Η σιωπή μπρος στην ανείπωτη τραγωδία
Άλλο είναι να πεθαίνεις για την Ελλάδα κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει
Χθες δούλευα μέχρι τις 3.00 μπρος στον υπολογιστή για ένα θέμα σχετικά με την εκλογή νέου γραμματέα στο Δημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας. Μια είδηση που δεν δημοσιεύτηκε στα ελληνικά Μέσα, αλλά προκάλεσε ισχυρές δονήσεις στο πολιτικό σύστημα της γειτονικής χώρας.
Έτσι όταν βγήκε το γνωστό εικονίδιο “έκτακτη είδηση”, έμαθα από την πρώτη στιγμή την είδηση για την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη. Και παρακολούθησα τις εξελίξεις στο διαδίκτυο ενώ έγραφα…
Σήμερα για πρώτη φορά εδώ και δέκα χρόνια είδα τόση οργή να ξεχειλίζει στα social media. Για πρώτη φoρά είδα τόσο πόνο για τον άδικο χαμό νέων κυρίως ανθρώπων.
Διαβάζω και προσυπογράφω τα περισσότερα κείμενα γνωστών και φίλων, εικονικών και μη… Διαφωνώ μονάχα με την εργαλειοποίηση αυτού του πόνου από τα κανάλια για χάρη της τηλεθέασης, με τις στερεοτυπικές φράσεις συναδέλφων για να διεγείρουν ακόμη περισσότερο το ήδη τραυματισμένο θυμικό των τηλεθεατών.
Και εξοργίζομαι με την απύθμενη υποκρισία των κυβερνώντων και των κάθε λογής αρμοδίων, κυρίως της ΤΡΕΝΟΣΕ που κρύβονται. Δεν έχω διάθεση να γράψω κάτι. Προτιμώ την σιωπή.
Γιατί πενθώ βουβά για αυτά τα παιδιά που δεν θα ξαναδούν τον ήλιο. Γιατί στα σαράντα χρόνια που δημοσιογραφώ, υποχρεώθηκα -ναι, υποχρεώθηκα- να καλύψω ανάλογα τραγικά συμβάντα από διάφορες θέσεις.
Κι αυτό που μένει στο τέλος, ως τραγικός επίλογος, είναι: η κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων, η λήθη (εύλογα θα μου πείτε η ζωή συνεχίζεται), η έλλειψη κάθε διάθεσης από την πλευρά των ιθυνόντων να διορθωθούν και να μάθουν από τα λάθη τους, να αναλάβουν τις ευθύνες τους (ένδειξη κοινωνικής αναλγησίας και πολιτικής απάθειας)… Το μαχαίρι ποτέ δεν έχει φτάσει στο κόκκαλο.
Το κράτος, το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να εγκληματεί και οι πραγματικοί υπεύθυνοι αυτών των κατ΄ εξακολούθηση εγκλημάτων, οι ηθικοί αυτουργοί παραμένουν εσαεί ατιμώρητοι… και στο τέλος αυτό που μένει είναι μια πικρή γεύση στο στόμα.
Γιατί όπως τραγουδά η Αλεξίου σε στίχους Μπάμπη Τσικληρόπουλου -και μας το θύμισε πολύ εύστοχα ο Βασίλης Κανέλλης σήμερα-, “άλλο είναι να πεθαίνεις για την Ελλάδα κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει”.
