over – Μια πραγματική ιστορία στη Θεσσαλονίκη

Πόσες πραγματικές ιστορίες νευρικών κρίσεων έχει γεννήσει ένα έργο;

Δε νομίζω να υπάρχουν περισσότερες από αυτές που έχουμε ζήσει σε περίπου 12 μήνες από το ξεκίνημα για την κατασκευή του Fly over στη Θεσσαλονίκη.

Έχω ακούσει πολλά, αλλά αυτό το χθεσινό πραγματικά μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι.

Υπάρχει πιο δυνατή στιγμή στη ζωή ενός ζευγαριού, ενός ανθρώπου από τη γέννηση του μωρού τους; Η απόλυτη χαρά, η ολοκλήρωση, η κορύφωση. Μια στιγμή μοναδική, όταν παίρνεις το πλασματάκι στα χέρια σου, το βάζεις στο καλαθάκι του και το οδηγείς για πρώτη φορά στο σπίτι.

Μυρωδιές, συναισθήματα, χρώματα, εικόνες και πρώτες στιγμές με το νέο μέλος… Μέχρι που φτάνει η στιγμή του Περιφερειακού στη Θεσσαλονίκη.

Όταν πρέπει να πας σπίτι σου, που είναι προς τα δυτικά, ενώ εκεί η κλινική όπου γέννησες στα ανατολικά. Είναι ώρα αιχμής. Είναι 2.30 το μεσημέρι όταν πήρες το εξιτήριο και είναι μέρα καθημερινή.

Και είναι 16.00 και είσαι ακόμη μέσα στο αυτοκίνητο, με το νεογέννητο, το οποίο το έχεις ταΐσει, το έχεις κοιμίσει και προφανώς το έχεις καθαρίσει.

Το αυτοκίνητο πάει «σταμάτα ξεκίνα» λόγω του απίστευτου μποτιλαρίσματος. Ο δρόμος σε ένα αρκετά μεγάλο σε μήκος σημείο του, γίνεται με το ζόρι δύο λωρίδες. Βάζεις στο ραδιόφωνο και ακούς ότι έχει γίνει ένα τροχαίο. Οι ώρες αναμονής αυξάνονται.

Μία υπέροχη στιγμή, η στιγμή που πας με το μωρό σου για πρώτη φορά στο σπίτι σου, γίνεται μαρτύριο.

Τα έργα του Fly over έχουν διαλύσει ψυχολογίες, έχουν ρημάξει ζωές, έχουν σπάσει νεύρα εδώ και 13 μήνες και δυστυχώς όλα αυτά δεν πρόκειται να σταματήσουν, θα συνεχιστούν μέσα στις λαμαρίνες πολλών αυτοκινήτων της Θεσσαλονίκης τα επόμενα χρόνια.

Το μωρό έφτασε τελικά στο σπίτι του γύρω στις 4.30 με 5 παρά. Μία απόσταση 10 λεπτών σε 1 ή και 2 ώρες. Δύο ώρες εγκλωβισμένο στο αυτοκίνητο, σίγουρα η πρώτη του «εμπειρία» από τον έξω κόσμο δεν ήταν και η καλύτερη. Δε θα το δραματοποιήσω περισσότερο, δεν χρειάζεται άλλωστε, γιατί υπάρχουν σίγουρα και σοβαρότερα περιστατικά από αυτό, με ανθρώπους τραυματίες, ή ασθενείς που είναι εγκλωβισμένοι και δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Τουλάχιστον αυτό είχε τη στοργή της μητέρας του.

Οι υπόλοιποι απλά χαλάνε την κάθε μέρα τους, για ένα έργο που ακόμη οι Θεσσαλονικείς δεν έχουν καταλάβει επαρκώς πόσους και ποιους θα βοηθήσει, όταν και αν ολοκληρωθεί.

Και αναρωτιέμαι: Θα είναι έτοιμο άραγε το Fly over στα 3χρονα γενέθλιά του ή όταν μεγαλώσει θα καταλάβει ότι κι αυτό ήταν ένα από τα πολλά έργα που καθυστέρησαν ή ακυρώθηκαν στη Θεσσαλονίκη;