Για τον Φοίβο Δεληβοριά και το τραγούδι για τα Τέμπη
Το καθεστωτικό παρακράτος ενοχλήθηκε ιδιαίτερα...
Λέξεις: Θανάσης Τριαρίδης
Το τραγούδι που έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς για τα Τέμπη εντάσεται στην καλύτερη παράδοση της ελληνικής μπαλάντας – αυτήν που δόξασαν ο πρώτος Σαββόπουλος, ο Άσιμος και ο Αγγελάκας.
Και θέλω να πω πως στιχουργικά είναι ένα αριστουργηματικό ποίημα: ολοκάθαρο μέσα στην λιτότητά του, κοφτερό σαν ξυράφι δίχως να κραυγάζει, υπέροχα λυρικό δίχως να στρογγυλεύει (“θα το πει η λεβάντα, θα το πει η μυρσίνη / πως κυλάει στα μάτια η δικαιοσύνη), με μια σπαρακτική αντιστροφή στην τελευταίο στίχο: (“θα σε πάρω εγώ, παιδάκι μου / όταν φτάσω…”).
Το καθεστωτικό παρακράτος ενοχλήθηκε ιδιαίτερα με το τραγούδι που έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς για τα Τέμπη – όπως ενοχλήθηκε κι από την συναυλία και το σύνολο των καλλιτεχνών που την στήριξαν, όπως ενοχλείται από την καθάρια φωνή της Μαρίας Καρυστιανού.
Το μόνο για το οποίο δεν ενοχλείται είναι τα δολοφονημένα παιδιά των Τεμπών – διότι έτσι υπηρετεί την κυβερνητικό αφήγημα.
Στο πλαίσιο της διαρκούς δολοφονίας του χαρακτήρα όποιου τολμάει καν να ψελίσει κάτι κόντρα στην απλωμένη πληρωμένη συναίνεση, κατηγόρησαν τον Δεληβοριά και το τραγούδι του για “λαϊκισμό”, για “κακόγουστη φτήνια”, για “στιχουργική του μεσονυκτίου”.
Δηλαδή περίπου αυτά που είπε πριν πενήντα χρόνια η Χούντα για το “Διότι δεν συνεμορφώθην” και για τα “Τραγούδια του αγώνα” του Θεοδωράκη.
Ο Δεληβοριάς (τον οποίο δεν γνωρίζω, ούτε τον έχω συναντήσει ποτέ μου – μονάχα ακούω εδώ και χρόνια τα θαυμασια τραγούδια του) ας είναι περήφανος. Οι γενιές των παιδιών του θα ακούνε αυτό το τραγούδι με συγκίνηση.
Μακάρι να γράφονται τέτοια τραγούδια για τα εγκλήματα του παρόντος από δημιουργούς που δεν φοβούνται την σύγκρουση με τους ηθικούς αυτουργούς αυτών των εγκληματων – ούτε και την λοιδωρία που θα υποστούν. Μακάρι να γραφτούν τραγούδια και για τα παιδιά των μεταναστών που δολοφονούνται στην θάλασσα (ας πούμε: στο πλοίο Αντριάνα, στα ανοιχτά της Πύλου).
Κι όσοι δήθεν “ενοχλήθηκαν” από την ομοικαταληξία του δέντρου “κέδρος” και της λέξης “κέρδος”, ας θυμούνται πως ίσως οι γενιές των παιδιών τους να ενοχληθούν με την ομοιοκαταληξία της λέξης “κέρδος” με το δικό τους ηθικό ξεπούλημα.
- Ο Θανάσης Τριαρίδης γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη. Υπήρξε ακτιβιστής για τα κοινωνικά δικαιώματα των τσιγγάνων τα χρόνια 1996-2001 και από το 2009 είναι αντιρρησίας συνείδησης. Από το 2000 έχει εκδώσει 55 βιβλία με αφηγήσεις και δοκίμια. Επί χρόνια διοργανώνει σεμινάρια πάνω σε διάφορους άξονες του δυτικού πολιτισμού καθώς και εργαστήρια πυροδότησης θεατρικής γραφής. Όλα τα βιβλία και τα θεατρικά έργα του βρίσκονται και διατίθενται ελεύθερα στην ιστοσελίδα triaridis.gr, ενώ τα μεταφρασμένα βιβλία του βρίσκονται στην ιστοσελίδα http://triaridis.com/.. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://parallaximag.gr/parallax-view/maria-karystianoy-mia-antigoni-ton-kairon-mas/li>
